ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் ஒரு மகாத்மா மாத்திரமல்ல, அவர் ஒரு அவதார புருஷரும் கூட. தனது நெருங்கிய பக்தர்களுக்கு, தாம் ஒரு அவதாரம் என்பதை அவர் வெளிப்படுத்தியிருந்தார். இந்து மதத்தில், அவரைப் பெரிதும் போற்றுவதற்கான பல காரணிகள் உள்ளன, அவற்றில் சிலவற்றை இங்கே சுருக்கமாகக் காண்போம்:
அவர் வாழ்ந்த காலத்தில் (1836–1886) நம்மை ஆண்டு கொண்டிருந்த இருந்த ஆங்கிலேயர்களின் ஆதிக்கத்தின் காரணமாய் மேற்கத்திய / கிறிஸ்தவ மதத்தின் தாக்கத்தால் பெரிதும் பாதிப்படைந்திருந்த நமது சனாதன தர்மத்துக்குப் புத்துயிர் தந்த மகான்களில் அவர் முக்கியமான ஒருவராக இருந்தார்.
இந்து மதத்தில் உள்ள பன்முகப்பட்ட மார்க்கங்களும் — அதாவது பக்தி மார்க்கம் (அதில் பல கடவுள் வடிவங்களை வணங்குவது உட்பட), ஞான மார்க்கம் (ஜீவாத்ம பரமாத்ம ஐக்கியத்தில் முடிவுறும் அத்வைத தத்துவம்), யோக மார்க்கம் (பதஞ்சலி முனிவர் காட்டும் அஷ்டாங்க யோகம்), குண்டலினி யோகம் (தாந்திர மார்க்கம்) — என்று எல்லாமே இறைவனை அடைவதற்கான வெவ்வேறு முறைமைகளே, அவையெல்லாமே உண்மையானவையே என்று உலகத்துக்கு நிரூபிக்கும் ஓர் முன்னுதாரண புருஷராக அவர் வாழ்ந்து காட்டினார். தீவிர நம்பிக்கையோடும் சிரத்தையொடும் ஏதேனும் ஒரு வழியைத் தேர்ந்தெடுத்து முழுமனதுடன் சாதனை செய்தால் அவ்வவ் வழிகளின் மூலம் பூரணத்துவத்தை அடையமுடியும் என்பதை அவர் பறைசாற்றினார்.
அவர் வாழ்ந்த காலகட்டத்தில், தாந்திர மார்க்கம் என்பது மிகவும் இரகசியமாக இருந்த ஓர் ஆன்மீகப் பாதையாக இருந்தது. பலரும் தவறான நோக்கங்களுக்காகத் அந்த மார்க்கத்தைத் தேர்ந்தெடுக்கும் ஓர் நிலைமை வங்காளத்தில் காணப்பட்டது. தன்னுள்ளேயே சிவ-சக்தி ஐக்கியத்தை அனுபவித்து அடைவதற்கான வழிமுறை என்கிற போர்வையில், நெருக்கமான ஆண்-பெண் உறவோடு தொடர்புடைய சடங்குகளைச் செய்யவும் ,மீன், மது, மாமிசம் இவற்றைக் கூடுதல் சுகிக்கவும் தந்திரம் வழி கோலியது.ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர் இந்த பாதையிலும் துணிந்து இறங்கினார். வயதில் மூத்த பெண் குருவான பைரவி பிராமணயின் நேரடி வழிகாட்டுதலின்படி தாந்திரீகத்தின் கடுமையான நடைமுறைகளைப் பயின்று சாதனைகள் செய்து மிக உயர்ந்த ஆன்மீக அனுபவத்தைப் பெற்றார்.
இந்த சுய அனுபவத்தின் அடிப்படையில் அவர், ‘(பலராலும் கண்டிக்கப்பட்ட) தந்திரம் கூட கடவுளை அடைவதற்கான ஒரு பாதைதான்’ என்று அறிவித்தாலும், அதை தனது சீடர்களுக்கு ஒரு சாதனா மார்க்கமாகப் பரிந்துரைக்கவில்லை. பெரும்பாலான மக்களுக்கு அந்த பாதையில் சென்று உயர்நிலையை அடைவதைவிட விட வீழ்ச்சியடையவே வாய்ப்புகள் அதிகம் இருப்பதாக எச்சரித்தார்.
அவரது அடிப்படை மனப்பாங்கிலும், ஆன்மீக ருசியிலும் அவர் ஒரு தேவி/ காளி உபாசகராகவே இருந்தார். அவரது ஆன்மீக சாதனா காலங்களின் தொடக்கத்தில் தட்சிணேஸ்வர் பவதாரிணி காளி கோவிலில் பூசாரியாகப் பொறுப்பேற்று) தீவிரமான தபஸ் செய்து, பவதாரிணியின் தரிசனம் பெற்றார். தேவி அவருள் ஐக்கியமானாள். அது முடிந்த பின் அவர் வங்காள வைணவ மார்க்கத்தைக் கடைப்பிடித்து ராதா-கிருஷ்ண பக்தியில் தோய்ந்தார். ஸ்ரீ ராமர், தேவி சீதா, கிருஷ்ணர், ராதா, அனுமன் போன்ற பல தெய்வங்களின் தரிசனங்களைப் பெற்றார். இந்த கடவுள் வடிவங்கள் அனைத்தும் நிச்சயமாக தமக்குள்ளேயே இருப்பதை அவர் உணர்ந்தார்.
தோதாபுரி எனும் அத்வைத ஞானியின் சீடராக ஆகி, நாம ரூபங்களைக் கடந்த இறைவனைத் தியானிக்கும் முறைமை பயின்று, நான்-நீ எனும் இரட்டையைக் கடந்து சச்சிதானப் பிரம்மத்தில் ஒன்றாகிவிடும் நிர்விகல்ப சமாதி அனுபத்தைப் பெற்றார்.
இந்து மதத்தின் பல்வேறு பாதைகள் மூலமும் இறை அனுபவத்தை ருசித்த அவர், இஸ்லாம் (ஸூஃபி) மற்றும் கிறிஸ்தவ மத மார்க்கங்களிலும் சாதனைகள் செய்தார். அந்த பாதைகளும் கடவுளை அடைவதற்கு வழிவகுக்கும் என்பதை அவர் அனுபவபூர்ணமாக உணர்ந்தார்.
இத்தகைய பல்வேறு வகைப்பட்ட சாதனா முறைகளின் மூலம் அறுதி உண்மையை உணர்ந்த அவர் “எத்தனை மதங்களோ, அத்தனை வழிகள்” என்று அறிவித்தார்.அவர் விஷ்ணுவின் பக்தர்களிடையே ஒரு வைணவராக இருந்தார்; தேவியின் பக்தர்களுக்கு மத்தியில் ஒரு சாக்தராக இருந்தார்; அவர் இயேசுவின் வழிபாட்டாளர்கள் மத்தியில் ஒரு கிறிஸ்தவராக இருந்தார். அத்வைதிகளுக்கு மத்தியில் அவர் ஒரு ஞானியாக இருந்தார். யோகிகளின் பார்வையில் அவரும் ஒரு யோகி.வெவ்வேறு மாறுபட்ட மத நம்பிக்கை, இஷ்ட தெய்வ நம்பிக்கை, பல்வேறு பட்ட ஆன்மீக ருசிகள் இவற்றைச் சுமந்து கொண்டு ஆன்மீக வழிகாட்டலை நாடி அவரைச் சந்திக்கும் பேறு பெற்ற ஒவ்வொருவரும், ‘அவர் தங்களுடையவர்’ என்று நினைக்கும் விதத்தில் அவரவர் பக்குவம், மனப்பாங்குக்கு ஏற்ப, அவர்வர் நம்பிக்கையைக் குலைக்காமல் எளிமையான ஆன்மீக உபதேசங்கள் தந்து அவர் வழிகாட்டினார்..
“பெரும்பான்மை மக்களுக்கு ஏற்றது பக்தி மார்க்கமே’ என்றே அவர் உபதேசித்தார். அவரவர் தம் இஷ்ட தெய்வத்தை முழுமனதுடன் பக்தி செய்வதன் மூலமே பூரணத்துவம் அடையமுடியும் என்று அவர முன்மொழிந்தார்.
தீவிர ஆன்மீக நாட்டத்தோடு கடவுளை அடைய முனையும் சாதகர்களுக்கு ‘காமினி மற்றும் காஞ்சனப் பற்றுதான் (அதாவது பெண்ணாசையும், பணத்தாசையும் தான்) இரு பெரும் தடைகள் என்றார் அவர். இவ்விரண்டையும் கைவிடாமல், ஆன்மீக ரீதியில் வெற்றி பெறுவது ஒருபோதும் சாத்தியமில்லை என்று அவர் உறுதியாக, ஒளிவு மறைவின்றி, அலுக்காமல் உபதேசித்தார்.
அவர் திண்ணைப்ப் பள்ளிக்கூடத்தில் அடிப்படையாய் எழுதப் படிக்கக் கற்றதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் படித்ததில்லை. பரம எளிமையான, கள்ளம் கபடமில்லாத ஓர் பிராமணர் அவர். அவர் பேசியதெல்லாம் சாமானிய கிராமத்து மக்கள் பேசும் எளிய வங்காள மொழி மட்டுமே. அவர் தம் கையால் பணம் காசை நிஜமாகவே தொடமுடியாத ஓர் நிலையில் இருந்தார். நாளைக்கு என்று எதையும் சேர்த்துவைக்கும் மனோ நிலை இல்லாதவராகவும் இருந்தார்.
தமது 24 ஆவது வயதில் ஐந்து வயது சாரதையை அவர் மணந்தார். சாரதை வயதுக்கு வந்து, தம் பதினெட்டாவது வயதில் கணவரோடு சேர்ந்து வாழ (ராமகிருஷ்ணர் தங்கி வாழ்ந்த) தட்சிணேசுவரக் கோவில் வளாகத்துக்கு வந்து சேர்ந்தார். அவளிடம் அவர், “இந்தக் கோவிலில் உறையும் பவதாரிணி காளியும், இங்கே ‘நகபத்’தில் (வாத்திய மண்டபத்தில்) வாழும் என் தாயும், நீயும் ஒன்றே” என்று சொல்லி, அவளும் நகபத்தில் தங்கி வாழ ஏற்பாடு செய்தார். காம உணர்வும் உறவும் ஏதுமின்றி ஒரு கணவனும் மனைவியும் சேர்ந்து ஓர் உயரிய ஆன்மீக வாழ்க்கை வாழ முடியும் என்கிற ஓர் அற்புதமான முன்னுதாரணத்தை உலகுக்குத் தரும் விதத்தில் அவர்களது வாழ்க்கை அமைந்தது.
12 ஆண்டுகாலம் பல்வேறு ஆன்மீக மார்க்கங்களின் வழி சாதனைகள் செய்து இறையானுபவத்தை எல்லா மார்க்கங்களின் வழியேயும் அடைந்த ராமகிருஷ்ணர் உலகிற்கு உபதேசிக்கத் தயார் ஆனார். ஆனால் சீடர்கள் எங்கே? அவர் தமக்கான சீடர்களை அனுப்பி வைக்குமாறு அன்னை காளியிடம் அழுது பிரார்த்தித்தார். அப்போது ஒவ்வொருவராய் அவரது இளம் சீடர்கள் – உலகியற் கல்வி படித்து, அதே சமயம் ஆன்மீக சம்ஸ்காரங்களோடு இறைவனைத் தேடும் இளைஞர்கள் அவரை நாடி வர ஆரம்பித்தார்கள். அவ்வாறே இல்லற பக்தர்களும். பலரும் அவரை நாடி வந்தாலும் அவரது “உள் வட்டத்து’ பக்தர்களும் சீடர்களுமாய், அவரை அவதார புருஷராக உணர்ந்து அடிபணிந்தவர்கள் சுமார் 33 பேர்கள் தாம்.
அவர் எப்போதும் கடவுளைப் பற்றியும், இறையானந்தத்தைப் பற்றியும், பக்தி, ஞானம், யோகம், ஆன்மீக சாதனைகள் இவை பற்றியுமே தம்மை நாடி வந்தவர்களிடம் வாய் ஓயாமல் பேசினார். அவர் பேசியதெல்லாம் பரம எளிமையான மொழிகள். அன்றாட வாழ்க்கை உதாரணங்கள் மூலமும், குட்டிக் கதைகள் மூலமும் அவர் ஆன்மீகத்தை உபதேசித்தார். பகவத் கீதை, உபநிடதங்கள் எல்லாம் படித்தும் தத்துவம் புரியாத பண்டிதர்களும் கூட, சம்ஸ்கிருதம் ஏதும் அறியாத பாமரரான அவரது அடி பணிந்து அவர் தரும் எளிய அனுபவ விளக்கங்கள் மூலம் ஞான ஒளி பெற்றனர்.
ராமகிருஷ்ணரின் உபதேசங்கள் அவர் வாழ் நாள்கழிந்த பிறகே வெளியுலகம் பரவலாக அறியும் வகையில் தான் அவரது அவதார நாடகம் அரங்கேறியது. அவர் தமது 50 ஆவது வயதில், தொண்டையில் வந்த புற்றுநோயின் காரணமாய் உடலை உகுத்தார்.
சுவாமி விவேகானந்தரின் தலைமையில் ராமகிருஷ்ணரின் 16 சீடர்கள் உலக வாழ்வைத் துறந்து சன்யாசம் மேற்கொண்டனர். அவர் காலமான பிறகு பரம எளிமை வாழ்க்கையை மேற்கொண்டு அவர் காட்டிய வழியில் கடும் தவம் செய்தனர். ராமகிருஷ்ணர் காலத்துக்குப் பிறகு சுமார் 34 ஆண்டுகள் சாரதா தேவியார் உயிர் வாழ்ந்தார். அவரது தெய்வீகமான அருளும், ஆதரவும் ராமகிருஷ்ணர் உருவாக்கிய துறவியர் சங்கத்தை வழி நடத்தின. ராமகிருஷ்ணர் காலமான பிறகு பல ஆண்டுகள் கழித்தே ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணா மடம் சுவாமி விவேகானந்தரால் உருவாக்கப்பட்டது.
ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணா மடத்தின் தொடக்கம் முதலே துறவும் தொண்டும் அம்மடத்தின் இரு கண்கள் ஆகின. பாரத துறவியர் மடங்கள் சமுதாயத் தொண்டு ஆற்றுவதை மடத்தின் செயல்பாடாகக் கொண்டுவந்த முன்னோடி சுவாமி விவேகானந்தர். அதற்கு அவருக்கு உத்வேகம் அளித்தது அவருக்கு ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர் கூறிய ஓர் உபதேசம் : “உலகில் வாழும் ஒவ்வொரு ஜீவனும் இறைவனே என்று கண்டு இறைவனுக்கு செய்யும் சேவையாக மக்களுக்குத் தொண்டாற்ற வேண்டும்”.
சாத்திரங்களின் சாரத்தையெல்லாம் உள்ளடக்கிய ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணரின் உபதேச மொழிகள் பரம எளிமையானவை; அவையெல்லாம் அவரது காலத்துக்குப் பிறகே வெளியுலகம் அறிய வந்தது. அப்பணியைச் செய்ய ராமகிருஷ்ணர் தெரிந்தெடுத்து வைத்திருந்தவர் “ம-” எனும் புனைப்பெயரில் அறியப்படும் ஸ்ரீ மகேந்திரநாத் குப்தா எனும் ராமகிருஷ்ணரின் இல்லற சீடர் ஆவார். அவர் ராமகிருஷ்ணரின் உரையாடல்களை டயரிக் குறிப்புகளாக (ராமகிருஷ்ணரின் ஜீவ காலத்தின் கடைசி ஐந்து வருடங்களில்) எழுதி வைத்திருந்தார்.
ஸ்ரீ மகேந்திரநாத் குப்தா (ம-)
அவர், அவற்றை அவர் பிற்காலத்தில் விரிவாக்கி, “ஸ்ரீ ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண கதாம்ருதம்” எனும் தலைப்பில் 5 புத்தகங்களாக வங்காள மொழியில் வெளியிட்டார். இவ்வரிய பொக்கிஷமாகிய நூல், ஆங்கிலம் (“The Gospel of Sri Ramakrishna”) உட்படப் பல்வேறு மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப் பட்டுள்ளது. தமிழில் இது “ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணரின் அமுத மொழிகள்” என்கிற பெயரில் 3 பாகங்களாகக் கிடைக்கிறது. இப்புத்தகம் ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணா மடங்களில் குறைந்த விலையில் கிடைக்கிறது.
உலகெங்கிலும் உள்ள தீவிர ஆன்மீக சாதகர்கள் மத வேறுபாடின்றி இன் நூலைப் படித்து மிக எளிமையாக இந்து மதத்தின் ஆன்மீகத் தத்துவங்களைப் புரிந்து கொள்கிறார்கள்.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/09/Sri-Ramakrishna-statue.jpg352490C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Hinduism-Site-Logo5-transparent-4.6.18.pngC.V.Rajan2020-08-24 16:22:492020-08-25 14:47:27பாரத சனாதன தர்மம் புத்துயிர் பெற்றதில் ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரின் பெரும் பங்கு
எப்போதெல்லாம் பூமியில் நல்லோர்கள் துன்பத்துக்கு உள்ளாகிறார்களோ, தீயோரின் கைகள் மேலோங்கித் தர்மம் நிலை குலைகிறதோ அப்போதெல்லாம் இறைவன் அவதரித்து வருகிறார் என்பது இந்து மதத்தின் முக்கியமான நம்பிக்கைகளில் ஒன்று.
அவதாரம் என்றாலே ‘இறங்கி வருதல்’ என்றுதான் பொருள். அவசியமான தக்க சமயம் வரும்போது இறைவன் அவதரித்து வருகிறார் என்கிற செய்தியை பகவான் கிருஷ்ணரும் பகவத் கீதையில் “யதா யதாஹி தர்மஸ்ய….” எனும் சுலோகத்தில் தெளிவாகக் கூறியுள்ளார்:
“அர்ஜுனா, எப்போதெல்லாம் தருமம் குன்றி அதர்மம் மேலெழுகிறதோ அப்போதெல்லாம் நான் அவதரிக்கிறேன்; சாதுக்களைக் காத்து, தீயோரை அழித்து தர்மத்தை நிலை நாட்ட யுகம் தோறும் நான் வந்துதிக்கிறேன்” (ப.கீ. 4-7,8)
இறைவன் மனித வடிவெடுக்காது வேறு வடிவில் அவதரித்து வந்த (மச்சாவதாரம், கூர்மாவதாரம், நரசிம்மாவதாரம் போன்ற) அவதாரக் கதைகளையும் நமது இதிகாச புராணங்கள் விவரித்துள்ளன.
இந்துமதத்தின் அடிப்படையில் கடவுள் ஒருவரே. அவரை உபநிடதங்கள் ‘பிரம்மம்’ என்கின்றன. அந்தப் பிரம்மம் பெயர்-உருவங்களுக்கு அப்பாற்பட்டது. எங்கும் பரந்தது; எல்லாவற்றிலும் உள்ளது; எல்லாவற்றையும் தன்னுள் அடக்கியது. பார்க்கப் போனால் இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் உயிருள்ள, உயிரற்ற அனைத்துமே அந்தப் பிரம்மத்தின் வெவ்வேறு விதமான வெளிப்பாடே. அந்தப் பிரம்மம் அணுவைக்காட்டிலும் நுண்ணியது; அதே சமயம் பிரம்மாண்டத்திலும் பிரம்மாண்டமானது.
ஆக, பிரம்மத்தில் எல்லாமே அடங்கியதால், பல்வேறு பெயர்-உருவத்துடன் கூடிய (ஈசுவரன் எனப்படும்) வழிபாட்டு தெய்வங்களும் அந்தப் பிரம்மத்தின் வெளிப்பாடே.
படைப்புக் கடவுளான பிரம்மா, காக்கும் கடவுளான விஷ்ணு, அழிக்கும் கடவுளான சிவன் எனும் மூன்று பிரதான தெய்வங்கள் இந்துமதத்தில் நாம ரூபங்களோடு கற்பிக்கப் பட்டுள்ளனர்.
அதில் விஷ்ணுவையே அந்தப் பரப் பிரம்மமாகக் கொண்டாடி வழிபடுவோர்கள் வைஷ்ணவர் எனப்படுகின்றனர். படைக்கும் கடவுளான பிரம்மாவே (படைப்புத் தொழிலை செய்வதற்காக) அந்த விஷ்ணுவின் நாபியிலிருந்து விஷ்ணுவால் தோற்றுவிக்கப் பட்டவர்தாம் என்பது வைஷ்ணவர்கள் கொள்கை.
சைவ சம்பிரதாயப்படியோ, சிவனே அந்த பரப் பிரம்மம். அவரே எல்லாம். அவரது அடியும் முடியும் கூட பிரம்மா விஷ்ணுவுக்கு எட்டமுடியாதவை என்று சைவ புராணங்கள் கூறும்.
அவ்வாறே சக்தியை பரப் பிரம்மமாகக் கொண்டாடும் சாக்தர்கள், பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவனைப் படைத்ததே அந்த சக்திதான் என்பார்கள்.
நம்பிக்கைகள் எப்படி இருந்தாலும், பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் எனும் பிரதானக் கடவுளர்கள்; அவதாரங்கள் அல்ல.
(ஆயினும் ஒரு சில சாத்திரங்களில் இம்மூன்று தெய்வங்களையும் ‘குணாவதாரங்கள்’ என்று குறிப்பிடுவதும் உண்டு. சத்வம், ரஜஸ், தமஸ் எனப்படும் பிரகிருதியின் முக்குணங்களில் பிரம்மா சத்வகுண அவதாரமாகவும், விஷ்ணு ரஜோ குண அவதாரமாகவும், சிவன் தமோகுண அவதாரமாகவும் உருவகப் படுத்துவர்).
ஆயினும் இவர்கள் மானிடப் பிறவிகள் அல்லர்; பிறப்பு இறப்பு அற்ற நித்திய தெய்வங்களாகவே கூறப்படுகின்றனர். புராணங்களில் இவர்களின் செயல்பாடுகளைப் பற்றி கூறப்படும் கதைகள், ஈசுவர லீலை என்பதாக அறியப்படும்.
விஷ்ணுவின் அவதாரங்கள்
நமது புராணங்களின் படி (விஷ்ணு புராணம், பாகவத புராணம் போன்றவற்றில்) பகவான் விஷ்ணுவே பற்பல அவதாரங்கள் எடுத்து உலகியரை இரட்சிக்க வருகிறார் என்று கூறுகின்றன. அவற்றில் பத்து அவதாரங்கள் சிறப்பாகக் குறிப்பிடப் படுகின்றன. அவை:
பலராமருக்குப் பதில் புத்தரை அவதாரமாகச் சொல்வதும் உண்டு. கல்கி அவதாரம் இனிமேல்தான் கலியுகத்தில் நிகழவிருக்கிறது என்பது நம்பிக்கை.
அவதாரங்கள் பத்துக்குள் அடங்குவதல்ல
ஆயினும், இந்துமதப் புராணங்களிலேயே தலையாயதாகவும், பக்தி, ஞானம் இரண்டையும் சிறப்பாக விளக்கும் புராண நூலாகவும் கூறப்படும் ஸ்ரீமத் பாகவத புராணத்தில் மேற்கண்ட 10 அவதாரங்களுக்கும் உபரியாய் மேலும் 17 அவதாரங்கள் குறிப்பிடப் பட்டுள்ளனர். இவர்களது சரித்திரங்களும் பாகவதத்தில் தரப்பட்டுள்ளன. (ஆக 27 அவதாரங்கள்). அந்த அவதார புருஷர்கள்:
அவதாரத்தில் தெய்வீக வெளிப்பாட்டின் அளவு – பூர்ணம், அம்சம், கலை
நமது சில சாத்திரங்களில் படைப்பிலுள்ளவற்றில் வெளிப்படும் இறை சக்தி பற்றிக் குறிப்பிடும்போது ‘கலை’ எனும் ஓர் அளவைக் கூறுவதுண்டு. அதன்படி, செடி கொடிகளுக்கு 2 கலை, மிருகங்களுக்கு 2 – 3 கலை, சாமானிய மனிதர்களுக்கு 5- 6 கலை, ரிஷிகளுக்கும் மகாத்மாக்களுக்கும் 7 – 8 கலை என்றெல்லாம் சொல்வார்கள். ராம அவதாரம் 12 கலை; கிருஷ்ணாவதாரம் 16 கலை என்பார்கள். 16 கலை அளவுள்ள கிருஷ்ணாவதாரம் பூர்ணாவதாரம் (முழுமையான அவதாரம்) எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது.
இவை தவிர, இறைவனின் ஒரு அம்சம் மாத்திரம் வெளிப்படும் அவதாரங்கள் அம்சாவதாரங்கள் எனப்படுகின்றனர். அதன்படி, மச்ச, கூர்ம, வராக, பலராம அவதாரங்களை அம்சாவதாரங்கள் என்பார்கள். ராமாயணத்தில் வரும் லக்ஷ்மண, பரத சத்ருக்கினர்களும் விஷ்ணுவின் அம்சமாகப் பிறந்தவர்களே.
மேலும் சக்தி ஆவேச அவதாரங்கள் என்றும் ஒரு வகை சொல்லப்படுகிறது. இறைவனின் உக்கிரமான சக்தி இந்த அவதாரங்கள் மூலம் வெளிப்பட்டு பெருமளவில் அழிக்கும் சக்தி வேலை செய்யும். பரசுராமர் அவதாரம் சக்தியாவேச அவதாரமாகக் குறிப்பிடப் பெறுகிறது. நரசிம்மாவதாரமும் அவ்வாறே.
அவதாரங்கள் எண்ணிக்கைக்குட்பட்டவை அல்ல
அவதாரங்கள் எண்ணிலடங்கா என்றும் ஸ்ரீமத் பாகவதம் குறிப்பிடுவதாக ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் கூறுவதுண்டு. அது மெய்யாகவே இருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. காரணம் இறையவதாரங்களைப் பற்றி (10 அவதாரங்கள், 27 அவதாரங்கள் என்றெல்லாம்) குறிப்பிடும் புராணங்கள், ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் எழுதப் பட்டவை. எப்போதெல்லாம் தர்மம் தாழ்ந்து அதர்மம் மேலோங்குகிறதோ அப்போதெல்லாம் அவதாரம் நிகழ்கிறது என்கிற கூற்றின்படி பார்த்தால், புராண காலத்துக்குப் பிற்பாடும் அவதாரங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டே தான் இருந்தாகவேண்டும் என்பது தெளிவாகிறது.
அவதார புருஷர்கள்
அப்படிப் பிற்காலத்தில் வந்த சில மகாத்மாக்கள் பக்தர்களால் அவதார புருஷர்களாகக் கொண்டாடப் பெறுகின்றனர். மெய்யான ஆன்மீக நாட்டம் உள்ள சாதகர்கள், நமது பண்டைய சாத்திர நூல்களுக்கும், புராணங்களுக்கும் கொடுக்கப்படும் அதே முக்கியத்துவத்தை இவர்களது போதனைகளுக்கும் வாழ்க்கை சரிதங்களுக்கும் அளிக்கிறார்கள்.
அவர்களில் சிலர்:
ஸ்ரீ ஆதி சங்கரர் — இவரை சிவனின் அவதாரமாகக் கருதுகின்றனர்.
ராமானுஜர்: தென்னாட்டு வைணவர்கள், இவரை லக்ஷ்மணன்/ பலராமன் /ஆதிசேஷனின் அவதாரமாகக் குறிப்பிடுவர்.
சைதன்ய மகா பிரபு: வங்காளத்தில் இவர் ராதையின் அவதாரமாகக் கொண்டாடப் பெறுகிறார்.
ஷிர்டி சாய்பாபா: மதங்களைக் கடந்து நிற்கும் இறைவனின் அவதாரமாக ஷிர்டி சாய் பக்தர்களால் கொண்டாடப் படுகிறார்.
சத்ய சாய்பாபா: சிவ சக்தியின் அவதாரம் என்பார்கள் சாய் பக்தர்கள்.
ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரம ஹம்சர்: இவர் காளியின் அவதாரமாகவும், சைதன்யரின் மறு அவதாரமாகவும் அதே சமயம் மதங்களைக் கடந்து நின்ற ஞானியாகவும் போற்றப் படுகிறார்.
பகவான் ரமண மகரிஷி: பூரண ஞானியான இவர் அவதாரம் எனும் கோட்பாட்டுக்குள் வராதவர் எனினும் அவரை முருகனாகக் கண்டு தரிசித்து முருகனின் அவதாரமாகக் கூறும் பக்தர்களும் உண்டு.
(அம்மா) மாதா அமிர்தானந்தமயி தேவி: தேவி பராசக்தியின்/ லலிதாம்பிகையின்/ பவதாரிணியின் அவதாரமாகவே இவரது பக்தர்கள் இவரைப் போற்றுகின்றனர். இவரை ‘சிவ சிக்தி ஐக்கிய ரூபிணி’ என்றும் கூறுவர். ஸ்ரீ ராம கிருஷ்ணர்-சாரதா தேவியின் அவதாரத்தின் தொடர்ச்சி என்பார்கள் ராமகிருஷ்ணர் பாரம்பரியத்தில் வந்து அம்மாவிடம் சேர்ந்த பக்தர்கள்.
இவர்களில் பலரும் தம் தாய் மொழியிலேயே, சாமானியருக்கும் புரியும் வகையில் மிகவும் எளிமையாகத் தமது உபதேசங்களை நல்குவர். ஆயினும் இவர்களது வாக்குகள் நமது பண்டைய சாத்திரங்களின் சாரமேயன்றி வேறில்லை என்பதை சான்றோர் அறிவர்.
Former President Abdhul Kalam with Amma (Mata Amritanandamayi)
இவர்களது எளிய மொழிகள் சிக்கலான சாத்திரங்களுக்கும் தெள்ளிய விளக்கங்களாக அமையும். அது மட்டுமல்லாது, கால தேச மாற்றங்களுக்கு ஏற்ப சனாதன மதத்தில் சில மாற்றங்களையும் புதிய பாதைகளையும் உருவாக்கித் தம் பக்தர்களை வழிநடத்துவர் இந்த அவதார புருஷர்கள்.
இவர்களில் சிலர் சுயம்புக்கள். அதாவது பிறவியிலிருந்தே ஞானம் பெற்றவர்கள். ஆயினும் அவதார புருஷர்கள் சிலர் தம் இளம் சாதனா காலத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட தெய்வ ரூபத்தை பக்தி செய்தவர்களாகவும், ஒரு குறிப்பிட்ட ஆன்மீகப் பாதையைக் மேற்கொண்டவர்களாகவும் இருந்து தம் இறை நிலையை எத்தியதாகவும் நாம் அவர்கள் சரிதத்தில் காண்போம்.
ஆனால் நிறை நிலை பெற்ற அவர்கள் பெரும்பாலும் மதங்கள், உட்பிரிவுகள், சாதி, இன வட்டங்களின் எல்லைகளைக் கடந்து நின்று, அனைத்து வகை மக்களையும் ஈர்க்கும் ஓர் தெய்வீக அன்பின் வடிவங்களாகவே இருப்பார்கள். பல்வேறு ருசிகள், வாசனைகள், வேறுபாடுகளைச் சுமந்து கொண்டு தம்மிடம் வரும் அன்பர்களுக்கு அவரவர்களுக்கு ஏற்ற ஆன்மீக மார்க்கத்தைக் காட்டியருளுபவர்களாக விளங்குவார்கள். அறிவியலுக்கோ, பகுத்தறிவுக்கோ எட்டாத எத்தனையோ அற்புதங்களை இவர்கள் தம் பக்தர்களின் வாழ்க்கையில் நிகழ்த்திக் காட்டி தம்மைச் சரணடைந்தவர்களின் சிரத்தை, பக்தி, விசுவாசத்தைத் திடப்படுத்தி ஆன்மீக வாழ்வில் முன்னேற ஒளி நல்குவார்கள்.
பக்தர்கள்கள், ஆன்மீகத் தேடல் மிக்க சாதகர்களைத் தவிர, கள்ளம் கபடமற்ற உள்ளம் கொண்ட சாமானிய மக்களும் கூட அவதார புருஷர்களால் பெரிதும் ஈர்க்கப் பட்டு வந்து அவர்களைச் சரணடைந்து, அவர்களின் அருளால் தம் உலகியல் வாழ்வில் வரும் கஷ்டங்கள், நோய்கள், பிரச்சனைகள், துக்கங்களுக்கு எளிதில் தீர்வுகாண்பார்கள். தாம் பெற்ற அத்தகைய அற்புதமான நிவாரணங்கள் மூலம் அவர்களது இறை நம்பிக்கை திடமாகி, அவர்களும் காலப் போக்கில் ஆன்மீகப் பாதையில் அடியெடுத்து வைக்கும் பக்குவம் பெறுவார்கள்.
கவனிக்க — ஞான மார்க்கத்தில் அவதாரம் எனும் பேச்சுக்கு இடமில்லை
நமது இந்து மதத்தின் அத்வைதக் கோட்பாட்டை வலியுறுத்தும் ஞான மார்க்கத்தில் ஜீவாத்மாவும் பரமாத்மாவும் வேறு வேறு அல்ல. படைப்பில் உள்ள அனைத்துமே இறைவனே; மாயையினாலும் அகங்காரத்தாலும் பீடிக்கப்பட்டு ஜீவன் தன்னை இறைவனிடமிருந்து வேறாய் எண்ணும் அஞ்ஞானத்தினால் பேதத்தைக் காண்கிறான். அந்த அஞ்ஞானம் போனால், தான் இறைவனேயன்றி வேறில்லை என்பதை ஜீவன் உணர்வான். ஆக, நாம் எல்லாருமே அடிப்படையில் இறை சொரூபமே. ஆகவே எவரோ ஓரிருவர்தான் அவதார புருஷர்களாய் வருகிறார்கள் என்கிற கோட்பாடு ஞான மார்க்கத்தில் இல்லை! நாம் எல்லாருமே அவதாரங்கள் தான்!
ஆனால் (நான் வேறு இறைவன் வேறு) எனும் துவைத உணர்வை ஏற்கும் பக்தி மார்க்கத்தில் அவதாரம் ஓர் முக்கியமான விஷயமாகிறது. பக்தர்கள் இறைவனுடன் கூடி வாழ்ந்து அவன் லீலைகளைக் கண்டு ஆனுபவித்து ஆனந்திக்கும் பேறைத் தரவே இறைவன் அவதரித்து வருகிறான்.
அவதார புருஷர்களை எல்லோராலும் அடையாளம் காணமுடியாது
இறைவனின் மாயா விளையாட்டில் இதுவும் ஓர் முக்கியமான நிதர்சனமே!
இன்று நாம் இறையவதாரங்களான ராமரையும் கிருஷ்ணரையும் தெய்வமாகக் கொண்டாடினாலும், அவர்கள் அவதரித்த காலத்தில் அவர்களை எதிர்த்தவர்களும், விமரிசித்தவர்களும் அவதூறு பேசியவர்களும் இருக்கத்தான் செய்தார்கள்!
பொதுவாகவே மிகப் பரவலாய் பலருக்கும் இறைவனை ஏதோ தொலை தூரத்தில் ஆகாயத்தில் ஒரு வைகுண்டத்திலோ, சுவர்க்கத்திலோ, பர மண்டலத்திலோ, கைலாயத்திலோ இருப்பதாக ஒப்புக்கொள்வது தான் எளிதாக இருக்கிறது. அடுத்தபடியாக, இறைவனின் வெவ்வேறு ரூபங்களையும், ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன் மனித வடிவில் வாழ்ந்த அவதாரங்களான ராமரையும், கிருஷ்ணரையும் கோவில்களில் விக்கிரக வடிவில் கும்பிட்டு வணங்கிப் போவதே ஏற்புடையதாக இருக்கிறது. நிகழ் காலத்தில், நம்முள் ஒருவராக ரத்தமும் சதையும் கொண்ட மனித வடிவில் ஒருவரை இறைவனாகக் காண்பது ஒப்ப முடியாமல் இருக்கிறது!
வரையறைக்கு உட்பட்ட தன் சிற்றறிவை வைத்துக்கொண்டு, மகாத்மாக்களை எடை போட்டு அவர்களை இழித்துப் பேசுவதும், அவதூறுகளைக் கூறுவதும், ஏமாற்றுப் பேர்வழிகள், பாமர மக்களிடம் மூட நம்பிக்கையை வளர்த்து முட்டாளாக்குபவர்கள், பகுத்தறிவுக்கு ஒவ்வாதவர்கள், போலிச்சாமியார்கள் என்றெல்லாம் சொல்லியும் எள்ளி நகையாடுபவர்கள் பலர் உண்டு.
சமீப காலத்தில் வாழ்ந்து செத்துப் போன மகாத்மாக்களைக் கூட ஒரு வேளை ஒப்புக்கொண்டாலும் கூட, உயிரோடு வாழும் அவதார புருஷர்களை இவர்கள் ஒப்புக்கொள்ளவே மாட்டார்கள்!
ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர் அவதாரங்கள் பற்றிக் கூறும் கருத்துகள் மிக முக்கியமானவை
தம்மை ஓர் அவதாரமாக தம் அந்தரங்க பக்தர்களிடையே வெளிப்படுத்திய ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர், இறை அவதாரம் பற்றிப் பல பொன்னான கருத்துகளை மிக எளிமையாகத் தம் உபதேசங்களில் தந்திருக்கிறார். அவற்றில் சிலவற்றை இங்கு காண்போம்:
“அவதார புருஷர்களிடம் ஞானமாகிய சூரியனையும் பக்தியாகிய சந்திரனையும் ஒரே சமயத்தில் காண முடியும்.”
“இறைவனின் லீலைகளில் (திருவிளையாடல்களில்) , ஈசுவர லீலை,தேவ லீலை, நர லீலை, ஜகத் லீலை என்று பல லீலைகள் உள்ளன. நர லீலையில் (மனித லீலையில்)தான் அவதாரம் நிகழ்கிறது.”
“நித்தியம் யாருடையதோ, அவருடையதே லீலையும். பக்தர்களுக்காக லீலை. மனித வடிவில் பார்த்தால் தானே பக்தர்கள் அவரை நேசிக்க முடியும்?”
“இறைவன் மனிதர்களிடம் அதிகம் பிரகாசிக்கிறான்; இறைவனைத் தேடவேண்டுமென்றால், அவதார புருஷர்களிடம் தேட வேண்டும் . பசுவின் சாரம் அதன் பால்; பால் வேண்டுமென்றால் பசுவின் மடியில் தான் தேடவேண்டும். அவதார புருஷர்கள் பசுவின் மடியைப் போல.”
“அவதார புருஷர்களை அறிய விரும்பினால், இறைக் காட்சி பெற விரும்பினால் சாதனை அவசியம்”.
“ஞான ஆராய்ச்சி வழியில், இறைவனில் லீலை கனவு போல உண்மையற்றதாகி விடுகிறது; ‘நான்; எனும் எண்ணம் கூடப் பறந்துவிடுகிறது; இந்த வழியில் அவதாரம் ஒப்புக்கொள்ளப் படுவதில்லை. ஆனால் இது மிகக் கடுமையான பாதை. பக்தர்களுக்கு உதவாது; அதனால்தான் இறைவன் அவதரித்து பக்தியைக் குறித்து உபதேசிக்கிறார்; சரணடையச் சொல்கிறார்”.
“இறைவன் அவதார புருஷர்களிடம் தான் அதிகமாக வெளிப்படுகிறான்; எனவே அவதார புருஷர்கள் உடம்புடன் இருக்கும்போதே பக்தர்கள் அவர்களை வழிபட்டு சேவை செய்ய வேண்டும்”.
“இறைவன் மனிதனாக அவதரிக்குபோது அவரை [அந்த உருவில்] தியாயானிப்பது எளிதாகிறது. உடல் ஒரு திரை மட்டுமே. உள்ளே நாராயணன் உள்ளார். லாந்தர் விளக்கின் உள்ளே விளக்கு எரிவது போல்.”
“அவதார புருஷர்களை நினைப்பது, இறைவனை நினைப்பதே”.
“ராமன் இறையவதாரம் என்றால் சீதையைப் பிரிந்தபோது அழுதாரே என்று கேட்கிறார்கள். பஞ்ச பூதங்களால் ஆன இந்த உடம்பை எடுத்து வந்தாலே, உடலுக்குள்ள பசி, தாகம் போன்ற பலவும் அவதார புருஷர்களுக்கும் இருக்கின்றன; ஏன், நோய், மனக்கவலை போன்றவை கூட இருக்கின்றன. அத்தகைய ஒருவரை அவதாரம் என்று எப்படி ஏற்றுக்கொள்வது என்று கேட்கிறார்கள். இதற்கு “பஞ்ச பூதங்கள் எனும் வலையில் அகப்பட்டுக் கொண்டு பிரம்மமும் கண்ணீர் வடிக்கிறது” என்பது தான் என் பதில்”.
-=0()0=-
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/02/Krishna-Arjuna3.jpg372496C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Hinduism-Site-Logo5-transparent-4.6.18.pngC.V.Rajan2020-05-31 10:29:312020-05-31 10:51:35இந்து மதம் காட்டும் அவதாரக் கொள்கை
ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் ரூபாய் நாணயத்தைத் தொட முடியாதவராய் இருந்தார். தொட்டால் அவர் கை முறுக்கிக்கொள்ளும்! பரிபூரணத் துறவின் அடையாளமாக அவர் வாழ்ந்தார். ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணரின் மிகப் பெரும் தாக்கம் எது என்று சாரதாதேவியாரைக் கேட்டபோது அவர் தந்த பதில் என்ன தெரியுமா?, “அவரது பரிபூரணத் துறவு!”
அவரது பிரதான சீடர்தான் வீரத்துறவியான சுவாமி விவேகானந்தர். அவர் வெளிநாடுகளில் வேதாந்தப் பிரசாரம் செய்து, சுற்றி, பணம் சேர்த்து, உள்ளூரிலும் நன்கொடைகள் பெற்றுத்தான் ராமகிருஷ்ண மடத்தை ராமகிருஷ்ணரின் பிற்காலத்தில் தொடங்கினார்.
ஆன்மிகம், சமுதாயத் தொண்டு, கல்வி, மருத்துவம், பெண்கள் முன்னேற்றம் என்று அம் மடம் மிகப்பெரும்அளவில் விரிந்து பரந்தது. விவேகானந்தரின் இத்தகைய செயல்பாடுகளைப் பற்றி அன்னை சாரதாதேவியிடம் சிலர் புகார் போலச் சொன்னபோது அவர் சொன்னது, “நரேன் சரியாகத்தான் செய்கிறான்”!
ஆக, பாம்பின் கால் பாம்பறியும்.
காசையே கையால் தொட முடியாத ஓர் மகா அவதார புருஷரின் உள் வழிகாட்டலில் படியேதான் விவேகானந்தர் செயல் பட்டார். அது காலத்தின் கட்டாயம். இந்தியாவில் கிருத்துவ மதபோதகர்கள் கல்வி, மருத்துவ சேவை இவற்றை முன் வைத்து சாமானிய மக்களை ஈர்த்து மத மாற்றம் செய்து சநாதன தர்மம் நலிந்து போகும் சூழலில், இந்து மத மடங்கள் பழைய பஞ்சாங்க முறைகளை மாற்றிக் கொள்ளவேண்டிய காலச் சூழல் அது.
ஆன்மீகம், பக்தி, தியானம் சேர்ந்த ஆன்மீக சாதனைகளோடு கூடவே, அவற்றின் ஓர் அங்கமாக சமுதாயப் பணி செய்து, சாதிக்கொடுமைகளால் நலிபவரைக் கல்வியில் உயர்த்தி, ஏழைகளுக்கு வேலை வாய்ப்பை உருவாக்கி, பசித்தவனுக்கு சோறு ஏற்பாடு செய்து, வெள்ளம், பஞ்சம் நிலநடுக்கம் என்று பாதிக்கப் பட்டவர்களுக்கு நிவாரணம் நல்கி என்று கர்மயோகமாகச் செயல் படும் பெரும் மாற்றம் இந்து மதத்தில் வந்தது. அதுவும் இறை இச்சையே.
இப்படித் தான் காலா காலமாக இந்துமதம் தன்னை அவ்வப்போது புதுப்பித்துக்கொள்வது வழக்கம். ஏதோ பூதம் உட்புகுந்ததுபோல ஊண், உறக்கம் பற்றிக் கவலைப் படாமல் ஓய்வின்றித் தேச நலனுக்காகச் செயல்பட்ட விவேகானந்தர், நாற்பது வயதிலேயே தம் செயல்பாடுகளை முடித்துக்கொண்டு உயிர் துறந்தார்.
அவர் சுகம் அனுபவிக்கவா வந்தார்? செல்வம் சேர்க்க, மடாதிபதியாய் கவுரமாக உலகை வலம் வரவா வந்தார்?
அவர் காட்டிய பாதை பிற்காலத்தில் ஓர் முன்னுதாரணமாயிற்று. ரிஷிகேஷ் சுவாமி சிவானந்தர் அதேபோலவே மாபெரும் செயல்வீரராய் இருந்தார். ஆன்மீகமும் சமுதாயப் பணியும் ஒருங்கே பரப்பினார்.
ஆன்மீக சாதர்கர்களை உருவாக்கி, கூடவே சமுதாயப் பணிகளும் செய்யப் பணம் வேண்டும். அது முற்றிலும் நன்கொடைகளால் மட்டுமே வருவது தற்காலத்தில் சாத்தியம் அல்ல.
மாபெரும் சக்தியுடன் உலகுக்கு வரும் மகான்கள், தாங்கள் உயிரோடுஇருக்கும் குறுகிய காலத்துக்குள்ளேயே மாபெரும் செயல்பாடுகளில் முனைந்து, வியக்கத்தக்க வேலைகளைச் செய்து முடிக்கக் களத்தில் இறங்குகிறார்கள். அதற்கு ஏராளமான பணமும் வேண்டியிருக்கிறது. அவர்களின் அடிப்படை நோக்கு ஆன்மீக உணர்வைச் சாமானியரிடமும் வளர்ப்பது. அதற்கு வழி சமுதாய நலம் பேணுவது.
அதனால், வியாபார நோக்கோடு செயல்பாடுகள் செய்து அதில் வரும் பணத்தை சமுதாய நலன்களுக்குத் திருப்பி விடுவதே தற்கால மகான்களின் வழியாக ஆகியிருக்கிறது.
மகான்களின் பொது நோக்கான சங்கல்பத்துக்கு தீவிர சக்தியுண்டு. அவர்களின் அந்த ஆன்மீக சக்தியால் ஈர்க்கப்பட்டுப் பலரும் சுய நலம் மட்டுமே வாழ்க்கை என்பதிலிருந்து மாறி, ஆன்மீக வாழ்வுக்கு வருகிறார்கள். இந்த குருமார்களின் வழி காட்டுதலின் படி புலனடக்கம், எளிமை, தியாகம், ஜபம், தியானம் போன்ற ஆன்மீக சாதனைகளை மேற்கொள்வதோடு, உலக நலனுக்காகத் தன்னலமற்ற சேவையை உற்சாகத்துடன் செய்யவும் முன் வருகிறார்கள்.
ஓரு அரசாங்கமோ, அல்லது வெளிநாட்டிலிருந்து டாலர்கள் பெரும் ஒரு NGO வோ, சமுதாய நலனுக்கான ஓர் பெரும்பணியை ஏற்றெடுத்துச் செய்தால் 100 ரூபாய்க்கு 20, 30 ரூபாய் அளவுக்கே பலன் போய் சேரும். அதையே மாதா அமிர்தானந்தமயி, ஜக்கி வாசுதேவ் போன்ற, இறையருள் அகத்திலிருந்து இயக்குகின்ற ஆன்மீகவாதிகள் முன் நின்று அப்பணியைச் செய்யும்போது 65 முதல் 75 ரூபாயளவுக்கு பலன் விளையும். காரணம், சம்பளத்தை எதிர்பார்க்காமல் சேவையாய் முன்வந்து செய்யும் ஏராளமான பக்தர்கள் அவர்களுக்கு உண்டு. அவர்களுள் மருத்துவர்கள், பொறியல் வல்லுனர்கள், கல்வியாளர்கள், குறிப்பிட்ட துறைகளில் விற்பன்னர்கள், பல் தொழில் புரிபவர்கள் எனப் பலரும் உண்டு. உலகியலைத் துறந்த துறவிகளும், பிரம்மசாரிகளும் உண்டு.
ஒருவர் மகானாகவே இருந்தாலும் மேற்கண்ட பக்தர்களைத் தவிர, இப்படிப்பட்ட பணிகளை சாமானியர்கள் மூலமும் தான் அவர்கள் பெருமளவில் செய்வித்தாகவேண்டும். சாமானியர்களில் நல்லவர்கள், சீடர்கள், பக்தர்கள், சேவகர்களும் இருப்பார்கள்; அயோக்கியர்கள், திருடர்கள், சுருட்டல் பேர்வழிகள் எல்லாரும் இருக்கத்தான் இருப்பார்கள். பக்தர், சீடர்களிலும் இன்னும் பழுக்காதவர்களும், அகங்காரம் பிடித்தவர்களும், தவறான புரிதல்களுக்கு உட்பட்டு விரயமாய்க் காரியங்கள் செய்பவர்களும் கூட இருப்பார்கள்.
நெல்லுக்கு இறைக்கும் நீர் புல்லுக்கும் ஆங்கே பொசியத்தான் செய்யும். அங்கு இங்கு மடை உடைந்து நீர் வீணாகவும் போகும். மகான்களும் உலகின் இந்த இயற்கையான மாயை ஏற்றுக்கொண்டு, அதற்கு உட்பட்டுத்தான் செய்கிறார்கள்; அப்படித்தான் வேலை செய்தாக வேண்டும்.
பணத்திற்கென்று ஒரு கெட்ட குணம் எப்போதும் உண்டு. பணம் ஏராளமாக வரும்போது, மாயையும் உடன் வரும். சாமானியரும் உட் புகுந்து சுருட்டப் பார்ப்பார்கள். ஆன்மீக தாகத்தோடு வந்தவர்களில் சிலர் கூட அந்தப் பணப்புழக்கம், பதவி, ஆடம்பர வேட்கை, புகழாசை என்று மயங்கித் திசை மாறியும் போவார்கள்.
சுவாமி சிவானந்தர் தம் மடத்தில் ஓர் ஆள் பணம் சுருட்டுகிறான் என்று தெரிந்தால் அவர் அதனை மன்னித்துவிட்டு மற்றவர்களிடம் சொல்வார், “ஒரு திருடன் மடத்துக்குள் இருந்தான் என்றால், வெளியுலகில் ஒரு திருடன் குறைவு என்று அர்த்தம். அவன் வெளியுலகத்தில் இல்லாமல் மடத்துள் இருப்பது நல்லதே. இங்கு ஆன்மீக சூழலில் இருந்தால் அவன் ஒரு நாள் திருந்துவான்; வெளியுலகில் அவன் தானும் கூடுதல் கெட்டுப்போய் சமுதாயத்துக்குக் கூடுதல் கெடுதியும் செய்வான்” என்பார்!
ஒரு முறை அவர் ஆசிரமத்தில் கடன் பெருகிற்று; நன்கொடைகள் வறண்டது. ஆனாலும் அவர் சொன்னது: “நாம் இறைவனின் பணியைச் செய்கிறோம்; அவர் பணம் தருகிறார். பணம் உலகியரின் பாக்கெட்டில் உள்ளது; அவர்கள் தந்தால் பணிகளைத் தொடர்வோம்; இல்லையெனில் நாம் ஆரம்ப காலத்தில் எப்படி அன்னசத்திரங்களில் பிச்சை எடுத்து உண்டு, எளிய வாழ்க்கை வாழ்ந்தோமோ அதற்குத் திரும்புவோம். நமக்கு ஆகப்போவது ஒன்றுமில்லை” என்றார்.
மகாத்மாக்களின் நிலைப்பாடு அதுவே. செல்வத்தால் அவர்களுக்கு ஆகவேண்டியது ஒன்றுமில்லை. அவர்கள் சாமானியத் தொழிலதிபர்கள் போல் அல்ல. மகான்களின் அகத்துறவு நிலை அப்படி. வெளியில் காணும் ஆடம்பரங்களை வைத்து ஒரு மகானை எளிதில் எடை போட்டுவிட முடியாது.
ஜக்கி வாசுதேவின் ஆசிரமம், வனப் பகுதியில் மரங்களை வெட்டியல்லவா வந்தது? எட்டிமடையில் அம்மாவின் அமிர்தா பல்கலைக் கழகம் பல ஏக்கர் பரப்பில் ஒருவித வனப் பகுதியில் அல்லவா விரிந்துள்ளது? என்றெல்லாம் பலரும் கேள்வியெழுப்புகிறார்கள்.
என் குரு அம்மா மாதா அமிர்தானந்தமயி சொல்வார்: ‘நீண்டகாலப் பலன் தரும் ஒரு பழ மரம் ஒன்று வேண்டுமானால், அதை நட்டுப் பயிரிட்டு, அது வளர்ந்து நிழல் பரப்பும் இடம் யாவிலும் உள்ள புதர்ச்செடிளும், சிறு செடிகளும் நசிக்கலாம். பெரிய நன்மைக்காக சில சிறிய தியாகங்கள் தவிர்க்க முடியாதவை”.
ஒரு காலத்தில் முட்செடிக்ளும் புதர்களும் அடர்ந்த வனமாக எட்டிமடைப் பகுதி இருந்தது. அதை விலைக்கு வாங்கிய பின்னும் கல்லூரிக்கு அரசு அனுமதி உடனே கிட்டவில்லை. அம்மா ஆசிரம பிரம்மச்சாரிகள் ஓரிரு ஆண்டுகள் அப்புதர்களையும் கருவேல மரங்களையும், அங்கு வாழ்ந்த பாம்பு தேள்களையும் அழித்துப் பதப் படுத்தி, ஏராளமான பழமரங்கள், பூ மரங்கள், நிழல் மரங்களை நட்டார்கள்.
பின்னர் அனுமதி கிட்டியது. பல்கலைக்கழகம் அங்கு வளர்ந்தது. அந்தப் பெரும் வளாகமே இன்று ஒரு பெரும் காடுபோல ஏராளமான மரங்களைத் தாங்கி சுற்று சூழலையே மேம்படுத்தியுள்ளது.
அங்கு வந்து படிப்பது என்பது பெரும் தொகை செலுத்த வசதியுள்ளவர்களுக்கே சாத்தியம். பல்கலைக் கழகத்தில் வசூலாகும் பணம், எத்தனையோ அம்மாவின் இலவச சமுதயப் பணிகளுக்கு மடை திருப்பி விடப் படுகிறது. உலகியல் கல்வியோடு சமுதாய நலப் பணிகளையும் மாணவர்கள் கற்றுப் போகிறார்கள் அங்கே. ஏராளமான தொழில் வாய்ப்புகளை சுற்றுவட்டார சாமானிய மக்களுக்கு அந்த பல்கலைக் கழகம் உருவாக்கித் தந்துள்ளது.
என் குருவான அம்மாவோ, அல்லது ஜக்கி வாசுதேவோ, கோடி கோடி மதிப்புள்ள சொத்துகளுக்கு மடாதிபதிகளாய் இருக்கலாம். ஆனால் அவர்களுக்கு அவற்றால் ஆகப்போவது ஒன்றுமில்லை. ஒரு நாளைக்கு அவர்கள் 18-20 மணி நேரம் சமுதாயத்துக்காகவே செயல் படுகிறார்கள். “கொடுத்துக்கொண்டே இரு” என்பதுதான் அவர்கள் செயல் பாடு.
அவர்கள் உபயோகிக்கும் விலை மதிப்பு கூடிய வாகனங்களைப் பற்றி சிலர் விமர்சிக்கிறார்கள்.
இரண்டாம் வகுப்பில் ரயில் பயணம் செய்து அவர்கள் செயல் பட்டால், அவர்கள் தம் நேரத்தையும் திறனையும் வீணடிப்பதேயாகும். அதற்கு பதில் சொகுசு வேனில் பயணிக்கையிலேயே உறங்கி ஓய்வெடுத்தால் மற்ற நேரங்கள் அவர்கள் தம் பணிக்காகச் மேலும் திறனாகச் செலவு செய்கிறார்கள் என்று பொருள். (மீண்டும் பெரிய பழ மரத்துக்காகப் புதர்களை வெட்டுவது என்பதை நினைவு கூறுங்கள்).
அவர்கள், பெரிய அளவில் விளம்பரத்துக்கு செலவழித்து வியாபாரம் செய்பவர்களைப் போல. விளம்பரம் செலவல்ல. அது ஒருவித முதலீடு. அதுபோல இம்மகான்கள் தம் செயல்பாடுகளில் நீங்கள் குற்றம் காண்பது போன்ற சில கூடுதல் பயண வசதிகள் போன்றவை வைத்திருந்தால் அவை மீண்டும் அவர்களின் சமுதாயப் பணிகளுக்கு முதலீடுகளே.
“நான் வெளியுலகம் அறியாமல் 10 பேருக்கு உதவ வேண்டுமா அல்லது விளம்பரம் செய்து 1000 பேருக்கு உதவவேண்டுமா என்றால் நான் பின்னதையே தேர்ந்தெடுப்பேன்” என்பார் சுவாமி சிவானந்தர்.
அது தான் தற்கால மகான்களின் செயல்பாடு.
போன வாரம் மாதா அமிர்தானந்தமயியின் 66ஆவது பிறந்தநாள் கொண்டாடப் பட்டது. மத்திய அமைச்சர் ராஜ் நாத் சிங் வந்திருந்தார். எதற்கு இத்தனை ஆடம்பர விழாக்கள்?
அதைத் தெரிந்துகொள்ள, அவரது ஒவ்வொரு பிறந்தநாள் விழாவிலும் அறிமுகப் படுத்தப் படும் பெரும் சமுதாய நலத் திட்டங்கள் பற்றியும் நீங்கள் அறிய வேண்டும்.
4 ஆம் வகுப்பு தாண்டாத, ஏழை மீனவக் குடும்பத்தில் பிறந்த ஓர் கிராமத்து பெண் தம் 66 ஆண்டுகால வாழ்க்கையில் சாதித்துள்ளவைகளை நீங்கள் தெரிந்து கொண்டால், உங்களால் வியப்படையாமல் இருக்க முடியாது. அதைத் தெரிந்துகொண்டால் தற்கால ஆன்மீகவாதிகளின் போக்கு புரியும்.
அதைத் தெரிந்துகொள்ள ஓர் கால் மணி நேரம் செலவழியுங்கள்:
ஆன்மீகம் மேலோட்டமானது அல்ல. அதை ஆழ்ந்து அறிந்தே புரிந்துகொள்ள முடியும்.
தங்க நகைகள் பிரபலமாகும் போது கில்ட்டு நகைகளும் வரத்தான் செய்யும். ஆங்காங்கே போலி ஆன்மீகவாதிகளும் வரத்தான் செய்வார்கள். பக்கா ஏமாற்றுக் காரர்களும் வரலாம். அதுவும் இறைவனின் மாயையில் ஓர் அம்சமே.
நமக்குப் பரிச்சயமான ஒரு லிட்டர் குவளையை மட்டும்வைத்துக்கொண்டு ஏரித்தண்ணீரையே அளந்து தீர்ப்பளிக்கிறேன் என்று சொல்வது சரியல்ல.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Amma-with-Modi3-at-Amritavarsham-60.jpg342525C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Hinduism-Site-Logo5-transparent-4.6.18.pngC.V.Rajan2020-05-25 15:26:142020-05-25 15:26:14சில இந்து மத குருமார்கள், மடாதிபதிகள் கல்வி, மருத்துவம், தொழில் என்று பல துறைகளில் செயல்பட்டுக் கோடிக்கணக்கில் சம்பாதிக்கிறார்களே? இந்துமதம் காட்டும் ஆன்மீகம் இதுவா என்ன?
One of the general trends in Hindu culture has been the increased tendency to avoid gurus and saints and concentrate on temple worship.
In fact this is one of the nature of people of Kali yuga.
As people’s wants and greeds increase, as their egoism increase, there is an increased tendency to pray to God in temples directly; their mindset hoodwinks them to believe that gurus are only ‘agents’ and they should approach God directly rather than going through agents.
People want God for materialistic comforts and not for spiritual progress. Hinduism however is very firm that for spiritual progress, a guru’s guidance is a must. So, most people don’t want Gurus any way!
However, historically, people have also been made aware of the reality that when a Mahatma/ a great saint/ an Avatara Purusha comes, he is able to fulfil the materialistic wishes of the people too, as well as spiritual yearning of ardent seekers. So, those who are not totally bound to ‘temple worship’ but are also keen on ‘quick results in materialistic gains’ tend to rush to Godmen for rapid wish fulfilment.
Frauds and cheaters are part of the world. When a true Mahatma comes and does great things, people throng to him; his institutions grow rapidly in wealth and they get name and fame. Fake Sadhus get attracted by the success of real Mahatmas and tend to imitate them; they cheat gullible people.
There are indeed Gurus of today that the media may project as billionaires rolling in luxury, materialism and worldliness, but they may be totally untouched by any of them even today.
Kali yuga is such that even Ashrams cannot totally escape some pomp, show, commercialization and materialism. Swami Sivananda once said, “If I can serve 100 people unobtrusively or serve thousands of people through advertisement, I would choose the latter”.
If the head of the ashram is a pure realized soul, everything can remain in balance. The institutions may have to be run by ordinary people with ordinary morals (who are yet to be evolved) and some of them may bring bad name to the Mahatma who heads the institutions too! But true Mahatmas accept all sorts of people out of compassion to elevate them spiritually.
It requires divine grace — the grace to know the difference between the right Guru and a fake Guru, to differentiate the wheat from the chaff.
Pseudo-secular Media houses tend to blow up any matter — real or cooked up, against Mutts and Mutt heads. They try to do mudslinging at genuine Mahatmas too and get away with it. Skeptics think that everyone running a Mutt is a fraud and a cheater.
That’s the typical Indian scenario.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2019/04/Guru-sishya.jpg350422C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Hinduism-Site-Logo5-transparent-4.6.18.pngC.V.Rajan2020-01-02 16:35:062020-01-02 16:49:46Is the belief in God in Hinduism slowly coming down due to the wrong activities of some self-styled Gurus, Sadhus and so called “God men”?
Divine grace is needed to get the right guru. If the seeker is earnest, he will get the right guru at the end for sure.
A truly realized Jnani can be a pauper like Bhagwan Ramana Maharshi or a king like Janaka Maharaja. Sri Krishna, an absolute total Avatar of God was living amidst worldly pleasures and materialism but nothing touched him.
Sri Ramakrishna Paramahamsa lived a poor man’s life; he could not even touch money with his hand. He lived such an exemplary life of renunciation. But think of Swami Vivekananda, his prime disciple, to whom Sri Ramakrishna transferred all his shakti before leaving his body and the way he “extracted work” from Vivekananda!
Vivekananda roamed all around India as a penniless mendicant; he got the divine prompting to go to USA again as a penniless person. He swept the west like a storm, brought wealth, started Sri Ramakrishna Mission and Math, built Belur Mutt, built a grand temple for Sri Ramakrishna there, set up several branches of the mutt, engaged his brother monks into various social service activities, built educational institutions and other institutions for the welfare of the downtrodden men and women.
Like a tempest he worked ceaselessly and built a huge institution and left his body when he was just 40 with total detachment as a true Sanyasin!
Think of Swami Sivananda. He was floating in wealth as a popular doctor in Malaysia. He was gripped by thirst for spirituality, came to India, got initiated into Sanyas, did tapas at Rishikesh, lived the life of a begging monk and got enlightened.
He served the poor and sick monks of Rishikesh. He started Sivananda Ashram – ‘Divine Life Society’ from a humble hut and built it into a huge Ashram comprising of a temple, a hospital, a photo studio, a Yoga Institute, a Vedanta Institute, a printing press and he had an office manned by some 40 typists with typewriters to handle all his correspondence and writing!
Swami Sivananda once said, “If I can serve 100 people unobtrusively or serve thousands of people through advertisement, I would choose the latter”. Same Swami Sivananda, when his ashram was gripped with financial difficulty, said, “I have no qualms if we have to shut down everything and we can always go back to our old simple ways by taking food at Annakshetra”. That is the sign of a mahatma.
Likewise, there are indeed Gurus of today that the media may project as billionaires rolling in luxury, materialism and worldliness, but they may be totally untouched by any of them even today.
Kali yuga is such that even Ashrams cannot totally escape some pomp, show, commercialization and materialism. If the head of the ashram is a pure realized soul, everything can remain in balance. The institutions may have to be run by ordinary people with ordinary morals (who are yet to be evolved) and some of them may bring bad name to the Mahatma who runs the institutes too! But true Mahatmas accept all sorts of people out of compassion to elevate them spiritually.
As I said, it requires divine grace — the grace to know the difference between the right Guru and a fake Guru, to differentiate the wheat and the chaff.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2019/08/Belur-Math.jpg351883C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Hinduism-Site-Logo5-transparent-4.6.18.pngC.V.Rajan2019-08-26 14:00:472019-08-26 14:00:47Where can I find a real guru? All popular gurus of today seem to be rolling in wealth, immersed in materialism, running multi crore institutions and doing globe trotting
To answer this question, one must essentially delve deeper into the concept of Avatar in Hinduism. One must also try to understand the concept of Advaita in Hinduism. One must be able to grasp the grandest statement of Hinduism that everyone has the potential to attain Godliness. You may say, all these are essentially beliefs and say, “I can’t believe unless ‘scientifically proved’ ” , we will come to some amount of proving a bit later.
According to Hinduism, God takes up human form and comes to live among us to teach us the right dharma and show the way for spiritual advancement for earnest seekers from time to time. They also annihilate evil forces that tend to tilt the balance towards adharma and restore dharma — It is the Avatar.
Avatars, though by looks and physical behaviour will be like a human beings, they are NOT just ordinary mortals. So, fundamentally, Satya Saibaba and Mata Amritanandamayi are NOT just ordinary people. They are avatars.
The way they lead their lives, the way they demonstrate super-human capabilities right from childhood, the way they influence people who are truly attracted towards them through faith and surrender, the way they make miraculous changes in the lives of people (either overtly or covertly), the way they accomplish unbelievable tasks within unbelievable time-frame, the way they spread love and care on humanity cutting across all caste, creed and religious barriers, the way they create a massive revival of spirituality — are all beyond the comprehension of ordinary mortals.
Those who are skeptical,who think they are very rational, think they know all about human beings and God, think they are “scientifically oriented” , who declare themselves proudly as non-believers by closing their ears, eyes, nose, mind and heart and declare “No — these Godmen and Godwomen are all only frauds bent upon cheating and looting people” can only be deluding themselves from reality.
Now coming to the proof.
Thousands of personal experiences can be given by people who experienced changes in their lives by coming to Amma or Satya Sai. You will say “these are concocted stories spread by blind believers in vested interest”.
Just set aside some 20 minutes of your time by keeping your eyes and heart open and go through the following link that contains the historical record of what Mata Amritanandamayi has done in each and every year of her living in this world amidst us in the past 64 years:
Some of the happenings are deeply spiritual about which I am sure you will not be inclined to even learn/digest. But there are also things done to the world. There are records and proofs. Then come to your own conclusion:
How are the grandest tasks accomplished?
They are accomplished by believers’ dedication and hard work; through the money people donate willingly; through the fees collected from institutions; through selling of products and services that the believing devotees (consisting doctors, scientists, teachers, professors, doctorates, engineers, pharmacists, writers, publishers, technicians, artisans, labourers and so on) contribute with love and dedication. A considerable percentage of the services are voluntary.
After all, people who do all these works (as instruments of the avatar) are human beings with their own limitations, deficiencies and inefficiencies too. So, along the side of grand things happening, you will also find some shortfalls, some imperfections, some little blunders and some wastages here and there. But if you look at the macro picture, the negatives will not too big. It is also a part of the divine maya. Nothing is 100% perfect in creation.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/07/Amma-Padapuja2.jpg311522C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Hinduism-Site-Logo5-transparent-4.6.18.pngC.V.Rajan2019-08-19 16:14:052019-08-19 16:14:51Why do some believe that ordinary persons like Mata Amritanandamayi or Sai Baba have extraordinary powers?
தமிழ்நாட்டில் நாத்திக வாதமும், பிராமண எதிர்ப்பும் வளர்த்த பெரியாரின் தாக்கத்துக்கு மாற்றாக அவர் காலத்திலேயே ஆக்கப்பூர்வமாக செயல்பட்ட ஆன்மீகவாதி யாரேனும் உண்டா?
ஆம். அப்படி ஒரு மாமனிதர் ஒருவர் உண்டு.
அந்த மகானைப் பற்றி இக்காலத்தில் எத்தனை பேர் அறிவார்கள் என்பது ஐயமே. அவர் மறைந்து 34 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன.
நாத்திக வாதியான ஒரு சமுதாயப் புரட்சியாளரின் எதிர்மறைச் செயல்பாடுகளுக்கும், ஒரு ஆன்மிகவாதியான மகானின் ஆக்கபூர்வமான செயல்பாடுகளுக்கும் எத்தனை வித்தியாசம் என்பதைச் எடைபோட்டுப் பார்க்க இது உதவும் என நினைக்கிறேன்.
அவர், சுவாமி சித்பவானந்தர் (1898-1985). அவர் பிராமணர் அல்லர். பொள்ளாச்சிக்கருகே செங்குட்டைப்பாளையம் எனும் கிராமத்தில், கவுண்டர் குலத்தில் பிறந்தவர். முன்னாள் மாநில, மத்திய அமைச்சர்/ ஆளுநராய் பதவிகள் வகித்து, காங்கிரஸில் பெரிதும் மதிக்கப் பட்ட ஓர் தலைவராயிருந்த திரு சி.சுப்பிரமணியம் அவர்களின் சித்தப்பா.
நல்ல ஆங்கிலக் கல்வி பெற்றவர் (சின்னு எனும் பெயர் படைத்த) சித்பவானந்தர்; அவர் ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்ஸரின் போதனைகளாலும், சுவாமி விவேகானந்தரின் வாழ்வு, வாக்கினாலும் ஈர்க்கப் பட்டார். கல்லூரிப் படிப்பு முடிந்ததும் இங்கிலாந்துக்குப் போகும் எண்ணத்தைக் கைவிட்டு, கல்கத்தா (பேளூர்) ராமகிருஷ்ண மடத்தில் பிரம்மச்சாரியாகச் சேர்ந்தார்; ராமகிருஷ்ணரின் நேரடி சீடரான சுவாமி சிவானந்தரின் அன்புக்குகந்த சீடர் ஆனார். பின்னர், சிவானந்தரால் சன்னியாச தீட்சை வழங்கப்பெற்று துறவியானார்.
ஊட்டியில் ராமகிருஷ்ணா மடத்தின் கிளையைத் துவக்கி 14 ஆண்டுகள் அதன் தலைவராகப் பணியாற்றினார் சித்பவானந்தர். பெரும் தவ சீலராகவும், குருவின் பேரன்புக்கும் பேரருளுக்கும் பாத்திரமான அரும் துறவியாகவும் விளங்கினார் சித்பவானந்தர். அக்காலத்தில், அவர் சம்ஸ்கிருதம் கற்றுத் தேர்ந்தார். மைசூர் மகாராஜா தர்பாரில் ராஜகுருவாக விளங்கிய ஸ்ரீ சுப்பிரமணிய ஐயரிடமிருந்து வேதாந்த (உபநிஷத்) பாடங்களைக் கசடறக் கற்றுத் தேர்ந்தார்.
மகாத்மா காந்தி தென்நாட்டுக்கு வந்திருந்தபோது, அவரைத் தமது ஊட்டி மடத்திற்கு விஜயம் செய்ய வைத்தார் சித்பவானந்தர். மகாத்மாவுடன் கிட்டிய அந்தத் தொடர்பின் பயனாய், அரிஜன மக்களின் மேம்பாட்டுக்காக ஏதேனும் வழிவகை செய்யும் ஆர்வம் அவர் மனதில் வித்தாய் விழுந்தது.
ஊட்டியின் சுற்று வட்டாரங்களில் உள்ள பல கிராமங்களுக்கும் சுற்றி வந்து, பிற்பட்டோர், தாழ்த்தப்பட்டோரிடையே தெய்வ பக்தி, ஆன்மீகம், ஒழுக்கமிகு வாழ்வு இவற்றை போதித்தார் சித்பவானந்தர். வெள்ள நிவாரணம் போன்ற சமுதாய சேவைகளிலும் ஈடுபட்டார். சுற்றுவட்டார ஊர்களிலும் நகரங்களிலும் கீதை வகுப்புகள் நடத்தினார்.
சென்னை ராமகிருஷ்ண மடத்தின் ‘ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண விஜயம்’ பத்திரிக்கை ஆசிரியராக சில காலம் பணி செய்து ஏராளமான கட்டுரைகள் எழுதினார்; கூடவே, ராமகிருஷ்ணரின் சரிதம், உபதேசங்கள் உட்பட பல தமிழ் நூல்களும் எழுதி, ராமகிருஷ்ணர்-விவேகானந்தரின் செய்தி தமிழ்நாட்டில் பரவப் பெரும் பங்கு வகித்தார் சித்பவானந்தர்.
ஆன்மீகப் பயணங்கள் மேற்கொண்டு பகவான் ரமண மகரிஷி, ஸ்ரீ நாராயண குரு, ரிஷிகேசம் சுவாமி சிவானந்த சரசுவதி ஆகிய சமகால மகான்களைத் தரிசித்தார். இமய யாத்திரை மேற்கொண்டு பத்ரி, கேதாரம், கைலாயம், அமர்நாத் போன்ற புனிதத் தலங்களுக்கும் சென்று சிலிர்ப்புண்டாக்கும் அனுபவங்களைப் பெற்றார்.
தனியே திருப்பராய்த் துறையில்
தம் குருவின் ஆசிகள், அவர் முன்பே தந்திருந்த சூட்சுமமான வருங்காலக் குறிப்புகள், வழிகாட்டுதல்களின் படி, சுவாமி சித்பவானந்தர் 1940 ஆம் ஆண்டு, தாய் மடத்தினரின் அனுமதியுடன் தனியே பிரிந்து வந்தார்; திருச்சிக்கருகில் திருப்பராய்த்துறை என்னும் சிவத் தலத்தில், கோபுரத்தில் வந்து தனியே வசித்துத் தவ வாழ்வு மேற்கொண்டார்.
அவரது அன்பினாலும், ஆன்மீகத் தாக்கத்தாலும் கவரப்பட்டு, பலரும் அவரை நாடி வந்து உதவிகள் நல்க முன்வந்தார்கள்.
ஒரு முறை அவரைக் காணக் கோவிலுக்குள் வந்த ஹரிஜன அன்பர் ஒருவரைக் கோவிலின் பிராமண அர்ச்சகர்கள் உள்ளே விடாமல் விரட்டியதைக் கேள்வியுற்று அவர் மன வேதனை உற்றார்.
சாதி பேதம் அற்ற, சமய/ஒழுக்கம்சார்க் கல்வி
உள்ளூர் மக்களின் வேண்டுகோள், கொடுத்த ஆதரவு இவற்றுக்கிணங்க , திருப்பராய்துறைக் கோவிலின் ஆயிரம் கால் மண்டபத்தில் வைத்து ஒரு ஆரம்பநிலைப் பள்ளியை முதலில் தொடங்கித் தம் கல்விப் பணிக்குப் பிள்ளையார் சுழியிட்டார் சித்பவானந்தர்.
பின் உள்ளூரிலேயே ஒரு இடைநிலைப் பள்ளியையும் துவங்கினார்.
தம் குரு தமக்குக் காட்டியிருந்த சில குறிப்புகள், கூடவே தவத்தின் பயனாய் அகத்திலிருந்து உண்டாகும் வழிகாட்டுதல்களுக்கு ஏற்ப, ஆன்மீக சாதர்களுக்குறிய ஒரு தபோவனமும், சாதி, இன, மத பேதமின்றி குழந்தைகள் வந்து தங்கிப் படித்து, உலகியல் கல்வியோடு கூடவே, ஒழுக்கம், பண்பாடு, பக்தி, கலாசாரம், (பகவத் கீதை முதலான) சாத்திரங்களும் படிக்க, ஒரு குருகுலமும், தொடங்கவேண்டும் என்று களமிறங்கினார் அவர்.
செல்வந்தர்களான செட்டியார்கள் அவருக்குப் பொருளுதவி செய்ய முன்வந்தார்கள்; அதைக்கொண்டு காவிரிக் கரையில் பரந்த ஓர் நிலப்பரப்பு ஒன்றை வாங்கி ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண தபோவனத்தை திருப்பராய்த்துறையில் தொடங்கினார் சித்பவானந்தர்.
அங்கேயே, பிற்பட்டோர், தாழ்த்தப்பட்டோர் உட்பட எல்லாத் தரப்பு மாணவர்களும் வந்து தங்கிப் படிக்க குருகுலம் எழுந்தது. அங்கே தூய்மையான குளியல்/கழிவறைகள் வசதிகளுடன் கூடிய தங்கும் விடுதி, சத்தான உணவு, பாடசாலைகள் என எல்லா வசதிகளும் தரமாகச் செய்து தரப்பட்டன. அதுவே ஸ்ரீ விவேகானந்தா வித்யாவன குருகுலம். அது 1946 ஆம் ஆண்டு தொடங்கியது. ஏற்கனவே ஆரம்பித்த நடுநிலைப் பள்ளியில் சேர்ந்து படிக்கும் மாணவர்களுக்கான குருகுலமாய்த் தான் அது முதலில் தொடங்கியது . பின் தபோவன வளாகத்திலேயே பள்ளிக்கட்டிடமும் எழும்பி, முற்றிலும் தங்கிப் படிக்கும் மாணவர்களுக்கு மட்டுமேயான உயர் நிலைப் பள்ளியாக அது வளர்ந்தது.
அக்காலத்திலேயே நீச்சல் குளம் அமைக்கப்பட்ட ஒரு குருகுலமாய் அது புகழ் பெற்றிருந்தது!
அதில், மாணவர்கள் விடியலுக்கு முன்பு 4:50 மணிக்கே எழுந்துவிடவேண்டும். காலைப் பிரார்த்தனை, மந்திர ஜபம் போன்றவற்றில் கால அட்டவணைப் படி ஈடுபட்டே ஆகவேண்டும். நெற்றிக்குத் திருநீறு அணியவேண்டும்.
கண்டிப்பான, அதேசமயம் கனிவான குருவாயும் இருந்து சிறார்களை வழிநடத்தினார் சித்பவானந்தர்.
அவர், மாணவர்களுக்கு காயத்ரி மந்திர ஜபத்தைக் கட்டாயமாக்கினார்; சம்ஸ்கிருதம் கற்பித்தார்; பகவத் கீதையை மனப்பாடம் செய்ய வைத்தார்; தேவாரம், திருவாசகம், திருக்குறள் படிக்க வைத்தார். பள்ளியில் உலகியல் கல்வி கற்பதோடு கூடவே, விளையாட்டு, தோட்ட வேலை, நீச்சல், சுற்றுப்புறம் சுத்தமாக்கல், சமையற்கலை இவற்றையும் கற்பித்தார்.
பிள்ளைகளுக்கு வயிறு நிறையச் சத்தாயும்,சுவையாயும் உணவிடும் அன்னையாகவும் விளங்கினார் சித்பவானந்தர். இரவில் விடுதியை விட்டுத் திருட்டுத்தனமாய் வெளியே ஓடி, ஊருக்குள் போய் சினிமா பார்க்கும் குரும்புப் பிள்ளைகளுக்குத் தண்டனை தந்து திருத்தவும் அவர் தயங்கியதில்லை!
பிராமணர்களை முன்மாதிரியாகக் கொள்ளுங்கள்
பிராமணர்களின் சில செயல்பாடுகளில் அவர் அதிருப்தி கொண்டிருந்தாலும், ஒரு மகாத்மாவாக விளங்கிய சித்பவானந்தர், (பெரியாரிசத்தில் காணும் வெறுப்பு வழியை ஒழித்து) அன்பான, ஆக்கப் பூர்வமான பாதையை பிற்பட்டோர் நலத்தில் காட்டினார்.
அவர் சொல்வார்: ” ஒரு நீளமான கோட்டைச் சின்னதாக ஆக்க வேண்டுமானால், அதற்கு, அந்தக் கோட்டை அழிக்க வேண்டியதில்லை; அதற்குப் பக்கத்திலேயே மேலும் நீளம் அதிகமுள்ள மற்றோரு கோட்டை வரைந்துவிட்டால், முதற்கோடு சிறியதாகிவிடுமல்லவா? அது போலத்தான் இப்போது தாழ்ந்த நிலையிலுள்ளவர்கள், உயர்ந்த நிலையிலுள்ளவரை அழிக்க முற்படாமல், தம்மை மேலும் உயர்த்திக் கொள்ள வேண்டும்,
“பிராமணர் ஏன் உயர்ந்த நிலையில் உள்ளார்கள் என்பதை அவர்களது நல்ல குண நலன்களைக் கண்டு கற்றுக்கொள்ளுங்கள்; பிராமணர்கள் மிகப் பலரும் ஒழுக்கத்திற்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறார்கள்; தெய்வ பக்தியுள்ளவர்களாக இருக்கிறார்கள்; கல்வியைக் கண்போல நினைக்கிறார்கள்; சம்ஸ்கிருதம் கற்கிறார்கள்; நேர்மையானவர்களாகவும் சுய கட்டுப்பாடு மிகுந்தவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள்; புகை, குடி போன்ற கெட்ட பழக்கங்களுக்கு அடிமையாவதில்லை; சுத்தம் பேணுகிறார்கள்; கெட்ட பேச்சுக்கள் பேசுவதில்லை.
“அவர்களில் ஒழுக்கமும் சத்தியமும் உள்ளவர்களை முன்மாதிரியாகக் கொண்டு மற்ற சாதியினர் தம்மை வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டும்; அவர்களை எதிரிகளாகக் காணாமல் அவர்களைத் தாண்டி வளர்ந்து விட முயலவேண்டும்” என்று போதிப்பார் அவர்.
அற போதனைக்கு முக்கியத்துவம்
அரசாங்கப் பாடத்திட்டப்படி நடத்தப்படும் கல்வியோடு கூடவே, அவர் மிகவும் மெனக்கெட்டு வித்யாவன மாணவர்களுக்கான அற போதனைக்கான பாடத்திட்டத்தை உருவாக்கினார்; தாமே பல சமயங்களில் அந்த ஆசிரியர் பொறுப்பை ஏற்று மாணவர்களை வழி நடத்தினார். அவர் பாடத்திட்டத்தில், ராமாயண மகாபாரதக் கதைகள், அவதார புருஷர்களின்/ சமயச் சான்றோர்களின் வாழ்க்கை நிகழ்வுகள், பஞ்சதந்திரக் கதைகள், ஆத்திச்சூடி, திருக்குறள் போன்ற நூலகளிலிருந்து அறவிளக்கங்கள், சரித்திரப் பெரு நிகழ்வுகள், உபனிடதம், ஐம்பெருங்காப்பியங்கள், பிற நாட்டு இலக்கியஙளிலிருந்து எடுத்த கதைகள், உவமைக் கதைகள், நீதி நெறிக்கதைகள் என்று பலவும் அடங்கியிருந்தன.
மாணவர்களை, ராமாயண, மகாபாரத, புராணக்கதைகளை கலைவிழாக்களில் நாடகமாக நடிக்கப் பெரிதும் ஊக்குவித்தார் அவர்.
இப்படி அவர் தெய்வ வழிபாடு, சாத்திரப் படிப்பு, தாய்மொழியோடு கூடவே சம்ஸ்கிருதமும் படித்தல், ஒழுக்கக் கல்வி இவற்றிற்குப் பெரும் முக்கியத்துவம் கொடுத்து, அவற்றில் தளர்ச்சிக்கோ, அலட்சியத்துக்கோ இடம் கொடாமல் மிகவும் கண்டிப்பாக இருந்தார். தவறு செய்தால் தண்டித்துத் திருத்தினாலும் திருந்தாத சில் அடங்காப் பிடாரிகளை தாட்சணியம் இன்றி வீட்டுக்குத் திரும்ப அனுப்புவதிலும் அவர் தயங்கியதில்லை.
இதில் ஒரு வேடிக்கை என்னவென்றால், அவரது குருகுலத்தின் புகழ் வெளியுலகத்தில் ஓங்க ஓங்க, சில ‘கருப்புச் சட்டைக் காரர்கள்’ கூடத் தம் பிள்ளைகளை குருகுலத்தில் சேர்க்க ஆரம்பித்தார்களாம் — “அங்கே படிச்சா நம்ம பிள்ளை கண்டிப்பாக உருப்படுவான்” என்கிற கணக்கில்!
தாழ்த்தப்பட்டோருடன் ஆலயப்பிரவேசம்
1948 ஆம் அண்டு வாக்கில், சுவாமிகள் சேரிகளில் வாழ்ந்த தாழ்த்தப்பட்ட சிறார்களை ஒன்று கூட்டி, அவர்களைக் குளிப்பாட்டிப் புத்தாடை அணிவித்து, வித்தியாவன மாணவர்களுடன் சேர்ந்து திருப்பராய்த்துறைக் கோவிலில் ஆலயப் பிரவேசம் செய்தார். அர்ச்சகர்களும் பிற உள்ளூர்ப் பிரமுகர்களும் தெரிவித்த எதிர்ப்புகளுக்கும் அச்சுறுத்தல்களுக்கும் சிறிதும் அஞ்சவில்லை சித்பவானந்தர்.
ஆசிரியர் பயிற்சிக் கல்லூரி – தொடக்கமும், மூடலும்
அப்போதிருந்த காமராசரின் அரசாங்கம், மிகப் பெரிய அளவில் பள்ளிகளைத் திறந்து கல்விச் செல்வத்தை சாமானியர்களுக்குப் பெருமளவில் வழங்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்டபோது, நிறைய ஆசிரியர்களின் தேவை ஏற்பட்டது. அதனால், அரசாங்கம் சித்பவானந்தரை ஒரு ஆசிரியர் பயிற்சிக் கல்லூரி தொடங்க வேண்டுகோள் விடுத்து, மானியமும் தர முன்வந்தது. அந்த ஊக்குவிப்பின் படி, தபோவனத்தில் ஓர் ஆசிரியர் பயிற்சிக் கல்லூரியை 1955 இல் தொடங்கினார் சித்பவானந்தர்.
ஒழுக்கமும், அறிவும் இரு கண்கள் எனக் கொண்ட சுவாமிகள், மாணவர்களை வழி நடத்தும் ஆசிரியர்களுக்கும், தெய்வ நம்பிக்கை, பண்பாடு, ஒழுக்கம், கட்டுப்பாடு இவை மிக அவசியம் என்பதில் மிக உறுதியாய் இருந்தார். ஆசிரியர்கள் முன்மாதிரியாக விளங்கினால் தான், மாணவர்களுக்கும் அவர்கள் போதிக்க முடியும். ஆகவே, ஆசிரியர் பயிற்சி பெறுவோரும், தபோவன முறைகளுக்கு உட்பட்டு, விடியும் முன் எழுதல், பிரார்த்தனை, உடற்பயிற்சி, மந்திரம் சொல்லுதல், ஒழுக்க நியமங்களைப் பேணுதல், நெற்றியில் திருநீறு அணிதல் போன்றவற்றைக் கடைப்பிக்கவேண்டும் என்கிற முன் விதிகளை முன்கூட்டியே தெரிவித்த பின்னரே, ஆசிரியர் கல்லூரியில் சேர்க்கைகள் நிகழ்ந்தன.
ஆனால், தமிழ் நாட்டில் அக்காலகட்டத்தில் மேலோங்கியிருந்த பெரியார் இயக்கம், திராவிட இயக்கம் இவற்றின் பாதிப்பால், இக்கல்லூரியில் சேர்ந்த இளைஞர்கள் பலர், இத்தகைய (இந்து மதம் சார்ந்த) நியமங்கள், கட்டுப்பாடுகளுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர். போராட்டம் நடத்தத் தொடங்கினர்.
தம் கொள்கைகளிலும், ஒழுக்க நியதிகளிலும் விடாப்பிடியான நெஞ்சுறுதியுடன் அசையாமல் இருக்கும் சுவாமிகள், சமாதான முயற்சிகள் பயன் தராமல் போகவே, கல்லூரியை மூடிவிடத் தீர்மானித்து, அதனை உறுதியுடன் செயல் படுத்திவிட்டார்!
அந்தர்யோக வகுப்புகள் – சாமானியர்க்கும் ஆன்மீகம்
அக்கால கட்டத்தில், வேதாந்தம், யோகங்கள், பகவத் கீதை போன்ற நம் தொன்மையான சாத்திர நூல்களைப் படிப்பிப்பது என்பது பெரும்பாலும் ஆன்மீகத் துறவி மடங்களில் மட்டுமேயோ அல்லது ஆங்கிலம் படித்த மேல்சாதி, மேல்தட்டுக்காரர்களுடைய வட்டங்களில்லேயோ நிகழும் ஓர் விஷயமாகவே இருந்தது.
சாதி பேதமின்றி, தமிழில் சாத்திரங்களையும், யோகங்களையும் அறியும் ஆர்வமுள்ள எல்லா இந்துக்களும் (இல்லறத்தார், பெண்கள் உட்பட எல்லாரும்) பயனடையும் விதத்தில் சுவாமிகள் தொடங்கிய ஆன்மீக முகாம்கள் தான் அந்தர் யோகங்கள். ஆரம்பத்தில், திருப்பராயித்துறை தபோவனத்தில் வைத்து அன்பர்கள் வந்து 3 நாட்கள் தங்கிப் பங்குபெரும் அந்தர்யோகங்களை சுவாமிகள் நடத்தினார். விடியுமுன் எழுந்து பிரார்த்தனை முதலான ஆசிரம நடைமுறைகளில் பங்கெடுத்து, நாம சங்கீர்த்தனம், ஜபம், தியானம், மௌனம், ஆன்மீக சத்சங்கம், வினா-விடை நிகழ்ச்சிகள் எல்லாவற்றிலும் பங்குபெறும் பயிற்சி முகாம்களே இந்த அந்தர்யோகங்கள். பக்தர்களின் வசதியை அனுசரித்து பின் அது ஒரு நாள் நிகழ்ச்சியாக மாறியது.
இந்த அந்தர்யோகங்கள் ஆன்மீக ஆர்வலர் மத்தியில் பெரும் வரவேற்பைப் பெறவே, பல வெளியூர்களிலிருந்தும் சுவாமிகளுக்கு அவ்வூர்களில் அந்தர்யோகம் நடத்த அழைப்புகள் வர ஆரம்பித்தன. திருக்குற்றாலம், தூத்துக்குடி, மதுரை, நெல்லை, கோவை, விருது நகர், சேலம், கரூர், நாகர்கோவில், சுருளி, பாபனாசம், சாத்தூர், ராசிபுரம், திருவண்ணாமலை, திருச்செந்தூர், பழனி போன்ற ஊர்களில் சுவாமிகள் அந்தர்யோகங்கள் நடத்தினார்; ஏராளமான மக்கள் பங்கேற்றுப் பயனுற்றனர். பல ஊர்களில் அவை வருடாந்தர நிகழ்வுகளாயின. நாத்திக வாதம் பெரிதும் பரவத் தொடங்கியிருந்த விருதுநகர் போன்ற ஊர்களில், அக்காலத்தில் அந்தர்யோகம் பெரிதும் மக்களால் வரவேற்கப் பட்டது.
ஆன்மீகம் என்றாலே கோவிலுக்குப் போவது, சாமி கும்பிடுவது, உலகியல் தேவைகள்/ஆசைகளுக்காகப் பிரார்த்திப்பது என்பவை மட்டும் தான் என்றிருந்த சாமானியரிடையே ஆன்மீக சாதனைகளின் முக்கியத்துவத்தைப் மிகப் பெருமளவில் பரப்ப அந்தர்யோகங்கள் பயன்பட்டன. அன்றாடப் பழக்க வழக்கங்களில் ஒழுக்கம், நேர்மை, தூய்மை, கட்டுப்பாடு இவற்றைக் கொண்டுவருவதுதான் முக்கியம்; இந்த சாரமான இந்துமதத்தின் அடிப்படைகள் புரிய ஆரம்பித்ததால், பல இந்துக் குடும்பங்கள் மதமாற்றக்காரர்கள் வலையில் சிக்காமல் தப்பினார்கள்.
இந்த அந்தர்யோகங்களில் பங்கு பெற்றதன் பயனாய். நாத்திக வாதத்தால் மதி மயங்கியிருந்தவர்கள் பலரும் கூட அதனை விட்டு, இந்து மதத்தின் சாரமான வேர்களைக் கண்டு புரிந்துகொண்டு தம் மயக்கத்திலிருந்து விடுபட்டனர்.
பகவத் கீதை பிரசங்கங்கள் – புத்தக வெளியீடு
1940 முதலேயே சித்பவானந்தர் பகவத் கீதை உரைகள் நிகழ்த்தி வந்தார். பின்னர், தபோவனம் தொடங்கிய பின், அந்தர்யோக வகுப்புகள் போலவே, சுவாமிகள் பகவத் கீதைப் பிரசங்கங்களையும் பல ஊர்களிலும் மேற்கொண்டார். அவை பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றன. பகவத் கீதைக்கு விரிவான விளக்க உரையையும் அவர் எழுதினார்.
தமது தபோவனத்திலேயே அச்சுக்கூடம் அமைத்து இந்த பகவத் கீதை உட்பட பற்பல ஆன்மீக நூல்களை எழுதி அச்சிட்டு வெளியிட்டார். ‘தர்ம சக்கரம்’ எனும் ஆன்மீக மாத இதழும் அவருடைய எழுத்துகளைத் தாங்கி வெளிவரத் தொடங்கியது.
இவரது பகவத் கீதை விளக்க உரையின் முதல் பதிப்பு 1951 ஆம் ஆண்டு வாக்கில் வெளி வந்தது. பிறகு எத்தனையோ மறுபதிப்புகள்! மிகக் குறைந்த விலையிலேயே விற்கப்பட்ட இந்த கீதா விளக்க உரை தமிழ்நாடெங்கும் மிகப் பிரபலம் ஆனது. தமிழில் வெளிவந்த பகவத் கீதை உரைகளிலேயே இன்றளவும் மிக அதிகம் விற்பனையாவது சித்பவானந்தரின் உரையே எனச் சொல்லலாம்.
பெரிதும் விரிந்த கல்விப் பணி
ஆன்மீக நாட்டம் உள்ள செல்வந்தராகிய பல செட்டியார்களும், பிறரும், ஏராளமான இல்லற பக்தர்களும் சுவாமி சித்பவானந்தாரைத் தம் சத்குருவாகக் கொண்டு சரணடைந்தார்கள். பல இளைஞர்கள் உலகியலைத் துறந்து பிரமசாரிகளாய் வந்து தபோவனத்தில் சேர்ந்து, சேவையும் ஆன்மீக சாதனையும் புரிய ஆர்வமாய் முன்வந்தார்கள். அவர்களில் சிலர் சுவாமிகளிடம் சன்யாச தீட்சை பெற்றார்கள்
பல செல்வந்தர்கள், தமது நிலங்களியும், செல்வத்தையும் அவரது சிறப்பு மிகு கல்விப்பணிக்காக வழங்க முன்வந்தார்கள். பலரும் பல ஊர்களிலும் சுவாமிகளைப் பள்ளிகளும், கல்லூரிகளும் திறக்கக் கோரிக்கை வைத்தார்கள்.
அப்படிக் காலப்போக்கில் சுவாமிகள் துவங்கிய கல்வி நிறுவனங்கள்:
திருவேடகத்தில் விவேகானந்தர் குருகுலக் கல்லூரி
திசையன்விளை ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணா மேல் நிலைப் பள்ளி
கரூர் விவேகானந்தா கல்வி நிலையம் / விவேகானந்தா மெட்ரிகுலேஷன் மேல்நிலைப் பள்ளி (ஆங்கிலக் கல்வி)
ராமேஸ்வரம் விவேகானந்தாமெட்ரிகுலேஷன் மேல்நிலைப் பள்ளி
சேலம் ஸ்ரீ சாரதா வித்யாலயம்
சேலம் ஸ்ரீ சாரதா பாலமந்திர், ஸ்ரீ சாரதா ஆரம்பப் பள்ளி, ஸ்ரீ சாரதா மழலையர் பள்ளி
சேலம் ஸ்ரீ சாரதா மகளிர் கல்லூரி
மன்னார்குடி அம்பாள் ஆரம்பப் பள்ளி
நெல்லை ஸ்ரீ சாரதா வித்யாலயம், ஸ்ரீ சாரதா மெட்ரிகுலேஷன் பள்ளி (ஆங்கிலக் கல்வி)
பெண்கள் முன்னேற்றம்
பெண் கல்வி, அதன் மூலம் சமுதாயத்தில் பெண்களின் முன்னேற்றம் இவற்றில் பெரும் அக்கறை கொண்டிருந்தார் சித்பவானந்தர். உலகியலிலேயே உழன்றுகொண்டிருக்காமல், ஆண்களுக்கு இணையாகப் பெண்களும் ஆன்மீக முன்னேற்றம் அடைய முடியும், அடைய வேண்டும் என்று விரும்பினார் சுவாமிகள். விவேகானந்தர் காட்டிய துறவும் தொண்டும் எனும் ஆன்மீக மார்க்கத்தில் விவேக வைராக்கியம் மிகுந்த பெண்களும் பயணிக்கும் விதத்தில் சேலம் சாரதா சமிதியைத் தொடங்கி, தீரம் மிக்க பெண்மணிகளுக்கு சன்னியாச தீட்சை கொடுக்கும் ஒரு பெரும் ஆன்மீகப் புரட்சியைத் தமிழ்நாட்டில் செய்தவர் சுவாமிகள்.
இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டங்களில் சுவாமிகளின் கல்வி நிலையங்கள் பங்கேற்கவில்லை
சித்பவானந்தர், தாய்மொழி வழிக் கல்விக்கே மிகுந்த முக்கியத்துவம் கொடுத்தார். ஆயினும், மாணவர் நலன், தேச நலன் இவற்றில் அக்கறை மிகுந்த சுவாமிகளுக்கு, இந்தி மொழி எதிர்ப்பு உடன்பாடானதல்ல. ஆகவே அவருடைய கல்வி நிலைய மாணவர்கள் எவரும் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டங்களில் பங்கேற்கவில்லை.
சந்தித்த பிரச்சனைகள்
இந்துமத ஆன்மீகம், ஒழுக்கம் சார்க் கல்வி என்று வரும்போதே, என்னதான் பிற்பட்ட தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயக் கல்வி மேம்பட்டுக்காக சுவாமிகள் செயல்பட்டாலும், ( தி.மு.க ஆட்சி தமிழ் நாட்டில் மலர்ந்த பிறகு) அவர் பல மறைமுக எதிர்ப்புகள், தடைகளைச் சந்திக்க வேண்டித்தான் வந்தது.
கல்லூரிகள் தொடங்குவதில் அரசு அனுமதி பெறப் பல தடைகள், திருநெல்வேலிப் பகுதிகளில் கல்வித் துறையில் கிறித்துவ ‘லாபி’ களின் செல்வாக்கு கூடுதல் இருந்ததால் இந்துமத சார்புள்ள பள்ளி, கல்லூரிகள் எழுவதில் அவர்கள் உண்டாக்கிய முட்டுக்கட்டைகள், தமிழகத்தில் பல்வேறு இடங்களில் சுவாமிகளின் ஆசிரமக் கிளைகளின் செயல்பாடுகளில் தரப்பட்ட சில இடைஞ்சல்கள் இவற்றையெல்லாம் சுவாமிகள் மிகுந்த பொறுமையோடு எதிர்கொண்டார்.
ஒழுக்கக் கட்டுப்பாடுகளை எதிர்த்துப் போராடிய திருவேடகக் கல்லூரி மாணவர்கள்
1971 இல் திருவேடகத்தில் தொடங்கப் பட்டது விவேகானந்தர் குருகுலக் கல்லூரி. மிகச் சிறந்த கட்டடங்கள், வகுப்பறைகள், சோதனைச் சாலைகள், தங்கும் விடுதிகள், அருமையான உணவு என்று அனைத்தையும் உயர்வாகக் கொண்டு விளங்கியது அவ்வளாகம்.
வெளியுலகில் நாத்திக வாதமும், சினிமாப் பைத்தியமும், மதம் சார்ந்த கட்டுப்பாடுகளுக்கு எதிரான போக்கும் சகஜமாகிவிட்ட சூழலில், திருவேடகம் கல்லூரியில் விடுதி மாணவர்களுக்கு நிர்வாகம் வைத்திருந்த சில பல நியதிகள் (அதி காலையில் எழுவது, பிரார்த்தனை செய்வது, கால அட்டவணைப்படி நடந்துகொள்வது, வார்டன்களால் கண்காணிக்கப் படுவது போன்றவை) கசந்தன.
என்ன செய்ய? தங்கள் நீண்டகால நலத்துக்காக ஒரு மாமனிதர் உண்டாக்கிய நியமங்களை ஏற்கப் பிடிக்காத வயதுக் கோளாறு அல்லவா அது?
திருட்டுத்தனமாய் வெளியே போய் ஊர் சுற்றுவது, சினிமா பார்ப்பது, புகை பிடிப்பது, உணவுக் கூடத்தில் உணவை வீணாக்குவது இவற்றிற்கு மாணவர்களுக்கு கடும் கட்டுப்பாடுகள் இருந்தன. எச்சரிக்கைகள், தண்டல்களையும் மீறி நடந்துகொண்ட மாணவர்கள் கல்லூரியிலிருந்து நீக்கப் பட்டனர்.
இது ஒரு பெரும் மாணவர் போராட்டமாய் மாறி, மாணவர்கள் பலர், வகுப்பறைகள், கல்லூரி சோதனைக் கூடங்கள், பிராத்தனைக் கூடங்கள் இவற்றில் இருந்த பொருட்களை உடைத்துப் பெருமளவு சேதங்களை உண்டாக்கினர். தடுக்க வந்த ஆசிரியர்களின் மீது நாற்காலி, மேசைகளை வீசினர். போலீஸ் வரவழிக்கப் பட்டு அமைதி நிலவச் செய்ய் வேண்டியிருந்தது.
சுவாமிகள், கல்லூரியை இழுத்து மூடினார். பெற்றோர்களை வரவழித்து மாணவர்கள் உண்டாக்கிய சேதங்களைக் காண்பித்தார். மனம் வருந்தினர் பெற்றோர். போராட்டத்தில் பங்கேற்று சேதம் விளைவித்த் 37 மாணவர்கள் அடையாளம் காணப்பட்டு நீக்கப்பட்டனர். சேதத்துக்கான தொகை கணக்கிடப்பட்டு, எல்லா மாணவர்களிடமிருந்தும் வசூல் செய்யப்பட்டது. பின்னரே கல்லூரி மீண்டும் திறக்கப் பட்டது.
இந்தப் போராட்டத்தில், ஆசிரியர்கள் மாணவர்களை வன்மையாய்க் கண்டித்து, நாசவேலைகள் நடக்கும் முன் தடை செய்யாமல் அஞ்சி ஒதுங்கியது சுவாமிகளுக்கு ஏமாற்றம் தந்தது. ஆசிரியர்களுக்கு நெஞ்சில் உறமும் நேர்மைத் திறனும் அவசியம், அதற்கேற்ற பயிற்சிகளும் அவர்களுக்கு அவசியம் எனத் தீர்மானித்தார் சித்பவானந்தர்.
ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸுடன் இணக்கம் — காலத்தின் தேவை
சர்வ மத சமத்துவ நோக்குள்ள ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பாரம்பரியத்தில் வந்த சுவாமிகளுக்கு ஆரம்ப காலங்களில் ஆர்.எஸ்.எஸ் (ராஷ்டிரீய ஸ்வயம் சேவக் சங்கம்) பற்றிய சாதகமான எண்ணப் போக்கு இருந்ததில்லை. ஆர்.ஏஸ்.எஸ் ஒரு மதவாத, வகுப்புவாத இயக்கம் என்கிற ஒரு சித்திரமே அக்காலத்தில் தமிழ்நாட்டில் பரப்பப்பட்டு வந்தது. சுவாமிகளிடம் பக்தி பூண்ட ஆத்திகர்கள் சிலர் சங்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களாய் இருந்தார்கள். அவர்கள் மூலம், அவர் சங்கத்தின் தலைவராயிருந்த் குருஜி கோல்வாக்கரை சேலத்தில் சந்தித்துத் தம்து ஐயங்கள் பலவற்றிற்குத் தெளிவைத் தேடினார்.
ஒரு மதத் தலைவராகவும், ஒழுக்கம் செழுமிய சமுதாய நலனில் பெரும் நாட்டம் மிகுந்த கல்வியாளராகவும் இருந்த சுவாமிகளுக்கு இந்தச் சந்திப்பின் பயனாய், அந்த ஸ்தாபனத்தின் உயர் நோக்கங்கள், கட்டுப்பாடுகள், துணிச்சல், தேச பக்தி இவற்றின் மேல் மிகுந்த நல்லுணர்வு தோன்றி வலுப்பெற்றது.
இந்தத் தொடர்பின் விளைவாக, இந்து மத எதிர்ப்புணர்வுடன் கூடிய நாத்திக வாதத்தின் தாக்கத்தின் ஒரு மோசமான பக்க விளைவு சுவாமிகளுக்குத் தெளிவாகியது. ‘குழம்பிய குட்டையில் மீன் பிடிக்கும்’ வகையில் தமிழ் நாட்டில் விஷம் போலப் பரவ ஆரம்பித்த (இஸ்லாம், கிறித்துவ) மத மாற்றங்கள் சுவாமிகளின் சிந்தனைப் போக்கைப் மாற்றி, ஆர்.எஸ்.எஸ்சின் செயல்பாடுகளுக்கு ஆதரவும் ஊக்கமும் கொடுக்கும் நிலைப்பாட்டை எடுக்க வைத்தது.
அதன் விளைவாக, திருவேடகக் கல்லூரி வளாகத்தில் ஆர்.எஸ்.எஸ்.சின் ஷாகா செயல் படவும். ஆர்வமுள்ள ஆசிரியர்களும் மணவர்களும் அதில் சேர்ந்து பயிற்சி பெறவும் ஏற்பாடு செய்தார் சுவாமிகள்.
பின் பலவகைகளிலும் ஆர்.எஸ்.எஸ்ஸுக்கு பெருமளவில் ஆதரவும், ஒத்துழைப்பும் தரத் தொடங்கினார் சுவாமிகள்.
பெரியாரைக் கண்டிக்காத மகான்
பெரியாரின் நாத்திகவாதமும், எதிர்ப்பு வாதமும் தமிழ் நாட்டில் ஏற்படுத்திய தாக்கங்களைக் கண்முன்னே கண்டாலும், சித்பவானந்தர் பெரியாருக்கு எதிராகவோ, கண்டித்தோ ஏதும் பேசியதில்லை.
சித்பவானந்தரின் செயல்பாடுகளையும் பெரியார் கண்டுகொண்டுதான் இருந்தார். சம்ஸ்கிருதத்தைத் தம் குருகுல மாணவர்களுக்குப் படிப்பிக்கும் சுவாமிகளின் முயற்சியைப் பற்றி ஒரு முறை பெரியார், “ஆயிரம் சித்பவானந்தர் வந்தாலும் இங்கே சம்ஸ்கிருதம் தழைக்காது” என்று சொன்னதுண்டாம்!
இன்னும் சொல்ல எவ்வளவோ உண்டு…
சுவாமி சித்பவானந்தரின் நீண்ட நெடிய செயல் தீரம் மிக்க ஆன்மீக வாழ்க்கை 1985 ஆம் ஆண்டு முடிவுக்கு வந்தது. மேலே சொல்லாமல் விட்ட அவரது ஆக்கப் பணிகள் இன்னும் எத்தனை எத்தனையோ.
தமிழ்ப் பாட நூல்களிலெல்லாம் தந்தை பெரியாரின் சமுதாயப் புரட்சியைப் பற்றியும், சீர்திருத்தங்களைப் பற்றியும் எவ்வளவோ படிக்கிறார்கள் மாணவர்கள். ஆனால், கல்வி, ஒழுக்கம், பிற்பட்டோர் நலம், மேம்பாடு, ஆன்மீகம் இவற்றை ஆக்கப் பூர்வமாய் வளர்க்கப் பாடுபட்ட இந்த மகானைப் பற்றி ஒரு வரியாவது உண்டா? எனக்குத் தெரியாது.
தமிழ்க் கோரா மூலம் தெரியாதவர்கள் தெரிந்துகொள்ளட்டுமே என்ற ஆதங்கத்தில் எழுத ஆரம்பித்து, மிக நீண்ட பதிவாகிவிட்டது இப்பதில்.
பின் குறிப்பு:
மேற்கண்ட தகவல்களுக்கு ஆதாரம்:
1) “வேதாந்தம் தந்த வீரத் துறவி சுவாமி சித்பவானந்தர் – விரிவான வாழ்க்கை வரலாறு” – 3 பாகங்கள். யதீஸ்வரி கிருஷ்ணப் பிரியா அம்பா எழுதியது.
வெளியிட்டோர்: ஸ்ரீ சாரதா ஆஸ்ரமம், திருவண்ணாமலை. (3 பாகங்கள் விலை ரூ. 675. விவரங்களுக்கு ykpampa@gmail.com)
2) சித்பவானந்தரின் நேர் துறவி சீடர்களில் ஒருவரும், தற்போது மாதா அமிர்தானந்தமயி மடத்தில் வாழ்பவருமான சுவாமி துருவானந்தா அவர்கள் சொன்ன சில தகவல்கள்
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2019/08/Chitbhavananda-Ramakrishna-vivekananda-Sarada2.jpg5521147C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Hinduism-Site-Logo5-transparent-4.6.18.pngC.V.Rajan2019-08-08 16:15:522020-07-29 11:11:49Swami Chidbhavananda - a brief Biography in Tamil - சுவாமி சித்பவானந்தர் - பெரியாரின் நாத்திகவாதத்துக்கு மாற்றாய் ஆத்திகக் கல்வி பரப்பிய மாமுனிவர்
What is Swami (Papa) Ramdas’ uniqueness amid Hindu spiritual masters?
Papa Ramadas was a saint, a God realized/ Self realized master, whose life stood as a standing example of the efficacy of chanting Rama Mantra as a sure means of realization. He was a saint who saw his beloved Ram inside him as well as in every living being outside. He lived an exemplary life of total surrender to his Ram and demonstrated to the world that a life of cent percent renunciation is possible and when such a surrender comes, the Lord takes care of everything for the well being of his beloved devotee.
Papa Ramdas lived a life of a wandering monk carrying no money or possessions with him during his early spiritual life and traveled the length and breadth of India. Later he established his Math Anandashramam at Kanhankad, (Kasargod district) in north Kerala.
He had thousands of followers who came to him for spiritual guidance. He blessed them with Rama Mantra :” Om Sri Ram Jai Ram Jai Jai Ram“. He recommended a sadhana practice of Nama (Chanting of the name of Lord Rama), dhyana (meditation) and Seva (selfless service for the well being of others) to his followers as the effective means of attaining spiritual progress and God realization in life.
Birth and early years
Vittal Rao (later Swami Papa Ramadas) was born on the auspicious day of Hanumat Jayanti (the birthday of Lord Hanuman) on April 10th 1884 as the sixth son of the Saraswath Brahmin couple Sri Balakrishna Rao and Lalitha Bai, at Hosdurg in Kasargod district of Kerala. He had 9 brothers and three sisters. His parents led a simple life, full of devotion to God and dedication to austerities.
Vittal Rao had his primary education in Hosdurg and went to Mangalore and then to Udupi for higher education. Vittal Rao was a happy go lucky boy, enjoying games and swiftly climbing trees; though intelligent and quick to grasp things, he had no taste in formal education and he failed in his matriculation. As a boy, he was a free thinker, not conforming to mimicking the worldly; he loved simplicity and was pure in heart. He was quite humorous too. He learned English well. He also read bible during his high school days.
After failing in matriculation exams at Christian High School, Udupi, , he returned to Hosdurg and started showing interest in theatre and arts. He went to The School of Arts in Chennai to formally learn painting and screen printing. He then went to Mumbai to learn textile manufacturing at Victoria Jubilee Institute. He did not develop much of interest in it. He developed lots of interest in reading variety of books including English literature and was influenced by books on the life and teachings of Ramakrishna Paramahamsa, Swami Vivekananda and Swami Rama Tirtha. He read Bhagavad Gita and felt highly influenced by it. After finishing the diploma course of three years duration successfully in textile manufacturing, he started looking for jobs. After chequered start in making a career for life, he got a job Spinning Master in Gulbarga for a brief period.
At the age of twenty five, he was married to Rukma Bai. Because of high instability in his career, Vittal Rao was without job many times and it affected his family life too. Five years after marriage, Rukma Bai gave birth to a female child named Ramabai.
Dispassion
Vittal Rao worked as a Spinning Master in several mills at places like Coimbatore, Ahmadabad, Cuttack etc. He was disturbed by seeing the exploitation of workmen by higher management and got disillusioned with his job. He started his own business of dying clothes in Mangalore. But because of his generosity, compassionate nature and lack of calculative shrewdness, he failed to be a successful businessman and soon accumulated quite a loss. He had accumulated debts to be cleared; he was stressed out and he lead a life of worries, sorrows and desperation. Almost an year passed in this way.
Vittal Rao, the family man under mental turmoil, longing for a journey in quest of God…
In this process, he developed a deep longing for escape from the worldly life, which had no more attraction for him. He started praying to his beloved God Rama earnestly. He started chanting Lord Rama’s name and spent his time in prayer and meditation.
Thus Vittal Rao was turning inwards, developing discrimination and dispassion and longing for a spiritually dedicated life. Gradually he started gaining mental peace. He turned to simple living and started wearing khaddar; he lost interest in eating and simplified his intake to bananas and boiled potatoes, eating just one time only in a day. He relinquished cushioned bed and slept in mat. He reduced his sleep and spent the night in the contemplation of Lord Ram.
It was at this time that divine grace started working on him. A compassionate friend volunteered to become his business partner and paid back all of his the loans!
In the meanwhile, Vittal Rao’s father Balakrishna Rao, having lost his wife, opted to spend his older years dedicated to devotion to God; he went to stay with his eldest son at Kasargod. One day, as he was visiting the famous Udupi Krishna Temple, he got attracted by the radiating divinity of a sanyasi sitting in the shade of a tree in the marketplace. He went and surrendered at his feet. The sanyasi initiated Balakrishna Rao with the mantra “Sri Ram Jaya Ram Jaya Jaya Ram“. Sri Rao was overjoyed by the unexpected divine grace and felt very blessed.
Getting Mantra Diksha
Since Balakrishna Rao knew of his son Vittal’s ardent yearning for a spiritually oriented life, he came to Mangalore to meet his son, with his heart full of compassion; he told Vittal Rao about the mantra he had received from the sanyasi and without delay, he imparted the mantra to his son and blessed him.
And that was the turning point in the life of Vittal Rao. It paved the way for Vittal Rao to blossom into Swami Ramdas sooner.
The moment Ramdas received the mantra, he felt enthralled. He felt he was now a bird released from the cage. He fell at the feet of his father and from that day, he treated him as his beloved guru, who, out of utmost compassion, came to give him the key to his liberation.
From that day onward, Vittal Rao immersed himself in chanting the Rama Mantra day and night. He added “Om” to the Rama mantra that his father gave. Rather, the mantra virtually caught hold of Vittal! The more he chanted the mantra, the more Vittal got immersed in the bliss of contemplation of his beloved lord Rama. Food and sleep became matters of irrelevance to him.
He started seriously thinking of leaving behind the worldly life altogether and take up Sanyas. He fervently prayed to Lord Rama for His guidance. On that day, as he was reading books like The Light of Asia (Buddha’s life), New Testament and Bhagavad Gita, whatever pages he opened and read contained sentences glorifying a life of renunciation. Vittal Rao took this as the answer from Lord Ram for his prayers. He wrote a letter to his friend who helped him out of his financial difficulty informing of his decision. He also wrote another letter to his wife.
The following is the translation of the letter written by Vittal Rao to his wife before he left his home for good. Notice how he addresses his wife in this letter:
To Srimati Rukmabai, Mangalore
Beloved Sister,
From now onward, you will be my sister. I have surrendered myself totally at the feet of Sri Ram. He has redeemed me from my erstwhile life. Taking his holy name on my lips, I am going out into this vast world as a beggar. You know that I have no other desire in this life except striving for receiving His grace and love. I am dedicating the rest of my life for this lofty ideal. I am ready to face any amount of hardship for this purpose.
We are not going to meet as husband and wife hereafter. Lead your life dedicated to God and truth and also ensure that Rame (Ramabai) too follows it.
Never give up the spinning wheel. It will give you peace and bliss. Let Rame too do it.
Sriram’s blessings on you and Rame – He protects you both.
Yours affectionately
B.Vittal Rao
27/12/1922
Taking two dhotis dyed in saffron with him along with a cash of about 25 Rupees and a couple of books mentioned above, he left at 5 AM on the next day from Mangalore and took a train that went up to Erode. Thus began his life of renunciation from family bonds, in December 1922, at his age of 38.
Travelling Mendicant Ramdas – ‘In Quest of God’
Vittal Rao then travelled to Srirangam in Tamil Nadu. He took bath in Kaveri river and took up Sanyas by wearing the ochre clothes, leaving his old clothes to the flowing waters of the Kaveri. He prayed to Lord Ram to protect him from the threats of leading a life of a renunciate. He took three vows: 1) To dedicate the rest of his life to the contemplation of Rama and in service of Rama. 2) To consider every woman as his mother and 3) To carry on with his physical needs by taking food only through begging or when someone offers it voluntarily.
Thus Vittal Rao, having opted to become a lifelong servant of his Lord Ram, took up the name Ramdas.
He donated some money to fellow mendicants. He decided to leave his future course of movement and actions totally to the prompting of Lord Ram or to whatever way the Lord lead him by circumstances, without much of a choice of his own.
And from then onwards, the wondrous ways of the Lord’s divine play started unfolding in his life. An enthralling life of a wandering monk began; Ramdas was always assisted, taken care of and lead by some stray sadhu or other who joined with him voluntarily (different persons at different journeys). Ramdas opted to call such a person as Sadhu Ram. According to him, it was verily Lord Ram who came with him to take care of him.
Ramdas travelled to Rameswaram, Madurai, Chidambaram, Thirupapuliyur, Puducherry and then to Thiruvannamalai. At times he travelled in train without tickets and had to face the wrath from the Ticket Checkers and Police. But through his radiating divinity and utter humility, he won the hearts of even the toughest officers and underwent no punishment. Rather they turned around and extended help to him to proceed with his travels!
Meeting Ramana Maharshi and Having the Universal Vision of Lord Ram
Along with a sadhu Ram accompanying him, Ramdas went to the meet Bhagwan Ramana Maharshi, who was staying in a humble hut at the foothills of Arunachala (Thiruvannamalai). Ramadas surrendered at the holy feet of the saint and made this prayer: “Maharaj, here stands before Thee a humble slave. Have pity on him. His only prayer to Thee is to give him thy blessing.”
Bhagwan Ramana Maharshi — his mere look is enough
The Maharshi, turning his beautiful eyes towards Ramdas, and looking intently for a few minutes into his eyes as though he was pouring into Ramdas his blessing, then nodded his head to indicating that he had blessed. A thrill of inexpressible joy coursed through the frame of Ramdas, his whole body quivering like a leaf in the breeze.
After this darshan, Ramdas wanted to stay up in the in the Arunachala hill in a cave all alone, engaged in his japa and dhyana uninterrupted. Sadhu Ram made arrangements for it. He spent one month ther, deeply engaging in his sadhana and enjoying a divine bliss of Rama consciousness all the time. Every day, he went down to the town to beg some rice; he cooked it and ate it once a day and engaged rest of the day in his deep contemplation.
And one day, as Ramdas came out of the cave, got the exhilarating divine experience of seeing everything around him verily the manifestations of Rama and nothing else. Ramdas described his experience thus:
Once, during the day, when he was lost in the madness of Ram’s meditation, he came out of the cave and found a man standing a little away from the mouth of the cave. Ramdas felt an irresistible attraction towards this friend because it was due to the perception of Ram in him. “O Ram, You have come, you have come!” Unconsciously, he ran up to him and locked him up in a fast embrace. This action of Ramdas thoroughly frightened the friend who thought that it was a mad man who was behaving in this manner and so was afraid of harm from him. It was true that he was mad of Ram, a harmless madness that the visitor realised later. At times, he would feel driven to clasp in his arms the very trees and plants growing in the vicinity of the cave. Ram was attracting him from all directions. Oh, the mad and loving attraction of Ram! O Ram, Thou art Love, Light and Bliss!
Travelling to North India
After this experience, Ramdas continued his journey northwards. He went to Tirupati, Puri, Kolkata and Dakshineswar. He visited Dakshineswar Kali temple, the holy place where Sri Ramakrishna Paramahamsa had lived.
It is in this room that Ramdas rolled on the floors in an inexplicable divine bliss.
A stranger voluntarily took care of his needs and also led him to the room where Sri Ramakrishna lived; Ramadas felt that the whole room was surcharged with divine vibrations. A divine bliss ran in his nerves wave by wave. Unconsciously, he started rolling over the floor of the room as if to charge him further with the dust of the room that had been purified with the holy feet of Sri Ramakrishna. The visitor was taken aback by the inexplicable divine madness and joy with which Ramadas was rolling on the floor for about half an hour.
Next he visited Tarakanath, Kashi and then reached Jhansi. There he met a businessman by name Mahadeva Prasad; the Moment Sri Prasad saw Ramdas, he was possessed by a great sense of devotion and surrender to the wandering saint. He forced Ramdas to stay with him and ensured that Ramdas’ physical being is taken care of and some health is restored, which had been battered by total discard due to cold, extreme physical strains, lack of nutrition etc.
Ramdas lived in Jhansi for more than a month. He started giving lectures on Bhagavad Gita and other scriptures to small group of devotees who gathered around him and revered him as their guru. Another devotee by name Ramkinkar became quite close to him.
Visiting Himalayas
Ramdas, the weather-beaten, travelling mendicant
Ramdas left Jhansi for travelling to holy places in Himalayas in the company of Ramkinkar. He visited Haridwar, Rishikesh, Kedarnath and Badrinath. All those places were covered by walk. The beauty of Himalayan mountains capped with snow, the holy rivers, the flora and fauna frequently brought Ramdas to rapture and he felt the presence of his Lord Ram everywhere. Ramdas, surcharged with energy like a Hanuman, climbed huge hills surrounding the holy places and took bath in ice cold waters.
After visiting Himalayas, he travelled to Mathura, Gokul and Vrindavan, Raipur, Ajmir, Junagadh, Dwaraka etc and came to Mumbai. He stayed with his erstwhile brother Ramakrishna Rao there. He continued his journey to Panchavati, Trimbakeshwar, Pandharpur, Bijapur and arrived at Hubli, to meet Sri Siddharoodha Swamy at the behest of his brother.
He stayed in the Mutt of Siddharoodha Swamy and enjoyed the company of the revered saint for a week.
Back home
Siddharudha Swamy, Hubli
By this time, the news of his arrival at Hubli reached his erstwhile family at Mangalore. His erstwhile wife along with the daughter came to meet him at Hubli. She prayed to Siddharudha Swami to impress Ramdas to return to Mangalore with her. As instructed by the saint, Ramdas accompanied her back to Mangalore. However he made clear to her that his return to grihasthashram (worldly life) was unthinkable as his life had been possessed by Rama irrevocably.
He stayed with his eartwhile brother Sitarama Rao and also met his father who was his guru too.
Thus the first phase of Ramdas’ spiritual life of intense period of Rama Consciousness in which Ramdas lived the life of a wandering monk for a period of about one year, came to an end.
Ramdas explains his temperament and state of being during this one year period as below:
During this period, Ramdas’ mind was totally in peace and his life was one of total surrender. The world was dreamlike to him and was virtually non existent. He travelled from one place to another like a machine. Lord Rama was obviously taking care of him with love and protection. In his exclusive world, only Ram and Ramdas were existent. There was unequivocal bliss in that state. Ramdas was free from dualities — pain and pleasure, heat and cold, good and bad. His mind was always at peace, rest and silence; it was sort of empty too.
At times, he would suddenly slip to the external world with all its associated dualities, but Ramdas would be attentive enough to notice it and withdraw his mind inward again.
Ramdas disliked crowd. He always tried to escape to places of loneliness. Ramdas was totally free from any fear — fear of any danger or even death. He had the strongest conviction that he was in the protection of his Lord.
Rama’s name was constantly on his lips. He kept chanting it mechanically at all times. North Indian acquaintances that became close to him felt that he was totally free from any attachment.
Ramdas was virtually like a child; he was extremely humble and obedient towards others. He was taken care of by others as if he was a child and they assisted him in taking bath, dressing up, eating and so on.
He was never attracted or distracted by anything happening in the world. Both his mind and intellect had stopped working. There was no more the false sense of “I” in him. It was Rama who occupied that space. Ramdas spoke very little in this period.
He was simply like a dry leaf, swept this way and that way by the wind.”
Austere Life at Pandava Cave
Pandava Cave at Kadri Hill
From his brother’s house, Ramdas then shifted his residence to the Pancha Pandava Cave at Kadri Hills, two miles away from Mangalore. He stayed alone with bare minimum needs and totally immersed himself in meditation and contemplation of Ram there, for a period of about three months. He ate just fruits and drank milk twice a day. His day would start at 3 AM and after ablutions, he would sit chanting japa and soon lose himself in deep meditation for hours at stretch with little external consciousness. He undertook vow of silence for a week.
It was the second phase of his spiritual quest. During this period of sadhana, Ramadas had visions of inner light; he delved deeper into his Self, transcending name, form, thought and intellect. He could experience the purity, silence and the bliss of his Self inside. Gradually, this state became permanent that there was no longer any fall of the mind into the external world.
Next he could feel that the Self (Atman) that was an internal experience of bliss and light was gradually expanding to cover the external world too. His Self bloomed like a flower and in its light, the whole external world was embraced by pure love and light. This bliss that he experienced this way was much more powerful. Even though he had bouts of this experience earlier too, during his days of austerities in Pandava Caves, it became a permanent nature of him. Ramdas became one with Ram. Ramdas realized that he had now got transformed into a state brimming with energy, love and bliss. The fruit was totally ripe now. He was now fully ready to share that sweet bliss to all those who came into contact with him.
Ramdas, the Tapasvi, radiating divine love — The fruit was totally ripe now.
People started coming in large numbers to have his darshan at the cave. Ramdas interacted freely with them and shared his wonderful experiences with them. He spoke on the glory of God and His infinite compassion. He attracted people from all religions. He could instantly communicate with Muslims and Christians too and spoke with them as though he was verily one among them. His radiating divinity broke all boundaries.
During his stay in the caves, Ramdas wrote all the thrilling experiences of his previous one year journey in the book “In Quest of God” which got published first in the year 1925.
During this period at Pancha Pandava Caves, Ramadas served with love a group of beggars suffering under acute leprosy for a brief period.
Spreading his message of Love and bliss – The second round of travelling
Ramdas’ spiritual life now entered into the third phase. Ramdas decided to take up the life of a travelling mendicant once again. But this time, he was on a different mould. He was bent upon sharing his divine bliss to all those seekers who, attracted by his divine radiance, mobbed him wherever he went. Ramdas visited Kasargod and Kollur. Through the association with a Yogi, he learned and practiced Pranayama. He had mixed experiences — positive and negative through this practice. After practicing it intensely for some during his stay at Kudlu (near Kasargod) and grasping its efficacy, he discontinued this practice.
“At the feet of God“
During his lonely stay at Kudlu, Ramdas got an inner urge to outpour his spiritual bliss through writing: He wrote poems, prayers and articles which later in 1928 got published in the form of a book ‘At the feet of God‘.
Ramdas returned to Kadri Hills and stayed there again for about two months. This time, a young man by name Madhav (later Ramas called him Ram Charan Das) started staying with Ramdas and serving him with love and devotion.
Continuing journey northward
Ramdas began his next round of journey towards north by walk and Ram Charan Das joined him, despite Ramdas’ advising him against it.
Ramdas visited Gokaran, Shetphal and Pandharpur. Ramdas now insisted Ram Charan Das to undertake his own journey independently in order to personally taste the bliss of Lord Ram and understand how His love always protected a hapless devotee. Thus they parted ways.
Ramdas travelled alone to Bijapur, Hubli, Bangalore and then went Mangalore and Ernakulam. Ramdas was taken care of very well by so many people in all the places he visited. People vied with each other to feed him and take spiritual advice from him. Unlike the past, Ramdas was quite open to talk freely with people on matters of God and spirituality and was giving lectures and invited talks to amidst gathering of devout people.
He again travelled northward to Goa, Mumbai, Wadhwan, Surat and many other places in between. In Wadhwan, Ram Charan Das joined him. Later, again leaving Das to chart his own course, Ramdas left for Jhansi. There his old acquaintances who had become his devotees — Mahadev Prasad and Ramkinkar were emotionally overwhelmed to see him again and happily took care of him. Ramdas conducted satsang amid his several Jhansi devotees.
He then went to Chitrakoot, Bhanda and Gokar Parvat. He travelled to Lalitpur, Rajkot, Sattarpur, Kanpur and then returned to south. He witnessed the marriage of his erstwhile daughter Ramabai at Kasargod and felt happy to feed about 400 poor people as part of the ceremony.
He travelled again to Jhansi and then to Haridwar and Rishikesh. Purely driven by divine will, he travelled up in Himalayas to Vashistha Ashram which was not easily accessible to travellers. Despite his sparse food-intake, Ramdas was at the brim of his energy; climbing trees, cliffs and mountains were like child play to him and he was in constant bliss as he undertook his lonely journey by foot to various places in Himalayas. Everywhere Sadhus and poor villagers took abundant care of him with reverence.
Ramdas next took his journey to Pathankot, Jammu and Kashmir. He travelled to Amarnath Cave and had the thrill of seeing the ice linga there. He reached Srinagar and met many sadhus. He returned to south via Amritsar, Sattarpur, Mumbai, Sholapur and finally returned to Kasargod. Several miracles happened by the will of the divine around Ramdas and Ramdas took them matter-of-factly with the mood of a witness. Wherever Ramdas went, crowds swelled; Bhajans, Satsangs and feeding of the poor happened.
First Anandashram — at Kasargod
At Kasargod, Ramdas stayed with his eldest brother Ananda Rao. Ananda Rao was very eager to construct an Ashram for Ramadas and a nice place was located at Bilkunchi hill nearby. A devotee leased the land free of charge. Soon construction of a humble Ashram began there in that picturesque surrounding. The ashram was inaugurated on 3rd June 1928 in the presence of lots of devotees and well wishers, including the aged father and guru of Ramdas.
Coming into the fold of Ramdas — Mother Krishnabai (1903-1989)
It was in the year 1928 that Ma Krishnabai first met Ramdas, at her 25th age. Soon she surrendered totally at the holy feet of Ramdas and became his foremost disciple and future caretaker of Anandashram. She got spiritual enlightenment by the blessings and guidance of Ramdas through her dedicated practice and surrender; she was held in the highest regard by Ramdas himself for her life totally spent in loving and serving all. He wrote about Krishnabai at a future occasion: “Krishnabai’s life presents a practical illustration of how an individual can live a life of spontaneous and intense activity while ever fixed in the Divine Consciousness born of complete self-surrender.”
Krishnabai, a very pious and God-loving brahmin girl right from childhood, had a very troubled and grief stricken past. She got married at the age of 12 and widowed at the age of 20, having two young boys to take care of. After a failed attempt of suicide, Krishnabai developed dispassion for worldly life and she longed for peace and spiritual guidance to remove her grief and progress in a life dedicated to God. She got her Mantra initiation from Siddharudha Swami of Hubli. She also had a few other Mantra initiations from others. She was very dedicated and systematic in practicing mantra japas, without any selfish motive. Yet not finding peace in her life, she stared searching for a Guru who should be a jivan mukta (as per advice given to her by an astrologer).
Her ardent prayers were answered and her life took her to Kasargod. A few days after the Ashram was inaugurated, the caretakers of Krishnabai, who were devoted to Ramdas brought her to the Ashram. Krishnabai felt instantly at peace at her meeting with Ramdas. Ramdas’ divine attraction brought her back to Ashram again and again and she enjoyed Ramdas’ satsang immensely.
Soon she received Mantra Diksha from Ramdas and started actively engaged in japa as per his guidelines; she continued to be a regular visitor to the ashram ; however, Ramdas did not permit her to stay in Ashram, despite her deep wish to do so. She got closely acquainted with the esrtwhile family members of Ramdas (wife Rukmabai and daughter Ramabai) who too were now earnest devotees of Ramdas.
During the early stages of Ashram, Ramdas stayed fully in the Ashram and several earnest devotees too stayed with him. After about a year, Ramdas heeded to the repeated plea of his devotees from North India to visit them.
Mother Krishnabai, could not bear the idea of getting separated from her guru and she pleaded to Ramdas not to leave devotees like her to despair through the separation. She wanted to stay in the Ashram permanently. But Ramdas was firm that her duty to her children demanded her presence at home. One day, she left the ashram late in the evening with lot of reluctance. The next morning news came that she had spent the whole night alone at the adjacent hill and she was bitten by a snake in her leg and her leg was fully swollen.
Ramdas rushed to see her at the hills and brought her to the Ashram; he chided her for her obstination and then arranged to send her back home. After treatment Krishnabai became alright.
Ramdas travels across North India again
Ramdas visited Bangalore, Sholapur, Pandharpur, Anchor and Osmanabad. Old acquaintances and new devotees surrounded him wherever he went; bhajans and satsangs happened amid huge gatherings. In Osmanabad, people belonging to cobbler class (considered untouchables those days) invited Ramdas to attend a devotional function at their place. Ramdas visited them along with several brahmin devotees. A massive crowd of cobbler community had gathered there to have a darshan of Ramdas. They conducted pada puja to him and offered prasad that even the brahmins took along with him.
From there, Ramdas proceeded to Mumbai, Wadhwan, Rajkot, Ahmadabad, Agra and Jhansi. He briefly returned to Kasargod to see his seriously ailing father and then started again to the disappointment his close devotees at home. Ramdas travelled to Chennai, Nagpur, Jhansi and Rawalpindi. Everywhere his old eager devotees were overwhelmed to meet him again and enjoy his divine company. Next Ramdas went to Srinagar and then returned to Rawalpindi. Then he visited Dhanbad, Katrasgarh, Chennai, Kumbakonam, Ernakulam and finally returned to Kasargod.
Krishnabai leaves her family and returns to Ramdas
During the period of his absence, Krishnabai lovingly took care of and nursed the aged and ailing father of Ramdas and also Rukmabai who was suffering from Asthma.
After his return, Krishnabai had to accompany her relatives to Dharwar, which she did extremely reluctantly due to her unwillingness to part with Ramdas. She went to Mumbai, entrusted her children to her close relatives and then took a firm decision to leave worldly life and return to Ramdas. She arrived at Kasargod by train virtually empty handed and decided to walk straight to the ashram all alone in the night. By a divine miracle, she was guided to the ashram in total darkness through a mysterious light emanating from her feet; thus, she presented herself before Ramdas unawares at about 9 PM at the Ashram! Ramdas was undertaking a vow of silence and fasting those days and he burst out into laughter upon seeing Krishnabai there at those odd hours. Krishnabai too had a hearty laugh!
Ramdas wrote in a piece of paper “Mother, you have come to your own home now; the ashram shall, in future, be your permanent place of residence“. Krishnabai felt a great relief and joy on seeing the welcome note.
Krishnabai comes into the fold of Ramdas permanently and dedicates her life to serve him and the Ashram.
As expectable in a conservative society, a young widow leaving behind her family and staying permanently and interacting actively with Ramdas, created slanderous talks and gossips. Other residents in the ashram were threatened by their families and most of them left. Regular visitors to the ashram too started dwindling.
Krishnabai’s self-realization
Krishnabai immersed herself to active sadhana under the guidance of Ramdas at the Ashram. When Ramdas asked Krishnabai as to what sort of spiritual attainment she was keen to get, Krishnabai replied: “Papa, I want to be one with your eternal and infinite Being and know you and I are one. Besides, nobody should know that I have realized your immanent and transcendent Being.”
Ramdas engaged Krishnabai to practice deep meditation for the first time. With total dedication and mental strength Krishnabai immersed herself deep into her inner being and soon realized her individual self merging with Universal self, which, according to her experience was nothing but the all pervading formless aspect of her beloved Papa Himself. This happened in the year 1930. After she got that experience, Krishnabai lost interest in all her service activities including serving Papa and she was content to remain immersed in divine bliss.
Kasargod Anadashram abandoned
During a brief period, when only Ramdas and Krishnabai stayed alone at the Ashram, thieves and thugs came to the Ashram at one night. One of them tried to misbehave with Krishnabai; fortunately, by chanting Rama nama loudly, both Ramdas and Krishnabai got protected by the power of Lord Rama and the thieves ran away, totally scared.
This incidence made Ramdas to take a decision that such a secluded place away from any residences nearby was not safe for women devotees. He decided to abandon the ashram and leave Kasargod immediately, leaving future things to unfold as per the will of Rama. But Krishnabai pleaded to him again and again not to forsake her and she begged him to take her along wherever he opted to go. After refusing for a while, Ramdas ultimately decided not to forsake his ardent disciple. He took her to Hosdurg and stayed with devotees.
New Anandashram comes up at Manjapathi (Ramnagar), Kanhangad
Based on the suggestion and requests by earnest devotees, Ramdas decided to start a new Ashram close to Manjapathi hill which was also close to Kanhangad town and yet a picturesque and extremely peaceful place, surrounded by natural greenery, fertile fields and the hills.
Anandashram (1933)
Ramdas wrote to all his acquaintances across India for their help in starting the new ashram. Money flowed in generously from eager devotees. Without any delay, construction of the new ashram premises started. The new Anandashram was inaugurated on May 15h, 1931. Ramdas dedicated the Ashram to the service of the people cutting across all barriers of caste, religion, age, sex or creed and the two guiding principles of the Ashram would be Universal Love and Service. Krishnabai gradually was able to a return to a state of active life (yet blissfully remaining in sahaja samadhi state) and was in the forefront of the inaugural function and all the other activities of the new Ashram. She was a born administrator and showed her mettle in facing all hardships with smile and serving everyone with love and care like a mother.
Ramdas considered all religions equal and respected all the great spiritual masters of the past. The Ashram sported the pictures and portraits of Sri Ramakrishna Paramahamsa, Saradadevi, BHagwan Ramana Maharshi, Saibaba, Jesus Christ, Sri Aurobindo, Lord Buddha, Jorastra, Swami Vivekananda, Gurunanak and Ramdas’ own guru — his father.
Soon Rukmabai and also Ramdas’s father and Guru left their worldly life.
Soon the Anandashram became the center of attraction to so many devotees; people and spiritual aspirants from all walks of life came to Anandashram to take part in japa, meditation and satsangs. Several distinguished Sadhus from other religious maths too regularly visited the Ashram to be in the divine company of Ramdas.
‘The Vision’ magazine
The Ashram’s monthly English Magazine ‘The Vision’ with Ramdas as its editor started its publication in the year 1933. The magazine continues to be published even today.
Ramdas’ second round of travelling experiences were written by him in the form of a book ‘In the Vision of God’ which got published by Anandashram in the year 1934.
Ashram expands
Ramdas’ physical body had got considerably weakened on account of his incessant travels totally ignoring proper food and rest; he was affected by rheumatism and exhaustion. Krishnabai took extreme care and concern on his physical frame by providing him with essential minimum comforts and rest which he was all along negligent of. Ramdas, by this time was also free from his erstwhile tendency to wander with total freedom except for two tours done during 1931 to 1938, done in the company of his caretakers. He stayed put in the Ashram between 1938 to 1949. Consequently, more and more of his devotees and new visitors started visiting the Ashram and the Ashram had to expand.
Ramdas made it a point to feed the poor in large numbers particularly at the times of religious festivals, cutting across all barriers of caste, religion or creed.
From the generous contribution from devotees, new buildings to house the printing activities, kitchen, guest house, residential quarters for the staff, Cowshed and so on.
An elementary school under the care of the Ashram (Sri Krishna Vidyalaya) was started in the year 1942. In the year 1946, Sri Krishna Udyogshala, an institute for vocational training was started. A small hospital was also run by the Ashram from 1952. (All these institutions were handed over to Government in later years).
Coming into the fold of Ramdas — Swami Satchidananda (1919-2008)
It was in the year 1947 that Ananta Sivan at his age of 28 met Ramdas at the Ashram for the first time. As a young brahmin boy of 5 to 6 years, Ananta Sivan had lost his mother and did not have a happy home at his childhood. After his education he joined defence services. He had deep spiritual inclination and was searching for meaning to his life. After having a few bouts of depression, he was guided to meet Ramdas by divine dispensation. He was instantly attracted by the divinity of Ramdas and the bountiful motherly love from Krishnabai. He felt that his real home was Anadashram and he became its permanent resident from 1949.
Swami Satchidananda with Mother Krishnabai
He served Ramdas as a secretary and took care of his personal needs. He also assisted in the hectic activities of Krishnabai. Due to an inner urge, he felt the need to go to Himalayas and do intense spiritual practice so as to qualify himself better for a truly devoted selfless service at the Ashram. Despite Krishnabai’s objections, he went to Rishikesh and started practicing meditation in solitude.
Swami Satchidananda
However, after about 8 months, he was called back by Ramdas to accompany them on an Indian tour. Circumstances developed in such a way that he could not return to Rishikesh and he understood clearly that his life and spiritual progress was linked to serving Ramdas and being a right hand to Krishnabai in her administrative work. Parallely progressing in his spiritual quest, Ananta Sivan was given Sanyasa Diksha with a name Satchidananda. He too became a self-illumined disciple of Ramdas and the future head of the ashram after the departure of Ramdas and Krishnabai from the world.
Ramdas undertakes World Tour
Anandashram Trust was formed in the year 1954. Ramdas accompanied by Krishnabai and Swami Satchidanda undertook a world tour from August 1954 until January 1955.
His world tour covered Switzerland, Germany, France and England at Europe. At france (Gretz) he visited Ramakrishna ashram and met Swami Siddeshwarananda. At Sussex in England, he met the famous Christian mystique Henry Thomas Hamblin. Papa also visited Shakespere’s birthplace. Ramdas conducted Satsangs and spread the message of Universal love and God consciousness in all the places he visited, which were attended by avid spiritual seekers cutting across religious barriers.
His tour continued to USA and Hawaii; He then proceeded to Japan and met the famous Buddhist scholar D.T. Suzuki there. The tour continued to Hong Kong, Thailand, Malaya, Singapore, Cylon and back to India.
During world tour – Swami Satchidananda with Papa Ramdas
End of Papa
On the evening of July 25th 1963 at Papa’s 80th year, he had a severe heart attack. He was collapsing and Mother Krishnabai and Swami Satchidananda managed to take him to his cot. While lying down there, he suddenly sat up chanting “Hari, Hari, Hari Ram.” With the name of God on his lips Papa breathed his last.
At the feet of Ramdas…
While his divine presence without his physical body continued to be felt in the Ashram, Krishnabai carried on with the running of the Ashram with her motherly love and care and continued to guide avid seekers in the spiritual path of Nam-Dhyan-Seva for the next 26 years. After her passing away, Swami Satchidananda took care of the Ashram and continued to inspire avid seekers till he breathed his last in 2008.
Reverberating ever with the chanting of Ram nam and surcharged with the subtle presence of these three great spiritual masters, Anandashram continues to be the place of attraction for sincere seekers of Spirituality at Kanhangad, Kerala.
According to Valmiki’s Uttara Ramayana, Rama ruled his kingdom from Ayodhya for 11 thousand years. The way he ruled his country was so prosperous, dharmic and wonderful that ‘Ramarajya’ as a word used to symbolize the best ideal of rule to emulate.
During Rama’s rule, all his subjects lead a virtuous life; there were no thiefs and there was no dacoity. There was no enemy attack on the kingdom. Dharmas and shastras were the guiding principles of life. Rishis and sadhus were the leading lights of the society. There was no draught, no floods or other natural calamities.
After Rama ruled Ayodhya for 11 thousand years, Lord Yama (Lord of Time) came to meet Lord Rama in disguise at the king’s palace in Ayodhya. He wanted a total private talk with Rama on an important matter. Rama asked Lakshmana to stand outside the doors as a guard to prevent anyone from entering the room and gave a warning that whomsoever intruded into the room during the private discussions would be killed by Him.
Once alone, Lord Yama conveyed Lord Brahma’s message that since the purpose of Lord Vishnu’s Avatar as Rama had been over after annihilating Ravana and also His wish to rule the kingdom for 11 thousand years too was over, it was now time for Rama to return to His heavenly abode as Vishnu, if he so wished to leave his earthly divine play.
Rama agreed that he too preferred to return to his abode rather than continuing in this world.
As the conversation was taking place, Rishi Durvasa came to the palace and wanted to meet Rama urgently. When Lakshmana told Durvasa about Rama being busy on an urgent matter, Rishi Durvasa, known for his short temper and capacity to curse people, threatened Lakshmana with dire consequences if he was not allowed to meet Lord Rama.
Lakshmana had to yield. He went into the room to inform Lord Rama about the arrival of Durvasa. Rama bade farewell to Lord Yama and came out to meet Durvasa. Durvasa wanted Rama to feed him sumptuously as he was in extreme hunger after doing a penance for a long time by taking fasting as a vow. Rama arranged it immediately.
However Rama became woeful as he had to keep his word that he had uttered earlier (that he would kill any intruder during his private talk with Yama). Taking a cue from the scriptures that said that renouncing a person is equivalent to killing that person, Rama, with heavy heart said to Lakshmana that he was renouncing all the ties with Lakshmana.
Lakshmana felt that his end had come. He went to River Sarayu and stopped his breath and entered into samadhi. He left his mortal body; his soul which was one fourth part of Lord VIshnu returned to the heavenly abode.
Grief stricken Rama called all his citizens and ministers and announced his decision to relinquish the kingdom and retire to the woods so as to leave his life like Lakshmana. He asked Bharata to take over the kingdom of Ayodhya. The devout Bharata stoutly refused the proposal as he too wanted to accompany Rama.
Rama with his sons Lava & Kusa (A still from the film Lava Kusa)
As advised by Bharata, Rama gave the Southern Kosala portion of the Kosala kingdom to his son to Kusa and the Northern Kosala zone to his son Lava to rule.
The entire population of Ayodya had no desire to live after their beloved Rama was no longer the king. They too expressed their desire to follow Rama.
News was sent to Satrughna, who was by that time ruling the kingdom of Mathura. Satrughna too had no desire to live if his beloved brother was gone. He handed over his kingdom (Mathura and Vidisha) to his two sons to rule and rushed to Ayodhya.
Having heard the news, Rama’s erstwhile associates and well wishers — Hanuman, Sugriva and his vanaras (monkeys), Jambavan and the other bears, Vibhishana and his loyal Rakshasas came to Ayodhya. All of them wished to go with Rama when he exited the earth.
However, Rama blessed Hanuman and Vibhishana to be Chiranjeevi’s — ever living. He wanted Hanuman to enjoy the company of devotees of Rama wherever they sang the glory of Rama. He wished Vibhishana to keep ruling the his kingdom of Sri Lanka. He blessed Jambavan and his five associates to live till Kaliyuga.
Sugriva said he had given charge of his kingdom to his son Angata and had no longer any desire to live. All the monkeys too said so.
Thus Rama, followed by Bharata, Satrughna, their families and servants, the ministers, the vanaras, bears and Rakshasas and the entire populace of Ayodhya with their cattle and birds left the city and went to the River Sarayu, chanting vedic hymns. None of them had any worries and every one was extremely happy. Whomsoever saw Rama leaving, including animals and creatures gleefully joined him so as to ascend to the heavenly abode.
All the celestial Gods headed by Lord Brahma had assembled at the skies near the river Sarayu to welcome their Lord. They chanted hymns praising their Lord Vishnu and welcoming him back.
Rama requested Lord Brahma to allow all his citizens, followers and lovers including the animals and creatures who had served him with respect and devotion into the heavenly world. Brahma said that he would accommodate all of them unmindful of any sins committed by them into the region known as Santanaka, which was next only to Brahma Loka. He also said all those celestial beings who had earlier taken up various forms and descended to earth to assist Rama in his activities of the avatar would regain their original divine forms.
All of them headed by Rama joyfully immersed themselves in the waters of Sarayu, left their bodies and ascended to the higher worlds.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2019/01/End-of-Rama.jpg466702C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Hinduism-Site-Logo5-transparent-4.6.18.pngC.V.Rajan2019-01-20 14:46:212019-01-20 14:46:21How did the end of Rama Avatar happen? How did Rama Rajya end?
When young Bhagwan Ramana Maharshi was residing in Virupaksha cave at the Arunachala Hill, Sivaprakasam Pillai , an officer in the Revenue Department and an intellectual, heard of the young Swami. At his very first visit in 1902, he was captivated by the Swami’s aura and became his life-long devotee.
The young Swami was maintaining silence, but Shivaprakasam Pillai was determined to receive teachings him. He brought a slate and started writing questions in Tamil one by one and requested Ramana to write the answers in the slate! This way, Ramana answered fourteen questions of Pillai. These were later recorded in a note book by Pillai and then expanded and arranged in the form of a booklet “நானார்? (நான் யார்)” “Who am I?” This is perhaps the most concise and most widely appreciated prose exposition of the Maharshi’s philosophy, given by the Maharshi at his age of 23, which got widely published much later, in the year 1923.
[NOTE: Another prominent work in prose containing Ramana’s supplementary teachings (in Tamil) titled விசார சங்கிரகம் (“Vichara Sangraham”) was recorded during his early years in Virupaksha Cave by Gambhiram Sesha Iyer. This also happened some time in 1900-1902. This booklet first got published in the year 1930]
The teachings contained in these two books remained authentic, needing no future revisions by Bhagvan. In his long life spanning 71 years, Sri Ramana wrote so many other poetic works in Tamil, Malayalam, Telugu and Sanskrit, but the Tamil prose version still remained the basic teaching that found more exposition in those future works.
The Tamil ‘Naanaar’ written almost a century ago will be somewhat difficult to read and grasp for the present day Tamils, because the original contains so many sanskrit words and also the narrative and parsing styles of those days were somewhat different.
Hence I have given here the write-up in a simplified Tamil fairly adhering to the original flow, only doing minimal changes and translating the sanskrit words to Tamil to the extent possible. I am also giving together the English translation, question by question.
I have also done some very minimal shifting of paragraphs here and there and brought down the number of questions to 14 from the present printed versions that contain 28 questions (with the same answer content).
Young Ramana Maharshi
<>
Sivaprakasam Pillai
நான் யார்? ‘Naan yaar?’ Who am I?
எல்லாருமே துக்கம் என்பதே இன்றி எப்போதும் சுகமாயிருக்க விரும்புகிறார்கள்; எல்லாருக்குமே தன்னிடத்தில் தான் மிக அதிகம் பிரியம் இருக்கிறது; எங்கு சுகம் இருக்கிறதோ அங்கு பிரியம் இருக்கிறது. மனம் வேலை செய்யாது இருக்கும் ஆழ்ந்த உறக்கநிலையில் தினமும் அந்த சுகத்தையே சுபாவமாகவே அனுபவிக்க முடிகிறது. ஆக, தன்னுள்ளேயே பொதிந்திருக்கும் அந்த சுகத்தை அடைய தன்னைதானே அறிதல் வேண்டும். அப்படி அறிவதற்கு ‘நான் யார்’ என்னும் ஞான ஆராய்ச்சியே முக்கிய சாதனம் ஆகும்.
[All people always aspire for happiness, totally free from sorrow. Everyone loves himself/ herself the most. Where there is happiness, there is liking. In deep sleep state, when mind is totally not functioning, we are able to enjoy that happiness naturally. So, to attain the happiness that is really lying inside each of us, we have to understand our own self. For that, the self inquiry “Who am I” is the prime technique.]
நான் யார்?
ஏழு விதமான தாதுக்களால் (அதாவது, குருதி நீர், ரத்தம், மாமிசம், கொழுப்பு, எலும்பு, மஜ்ஜை மற்றும் சுக்கிலம் இவற்றால்) உருவாகியுள்ள இந்த ஸ்தூலமான உடம்பு நான் அல்ல. ஒளி, ஒலி, சுவை, மணம், தொடு உணர்வு என்னும் ஐம்புலன்களை அறிகின்ற கண், காது, மூக்கு, நாக்கு, தோல் எனும் அறிவு உறுப்புகளாகிய ஐம்பொறிகளும் நானல்ல. பேசுதல், நடத்தல், கொடுத்தல், மலம் கழித்தல், சுகித்தல் என்னும் ஐந்து தொழில்களை செய்யும் வாய், கால்கள், கைகள், குதம், பிறப்புறுப்பு என்னும் செயல் உறுப்புகளும் நானல்ல.
மூச்சு விடுதல், பிரித்து நீக்கல்,ஜெரித்தல் போன்ற அகத் தொழில்களை இயக்கும் பிராணன், அபானன், சமானன், உதானன், வியானன் எனும் ஐந்து வாயுக்களும் நானல்ல. நினைக்கின்ற மனமும் நானல்ல. இப்படி எல்லா விஷயங்களும், தொழிற்பாடுகளும் அற்று அதே சமயத்தில் விஷயங்களைப்பற்றிய நுண்ணுணர்வுகளோடு (வாசனைகளோடு) மட்டும் பொருந்தியிருக்கும் அஞ்ஞானமும் நானல்ல.
இப்படி ‘நானல்ல’ ‘நானல்ல’ என்று தள்ளிய பிறகும் தனித்திருக்கும் அறிவே நான். அந்த அறிவின் சொரூபமே (மெய்யியல்பே) சச்சிதானந்தம்.
[1. Who am I?
I am not the gross body made of seven tissues (plasma, blood, muscle, fat, bone, bone marrow and seminal fluid); I am not the five sense organs (eyes, ears, nose, tongue and skin) that sense sight, sound, smell, taste and touch; I am not the five physical organs (mouth, legs, hands, anus and sex organ) that do the acts of speaking, walking, giving, excreting and procreating).
I am not the five pranas (prana, apana, samana, udana and vyana) that control body functions like breathing, digestion etc. I am not the mind that thinks. I am not even the ignorance (ajnana) which is free from actions and sensual inputs but remains associated with vasanas (subtle mental leanings).
Whatever awareness that remains and stands alone even after negating and discarding all these, is the real “I”. The true nature of this “I” is sat-chit-ananda (Existence-Knowledge-Bliss).]
2. இம் மெய்யியல்பின் அனுபவம் (சொரூப தரிசனம்) எப்போது உண்டாகும்?
எல்லா அறிவிற்கும் எல்லா செயல்களுக்கும் காரணமாகிய மனம் அடங்கிவிட்டால், இந்த உலகம் உண்மை என்ற பார்வை நீங்கிவிடும். கயிறைப் பார்த்து பாம்பு என்று தவறாக என்னும் மன நிலை நீங்கினாலே ஒழிய, கயிறை கயிறாகவே காணும் அறிவு வராது. அதுபோலவே ‘காணும் இந்த உலகம் உண்மை’ என்ற எண்ணம் நீங்கினாலேயொழிய எப்போதும் உள்ள சுயநிலையைக் கண்டுணர்வது முடியாது.
[ 2. When can one gain the knowledge of this real “I”?
Seeing the rope as snake
When the mind, which is the basis for all perceptions and actions stops functioning, we will be freed of the notion that the world is real. Only when the misconception of seeing a rope as a snake is removed, the knowledge of rope as a rope will dawn. In the same way, unless we remove the idea that the world we see is real, what truly exists forever cannot be grasped by us.]
3. மனதின் இயல்பு என்ன?
மனம் என்பது ஆத்மாவின் ஒரு அதிசய சக்தி. அது தான் எல்லா நினைவுகளையும் தோற்றுவிக்கிறது. நினைவுகளையெல்லாம் நீக்கிவிட்டுப் பார்த்தால் தனியாக மனம் என்று ஒரு பொருளும் இல்லை. ஆக, நினைப்பு என்பது தான் மனதின் சொரூபம். அதுபோலவே, நினைவுகளைத் தவிர்த்து இவ்வுலகம் என்ற பொருள் வெளியில் இல்லை. ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் நினைவுகளே இல்லை. அந்த நிலையில் உலகமும் இல்லை. ஆனால் விழிப்பு நிலையிலும் கனவுடன் கூடிய உறக்க நிலையிலும் நினைவுகளும் இருக்கின்றன; உலகமும் இருக்கிறது.
ஒரு சிலந்திப்பூச்சி எப்படி தன் உடம்பிலிருந்தே வெளியில் ஒரு நூல் இழையை நூற்று மறுபடியும் தன்னுள்ளே இழுத்துக்கொள்கிறதோ அப்படியே மனமும் தன்னிடத்தில் இருந்தே இவ்வுலகத்தைத் தோற்றுவித்து மறுபடியும் தன்னிடமே ஒடுக்கிக்கொள்கிறது. மனம் ஆத்ம சொரூபத்திலிருந்து வெளிப்படும்போது இவ்வுலகமும் தோற்றம் பெறுகிறது. அதனால் உலகம் தோன்றும்போது ஆத்மாவின் சொரூபம் தோன்றாது. ஆத்மா தோன்றும்போது (தானே பிரகாசிக்கும்போது) இவ்வுலகம் தோன்றாது.
‘இந்த மனதின் உண்மை நிலை என்ன?’ என்று விசாரித்துக்கொண்டு போனால் ‘தானே’ மனமாய் முடியும். ‘தான்’ என்பது ஆத்ம சொரூபமே. மனம் எப்போதும் ஸ்தூலமாய் உள்ளவற்றைப் பிடித்துக்கொண்டே நிற்கும். தனியாய் நிற்காது. இந்த மனமே ‘சூட்சும சரீரம்’ (நுண்ணுடல்) என்றும் ‘ஜீவன்’ என்றும் சொல்லப்படுகிறது.
[ 3. What is the nature of mind?
Mind is a wonderful power of Atman (Self). It is the one creating all thoughts. If all thoughts are removed, there is no substance called mind. Therefore, ‘thinking’ is the real nature of mind. Likewise, without thoughts, there is no outside world. When in deep sleep, there are no thoughts; no world too, in that state. But in waking and dreaming states, there are thoughts and also the world.
Just as spider produces a yarn from its body and also withdraws it, the mind creates the external world from inside and also withdraws it. When mind comes outward from its true source Atman, the world is perceived. As long as world is seen, Atman cannot be perceived. When Atman is perceived (shines forth), the world cannot be seen.
When one inquires inwards as to what the true nature of mind is, one will end up in Self. The self is nothing but the real nature of atman. The nature of mind is such that it can exist only by clinging to gross matters. It has no independent existence. This mind is also known as subtle body or jeeva (soul).]
4. மனதை அடக்குவது எப்படி?
இந்த உடம்பிலிருந்து ‘நான்’ என்று எந்த உணர்வு கிளம்புகிறதோ அதுவே தான் மனம். இந்த ‘நான்’ உணர்வு உடம்பின் எந்தப் பகுதியிலிருந்து கிளம்புகிறது என்று ஆராய்ந்து பார்த்தால் அது இதயத்திலிருந்து கிளம்புகிறது என்பது தெரியவரும். ஆக, இதயமே மனதின் பிறப்பிடம். ‘நான், நான்’ என்று எண்ணிக் கொண்டிருந்தாலே அது இதயத்தில் கொண்டுபோய் விட்டுவிடும். மனதில் தோன்றும் நினைவுகள் எல்லாவற்றுக்கும் ‘நான்’ என்ற நினைப்பு தான் முதல் நினைப்பு. இது எழுந்த பிறகே மற்ற எல்லா எண்ணங்களும் எழுகின்றன. அதாவது, ‘தன்மை’ தோன்றிய பிறகே ‘முன்னிலை, படர்க்கை’கள் தோன்றுகின்றன. ஆக, ‘தன்மை’ இல்லாவிட்டால், முன்னிலை படர்க்கைகளும் இல்லை!
‘நான் யார்’ என்ற விசாரணையிலேயே மனம் அடங்கும். ‘நான் யார்’ என்று கேட்கும் நினைப்பும் கூட, ‘பிணம் சுடு தடியைப் போல’ மற்ற எல்லா நினைப்புகளையும் அழித்து, தானும் அழிந்துவிடும். (அதாவது, பிணத்தை எரிக்க உபயோகிக்கும் விறகுக்கட்டைகள் பிணத்தை எரித்துவிட்டு தாமும் எரிந்து சாம்பலாகி விடுவதைப்போல).
‘நான் யார்’ என்ற விசாரணைக்கு இடையே பிற எண்ணங்கள் எழுந்தால், அந்த எண்ணங்களைப் பின்பற்றிப் போய் அவற்றை முடிவுக்கு கொண்டுவர முயற்சிக்காமல், ‘இந்த எண்ணங்கள் யாருக்கு உண்டாயின?’ என்று விசாரிக்க வேண்டும். இப்படி எத்தனை எத்தனை எண்ணங்கள் வெளிக்கிளம்பினால்தான் என்ன? கிளம்பும் போதே ‘இது யாருக்கு உண்டாயிற்று?’ என்று விசாரித்தால், ‘எனக்கு’ என்று தோன்றும். அப்படி ‘எனக்கு’ என்று தோன்றும் அந்த ‘நான்’ யார் என்று மீண்டும் விசாரித்தால் மனம் தன பிறப்பிடத்துக்குத் திரும்பிவிடும். எழுந்த எண்ணமும் அடங்கிவிடும்.
இப்படிப் பழகப் பழக, மனத்திற்குத் தன் பிறப்பிடத்திலேயே தங்கியிருக்கும் சக்தி அதிகரிக்கிறது.
எப்போதெல்லாம் சூட்சுமமான இந்த மனம், மூளை மற்றும் பொறி புலன்கள் மூலம் வெளிப்படுகிறதோ, அப்போதெல்லாம் ஸ்தூலமான உலகப் பொருட்களும் நாம ரூபங்களும் (பெயர், உருவங்களும்) தோற்றமளிக்கின்றன. மனம் இதயத்திலேயே தங்கிவிட்டால் இந்த நாம ரூபங்களும் மறைந்துவிடுகின்றன. இப்படி மனத்தை வெளிவிடாது இதயத்திலே தங்க வைத்துக்கொண்டிருப்பதைத் தான் ‘அகமுகம்’ அல்லது ‘அந்தர்முகம்’ என்பார்கள். இதயத்திலிருந்து மனம் வெளிப்படுவதைத்தான் ‘பகிர்முகம்’ என்பார்கள் .
இவ்வாறு மனம் இதயத்தில் தங்கவே, எல்லா நினைவுகளுக்கும் மூலமான ‘நான்’ என்பது போய், எப்போதும் உள்ள ‘தான்’ மாத்திரம் தான் விளங்கும். ‘நான்’ என்கிற உணர்வு சிறிதுகூட இல்லாத இடமே ‘சொரூபம்’ ஆகும். அதுவே ‘மௌனம்’ என்றும் சொல்லப்படும்.
[ 4. How to control the mind?
The feeling that springs up from the body as “I” is the mind. If we investigate from where this “I” rises up in the body, we can identify that its location is the heart. Thus heart is the birth place of the mind. If we keep contemplating “I”, “I”, it would automatically lead to the heart. For all the thoughts arising from mind, “I” is the first thought. Only after “I” arising, all other thoughts arise. That is, only after the first person rises, the second and third person come into picture. Without first person, second and third person have no existence!
The mind can calm down by the very inquiry ‘Who am I?’. Even the thought ‘Who am I’ will get annihilated after quenching all other thoughts; it is like the wood used for burning the corpse in a pyre getting itself burned to ashes finally.
If any other thoughts rise up while inquiring ‘who am I’, instead of pursuing the thoughts with the attempt to terminate them, we should rather inquire “to whom this thought has arisen?”. The answer will be “to me”. Now if you inquire who is that “me”, it will naturally lead us back to the origin of “I” thought. This way the thought too would subside.
By constantly practicing like this, the capacity of the mind to stay put at its source increases.
Whenever this subtle mind goes outward through the brain or through sense organs or organs of action, the gross external world and all things with names and forms get manifested. If the mind stays put in the heart, the world and things with names and forms too disappear. This practice of containing the mind within the heart without allowing it to go out is called ‘aha mukham‘ or ‘antar mukham‘ (dwelling-in). The mind coming outward from heart is called ‘bahir mukham‘ (emanating out).
When the mind stays confined in the heart, the “I” which is the root of all thoughts will go and only the ever-present ‘Self’ remains. The status of ‘swarupam‘ (True Self) is where the feeling of “I” is totally absent. It is also known as mounam –silence.
5. ஞான திருஷ்டி என்பது என்ன?
சும்மா இருப்பதற்குத்தான் ‘ஞானதிருஷ்டி’ என்றும் பெயர். சும்மா இருப்பது என்பது மனதை ஆன்ம சொரூபத்தில் நிலைக்கச் செய்வது தான்; அப்படியின்றி, பிறர் மனதில் உள்ளதைப் படித்தல், கடந்தகாலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் எனும் முக்காலத்திலும் நடப்பதை அறிதல், எங்கோ தொலை தூர தேசத்தில் நடப்பதை அறிதல் போன்ற சித்திகளெல்லாம் ஞானதிருஷ்டி ஆகமாட்டா.
[ 4. What is wisdom-insight (Jnana Drishti)?
To remain quiet (just ‘being’) is also known as wisdom-insight. Just being (quiet) is nothing but establishing the mind in the Self (Atman). On the contrary, siddhis (yogic powers) like reading others’ minds, knowing the past, present and future events, knowing the happenings at a distant place etc are not signs of wisdom-insight.]
6. ஆன்ம சொரூபம் என்பது உண்மையில் என்ன?
உண்மையில் எப்போதும் உள்ளது ஆன்மசொரூபம் ஒன்றே. உலகம், உயிர்கள், இறையுருவங்கள் (ஜகத், ஜீவ ஈஸ்வர ரூபங்கள்) எல்லாம் தண்ணீரில் மூழ்கியுள்ள சிப்பி வெள்ளி போல் காட்சியளிப்பதைப் போன்ற கற்பனைத் தோற்றங்களே. இவை மூன்றும் ஒரே சமயத்தில் தோன்றி ஒரே சமயத்தில் மறைகின்றன. உண்மையில் சொரூபமே உலகம்; சொரூபமே நான். சொரூபமே ஈஸ்வரன். எல்லாமே கடவுளின் தோற்றம் (சிவசொரூபம்) தான்.
[6. What is the real nature of Self?
What exists for ever is nothing but the Self. The appearance of the world, living beings and forms of Gods are all like seeing seashells lying in water as if they are silver. These three are perceived to appear together and also disappear together. The reality is that Self is the world; Self is “I”. Self is God. Everything is appearance of God (Shiva Swarupam).
7. மனத்தை அடக்க வேறு வழிகள் இல்லையா?
மனம் அடங்குவதற்கு விசாரணையைத் தவிர வேறு தகுந்த முறைகள் (உபாயங்கள்) இல்லை. மற்ற முறைகளைக்கொண்டு அடக்கினால், மனம் சற்றே அடங்கியது போல் இருந்துவிட்டு, மறுபடியும் வெளிக்கிளம்பிவிடும்.
பிராணாயாமம் எனப்படும் மூச்சடக்கத்தால் கூட மனம் அடங்கும். ஆனால், பிராணன் அடங்கியிருக்கும் வரையில் மனமும் அடங்கி இருந்துவிட்டு, பிராணன் வெளிப்படும்போது தானும் வெளிப்பட்டு, வாசனைகளால் உந்தப்பட்டு அலைய ஆரம்பித்துவிடும். மனதுக்கும் பிராணனுக்கும் இருப்பிடம் ஒன்றே.
(முன்பே சொன்னபடி) நினைவே மனதின் சொரூபம். ‘நான்’ என்னும் நினைப்பே மனதின் முதல் நினைப்பு. அதுவே தான் அகங்காரம். அகங்காரம் எங்கிருந்து உற்பத்தியாகிறதோ அங்கிருந்தே தான் மூச்சும் கிளம்புகிறது. ஆக, இரண்டும் ஒன்றோடொன்று தொடர்பு உள்ளவை — மனம் அடங்கும்போது பிராணன் அடங்கும்; பிராணன் அடங்கும்போது மனமும் அடங்கும்.
ஆனால், ‘சுஷுப்தி’ எனப்படும் கனவுகளற்ற ஆழ்ந்த உறக்க நிலையில் மனம் அடங்கியிருந்தாலும், பிராணன் அடங்காமல் செயல் பட்டுக்கொண்டுதான் இருக்கும். உடம்பின் பாதுகாப்புக்காகவும்,’இவன் செத்துப்போய்விட்டானோ’ என்று மற்றவர்கள் சந்தேகப்படாமல் இருப்பதற்காகவும், இறைவனின் நியதியால் இப்படி ஏற்பட்டிருக்கிறது. விழிப்பு நிலையிலும், சமாதி நிலையிலும் மனம் அடங்கும்போது பிராணனும் அடங்குகிறது. பிராணனை ‘மனதின் ஸ்தூல வடிவம்’ என்று சொல்வதுண்டு.
மரண காலம் வரை, மனம் பிராணனை உடம்பில் வைத்துக்கொண்திருந்து உடம்பு சாகும்போது, மனம் பிராணனைக் கவர்ந்துகொண்டு போய்விடுகிறது. ஆகையால், பிராணாயாமம் என்பது மனதை அடக்க உதவியாக இருக்குமே தவிர மனதை அழிக்க உதவாது.
பிராணாயாமம் போலவே கடவுளின் உருவத்தை தியானம் செய்வது, மந்திர ஜபம் செய்வது, உணவுக் கட்டுப்பாடுகளை மேற்கொள்வது இவையெல்லாமும் மனத்தை அடக்குவதற்கு உதவியாய் இருப்பவைகளே. உருவத் தியானத்தாலும், மந்திர ஜெபத்தாலும் மன ஒருமைப்பாடு கிடைக்கும். எப்போதும் அங்கும் இங்கும் ஆடியபடியம், துதிக்கையை வீசியபடியும் இருக்கும் யானையின் தும்பிக்கையில் ஒரு சங்கிலியைக் கொடுத்தால், அது மற்றவற்றைத் துழாவுவதை விட்டுவிட்டு சங்கிலியைப் பிடித்துக்கொண்டே செல்லுமல்லவா? அதேபோல எப்போதும் அலைபாய்ந்துகொண்டே இருக்கும் மனதிற்கு ஒரு இறை நாமத்தையோ அல்லது உருவத்தையோ தந்து பழக்கினால், அதையே பற்றிக்கொண்டு நிற்கும்! மனம், எண்ணற்ற நினைவுகளால் விரிந்துகொண்டே போவதால், ஒவ்வொரு நினைவும் மனதை மேலும் பலவீனமாக்குகிறது. நினைவுகள் அடங்க,அடங்க அதனால் மனம் ஒருமைப்பாடு அடைகிறது. அதனால் பலம் பெரும் மனதிற்கு ஆத்ம விசாரம் எளிதாய் கைகூடும்.
உப்பு, புளிப்பு, காரம் போன்ற சுவைகள் மிகாமல், மென்மையான, எளிதில் ஜீரணிக்கக்கூடிய சாத்வீகமான உணவு உட்கொள்வது எல்லா நியமங்களிலும் சிறந்தது. இப்படிப்பட்ட சாத்வீகமான உணவை மிதமாக உண்பதை நியமமாகக் கொண்டால், மனதிலும் சத்துவ குணம் அதிகரிக்கும். அது ஆத்ம விசாரத்திற்கு உறுதுணையாக இருக்கும்.
[7. Aren’t there any other methods to control the mind?
To quieten the mind, there are no other adequate methods than self inquiry. If you attempt to control the mind by any other technique, it would temporarily quieten for a while and spring up again.
Through pranayama (breath control) too the mind can be quietened; as long as the breath is held, the mind will be calm and once breathing starts, mind too will come out and start wandering. The source of mind and Prana are one and the same.
(As mentioned earlier) the very form of mind is thoughts. The very first thought of the mind is “I”. It is indeed the ego. The origin from where ego emanates is the origin for prana too. Hence both are interrelated. When the mind stops, prana stops; when prana stops, mind too stops.
But in the state of sushupti (dreamless sleep), even though mind does not work, prana will still be active. It has been ordained so by God in order to protect the body and also avoid possible doubt by others whether the person is dead. Only in waking state and in the state of samadhi, prana stops when mind stops. Prana is also referred as the gross form of mind.
Till the time of death, the mind keeps prana as its associate in the body; upon death, the mind snatches prana and escapes together. Hence pranayama can help in controlling the mind, but not in annihilating the mind.
Like pranayama, meditating the form of God, mantra japa (chanting a mantra), food control etc are helpful in controlling the mind. Both meditation of God’s form and mantra japa can help focus the mind at one point. The nature of elephant is to keep swaying its body and swinging the trunk here and there; suppose we give a chain to grip with the trunk, the elephant will stop its unwanted swinging actions and keep holding the chain. In the same way, if the mind is trained to hold on to a name or form, it will stop from wandering. The mind by nature expands to countless thoughts and each thought potentially weakens the mind. The more and more thoughts subside, the better is the ability to concentrate the mind. A mind strengthened this way becomes conducive for self-inquiry easily.
Consuming soft and easily digestible food having moderate content of salt, sour and spice will be a very conducive discipline for controlling the mind. Satva Guna (quality of purity in thought) will increase if such satvik (soft and mild) food is consumed in moderation. It will be of great support for practicing self-inquiry.]
.
.8. மனதில் விஷய வாசனைகள் (புலன் நினைவுகள்) அளவில்லாமல் எழும்பி வந்துகொண்டே இருக்கின்றனவே, என்ன செய்வது? செய்த பாவங்களை பற்றிய நினைவுகளும் வந்து அழுத்துகின்றனவே?
காலம் காலமாக உலகியலில் ஆழ்ந்து, புலன்கள் மூலம் அனுபவித்த இன்ப துன்பங்களின் வாசனைகள் (விஷய வாசனைகள்) காரணமாக மனதில் எண்ணங்கள் கடலலைகள் போல அடுத்தடுத்து எழுகின்றன. அவையெல்லாம் தனது ஆத்ம சொரூபத்தை தியானிக்க தியானிக்க அழிந்துவிடும். ‘எல்லா வாசனைகளையும் ஒடுக்கி, சொரூபம் மாத்திரமே இருக்கும் நிலையை அடையமுடியுமா?’ என்றெல்லாம் சந்தேகப் பட்டுக்கொண்டிருக்காமல் சொரூப தியானத்தை விடாப் பிடியாகப் பிடிக்க வேண்டும்!
மனதில், நல்ல மனம், கெட்ட மனம் என்று இரண்டு இல்லை. மனம் ஒன்றே. மனதில் எழும் வாசனைகளே நல்லவை என்றும் கெட்டவை என்றும் இரண்டு விதமாகின்றன. நல்ல எண்ணங்கள் எழும்போது நல்ல மனம் என்றும் கெட்ட எண்ணங்கள் எழும்போது கெட்ட மனம் என்று சொல்லப்படுகிறது.
ஒருவன் எப்பேர்ப்பட்ட பாவியாக இருந்தாலும் சரி, ‘நான் பாவியாயிற்றே? என்னாலும் கடைத்தேற முடியுமா?’ என்று ஏங்கி அழுதுகொண்டிருக்காமல் ‘நான் பாவி’ என்ற எண்ணத்தை அறவே ஒழித்து சொரூப தியானத்தை ஊக்கமுடன் செய்து வந்தால் அவன் கண்டிப்பாய் கடைத்தேறுவான்.
[8. What to do as sensual thoughts keep on arising non-stop in the mind? What about the thoughts of sins committed in the past that keep on arising too?
As we have been indulging worldly life in satisfying our sense organs and experienced both pleasure and pain out of them since time immemorial (across several births), their vasanas (subtle memories / residual thoughts) cause unceasing onslaught of thoughts like sea waves in the present. But they will all die if we persist with meditation on Self. Do not harbor doubts as to whether it ever possible to remain absorbed fully in Self by eradicating all vasanas, but keep persisting with meditating on Self without slackness.
There are no two minds like a good mind and a bad mind! Mind is one. Only the nature of vasanas that spring up from mind make it good or bad. When good thoughts arise, mind is said to be good; when bad thoughts arise, mind is said to be bad.
However gruesome the sin be, let the sinner not keep crying by harboring a thought like ‘what an awful sinner I am; how can I ever be absolved of my sin?’. Let him engage in the meditation of Self enthusiastically and he is sure to find salvation.]
9. விசாரணை எதுவரை வேண்டும்? வைராக்கியத்தின் அவசியம் என்ன?
மனதில் எதுவரை விஷய வாசனைகள் இருக்கின்றனவோ அதுவரையில் ‘நான் யார்’ என்ற விசாரணையும் வேண்டும். நினைவுகள் தோன்றத் தோன்ற, அவற்றையெல்லாம் உடனுக்குடன் அவை உற்பத்தியாகும் இடத்திலேயே நசித்துப் போடவேண்டும்
வெளி விஷயங்களை நாடாதிருத்தல் வைராக்கியம் அல்லது நிராசை எனப்படும். இப்படித் தனக்கு அந்நியமானவற்றை நாடாதிருத்தல் வைராக்கியம் என்றால், தன்னை விடாதிருத்தலே ஞானம் ஆகும். பார்க்கப் போனால் உண்மையில் இவை இரண்டும் ஒன்றுதான்.
முத்துக்குளிப்பவர்கள் எப்படி தம் இடுப்பில் கல்லைக்கட்டிக்கொண்டு ஆழ்ந்து மூழ்கி கடலின் அடியில் கிடக்கும் முத்தை எடுக்கிறார்களோ, அப்படியே ஒவ்வொருவனும் வைராக்கியத்துடன் தன்னுள் ஆழ்ந்து மூழ்கி, ஆத்ம முத்தை அடையலாம்! ஒருவன் தன் ஆத்மசொரூபத்தை அடையும் வரையில் எப்போதும் சொரூப தியானத்தை விடாது செய்வானேயானால் அந்த சாதனை ஒன்றே போதும். கோட்டைக்குள் எதிரிகள் உள்ளவரை அவர்கள் அதிலிருந்து வெளியே வந்துகொண்டேயிருப்பார்கள். வெளியே வரவர அவர்களையெல்லாம் வெட்டிக்கொண்டே இருந்தால் கோட்டை நம் கைவசமாகிவிடும்!
[9. How long should self-inquiry be done? What is the need for dispassion?
As long as subtle desires / residual thoughts on sense enjoyments exist in mind, one should continue with the “Who am I” self-inquiry. As thoughts spring up from mind one after another, they should be crushed then and there at their very root.
Not seeking sensual gratification from external objects is Vairagya (dispassion) or desirelessness. If not seeking what is outside oneself is Vairagya, keeping a firm hold of one’s real self is Jnana (Wisdom). In a way, both are same.
Just in the same way divers tie stone to their waists and dive deep into the sea to gather pearl shells, everyone can dive deep within himself with dispassion and pick the pearl of the Self. If one ceaselessly practices meditation of Self till he attains the experience of the Self, that very sadhana (spiritual practice) is good enough. As long as enemies are inside the fort, they will keep on coming outside; if you kill them one after the other as they come out, the fort will soon be conquered by you.]
10. விசாரணை மார்க்கத்தில் இறைவன், குரு இவர்களின் பங்கு என்ன? பக்தி, சரணாகதி இவற்றின் பொருளென்ன?
தன் விருப்பமோ முயற்சியோ இன்றி சூரியன் தன் நியதிப்படி உதிக்கும்போது, பூதக்கண்ணாடி தீயை உண்டாக்குவது, தாமரை மலர்வது, நீர் ஆவியாகி வற்றுவது, உலகோர் விழித்தெழுந்து தம் அன்றாடக் காரியங்களில் ஈடுபடுவது எல்லாம் நடக்கின்றன. சூரியன் மறைந்தவுடன் எல்லாம் அடங்குகின்றன. காந்தத்தின் முன்னே ஊசி காந்தத்தை நோக்கிக் கவர்ந்து இழுக்கப்படுகிறது . இவை போலவே, வேண்டுதல் வேண்டாமை இன்றி இறைவன் (ஈசுவரன்) நடத்தும் (படைத்தல், காத்தல், அழித்தல் எனும்) முத்தொழில்களுக்கு உட்பட்டு உலகோர் தத்தமது கர்ம வினைப்படி காரியங்களை செய்து, பின் பின் அடங்குகின்றனர்.
உலகோரின் காரியங்களால் இறைவனுக்கு ஆகவேண்டியது ஒன்றும் இல்லை. அவரை ஒரு கருமமும் ஒட்டாது. சூரியன் உதிப்பதால் ஏற்படும் நிகழ்வுகள் எப்படி சூரியனுக்கு சம்பந்தம் இல்லையோ, எப்படி மண், நீர், காற்று, தீ என்னும் நான்கு பூதங்களின் தாக்கத்தால் ஐந்தாவது பூதமான ஆகாயம் எவ்வித பாதிப்பும் அடைவதில்லையோ அவ்வாறே இறைவனும் உலகினரின் கர்மங்களால் பாதிக்கப் படுவதில்லை.
கடவுளும் குருவும் உண்மையில் வேறு வேறு அல்லர். புலி வாய்க்குள் சிக்கிய பிராணி எப்படித் திரும்பிவராதோ, அவ்வாறே குருவின் அருள் பார்வையில் பட்டவர்கள் அவரால் காப்பாற்றப்படுவார்கள்; ஆனாலும் குரு காட்டிய வழிப்படி தவறாது நடத்தல் அவசியம்.
எவன் தன்னையே கடவுளாகிய சொரூபத்தினிடத்தில் தியாகம் செய்கிறானோ அவனே சிறந்த பக்திமான். ஆத்ம சிந்தனையைத் தவிர வேறு சிந்தனை எதுவும் கிளம்புவதற்கு சிறிதும் இடம் தராமல் எப்போதும் ஆத்ம நிஷ்டையிலேயே இருப்பதே தன்னை இறைவனுக்கு சமர்ப்பிப்பதாகும். இறைவனின் மீது எவ்வளவு பாரத்தைப் போட்டாலும் அவர் தாங்கிக் கொள்வார். எல்லாக் காரியங்களையும் இறைவனின் சக்தியே நடத்திக்கொண்டிருக்கிறது; நாம் அதற்கு அடங்கிப் போகவேண்டும். அப்படி அடங்காமல் ‘இதைச் செய்ய வேண்டும், அதைச் செய்ய வேண்டும்’ என்று சதா சிந்தித்துக்கொண்டே இருப்பது எதற்காக? ரயில் வண்டி எல்லா பாரங்களையும் சுமந்து செல்கிறது என்பது நமக்குத் தெரியும். அப்படி இருந்தும், அதில் பயணம் செய்யும் நாம் நம் மூட்டையை அதில் இறக்கிவைத்துவிட்டு நிம்மதியாய் இல்லாமல், மூட்டையை நம் தலை மீதே சுமந்துகொண்டு பயணித்தால் எத்தனை சிரமம்?
[10. In the path of Self-Inquiry, what is the role of God and Guru? What is the relevance of bhakti (devotion) and saranagathi (surrender)?
The Sun rises as a matter of routine without any will or effort of its own; as its effect, the lens produces heat out of sun rays; the lotus blossoms; water evaporates and drying happens; people get up and engage themselves in their daily chores. When the sun sets, all these activities cease. When there is a magnet, the needle gets attracted by it. In a similar way, God, as eshwara, without any desire or aversion of His own, carries out His triple action — creation, sustenance and destruction and as its consequence, the people in the world, as per their karma, do their acts and then settle.
God has nothing to gain from the activities of the people of the world. No karma ever touches Him. Just as the sun is never affected by the various activities that happen in the world when it rises, just as the sky (the 5th element) is never affected by any changes in the four other elements — earth, water, air and fire, God too is never affected by the activities of the people in the world.
God and guru will only show the way for liberation and they would not on their own take the souls to liberation.
In fact, God and Guru are not two different entities. Just as a creature caught in the mouth of a tiger will never come back alive, those who have been blessed by the holy look of a guru will always be saved by him. Yet, it is very important to follow the path shown by the guru.
The best devotee is one who dissolves his own identity in God who is the indweller. Surrendering oneself to God really means remaining steadfast in the contemplation of Self with no thoughts other than ceaseless thought of the Self. God can bear any amount of weight put on Him. All activities are getting carried out only through the power of God. We have to simply surrender to its control. Without getting subdued like this, why should we keep on scheming ‘I have to do this or I have to accomplish that?’. We know that the train carries all the luggage. Having known this fact, what is the point in travelling in a train, still carrying all the luggage on our heads?]
11. சுகம் என்பது என்ன?
ஆத்மாவின் இயல்பு நிலையே சுகம் தான்; சுகமும் ஆத்ம சொரூபமும் வேறு வேறு அல்ல. ஆத்ம சுகம் ஒன்றே உள்ளது. அதுவே சத்தியம். உலகப் பொருள்கள் எதிலும் சுகம் என்பது கிடையாது. அவைகளிலிருந்து சுகம் கிடைப்பதாக நாம் நமக்கு விவேகமில்லாத காரணத்தால் நினைக்கிறோம். மனம் எப்போது வெளியே வருகிறதோ அப்போது அது துக்கத்தை அனுபவிக்கிறது. நாம் நமது ஆசை பூர்த்தியாகும்போதெல்லாம் அனுபவிக்கும் சுகம் என்பது உண்மையில் நம் மனம் தனது உண்மை நிலையான ஆத்மாவுக்கு திரும்பி ஒன்றுவதால் கிடைக்கும் ஆத்ம சுகமே தவிற வேறில்லை.
ஆழ்ந்த தூக்கம், சமாதி, மூர்சையடைந்த மயக்க நிலை போன்ற நிலைகளிலும், ஆசைப்பட்டது கிடைக்கும்போதும், வெறுத்த பொருளுக்கு கேடு உண்டாகும்போதும் மனம் உள்முகமாகி ஆத்ம சுகத்தையே அனுபவிக்கிறது. இப்படி மனம் ஆத்மாவை விட்டு வெளியே போவதும் உள்ளே திரும்புவதுமாக ஓய்வின்றி அலைகிறது.
மரத்தடியில் நிழல் சுகமாய் இருக்கிறது; வெயிலில் சூரிய வெப்பம் கொடுமையாய் இருக்கிறது. வெயிலில் அலையும் ஒருவன் நிழலில் போய் நின்று குளிர்ச்சியை அனுபவிக்கிறான்; சிறிது நேரம் கழித்து வெயிலில் கிளம்பிப் போய், பிறகு மீண்டும் வெப்பதின் கொடுமை பொறுக்க முடியாமல் மரத்தடிக்கு ஓடி வருகிறான். இவ்வாறு நிழலிலிருந்து வெயிலில் போவதும், பிறகு வெயிலிலிருந்து நிழலுக்கு ஓடி வருவதுமாகத் திண்டாடுகிறான். இப்படிச் செய்பவன் விவேகமில்லாதவன்.
விவேகம் உள்ளவனோ நிழலை விட்டு நீங்க மாட்டான். இதுபோலவே ஞானியின் மனமும் பிரம்மத்தை விட்டு நீங்குவதில்லை. ஆனால் அஞ்ஞானியின் மனமோ, உலகியலில் ஈடுபட்டு துக்கம் அடைவதும், பிறகு இறைவனிடம் திரும்பி சுகமடைவதுமாக இருக்கிறது. உலகம் என்பது வெறும் நினைவே. உலகம் மறையும்போது அதாவது நினைவுகள் அழியும்போது மனம் ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கிறது; உலகம் தோன்றும்போது துக்கத்தை அனுபவிக்கிறது.
[11. What is happiness?
The very nature of Self is happiness. Happiness and Self are not different entities. What really exists is happiness of the Atman. It is the ultimate Truth. No worldly objects carry happiness. Due to lack of discrimination, we wrongly think that worldly objects give happiness. Whenever mind goes outward, it experiences only sorrow. Whatever happiness we experience when we satiate our desire, it is only the experience of mind turning inward and remaining united with Atman and nothing else.
Whatever bliss we experience when in deep sleep, samadhi or in a state of total unconsciousness, or when a desire is satisfied or when something bad happens to what hate is only the effect of mind turning inward and experiencing the innate happiness of the Atman. Thus the mind wanders restlessly by going outward and turning inward.
The shade under a tree is blissful. The heat of the sun is torturous in the open. A person wandering in hot sun enjoys happiness by taking shelter in the shade under a tree. After some time, he goes out in the open again, suffers the heat and rushes back to the shade of the tree. Thus he suffers restlessly by shunting between the sunshine and tree shade over his head. Anybody who does so lacks discrimination.
The one with the right sense of discrimination will not leave the shade. Likewise, the mind of a Jnani (Wise person) never leaves Brahman (God). But the mind of an ajnani (unwise person) gets into worldly activities and experiences pain; then it returns to God to experience happiness. World exists only in thought. When world disappears, that is, when there are no thoughts, mind experiences bliss. When world is perceived, mind experiences suffering.]
12. தத்துவ ஞானத்தை புத்தக வாயிலாகப் படித்தறிவது எத்தனை தூரம் முக்கியம்?
எல்லா ஆனமீகப் புத்தகங்களிலும் முக்தி அடைவதற்கு மனதை அடக்க வேண்டும் என்ற கருத்தே சொல்லப்படுகிறது; மனதை அழிப்பதே ஆனமீக நூல்களின் முடிவான கருத்து என்று தெரிந்துகொண்ட பிறகு, மேலும் மேலும் நூல்களை அளவின்றிப் படிப்பதால் பயன் இல்லை. அடக்குவதற்கு தன்னை யார் என்று விசாரிக்கவேண்டுமே தவிர, புத்தகங்களில் போய் எதை விசாரிப்பது? தன்னை, தன்னுடைய ஞானக்கண்ணால் தானே தான் அறியவேண்டும். ராமன் தன்னை ராமன் என்று அறிந்துகொள்ளக் கண்ணாடியைப் போய்ப் பார்க்கவேண்டுமா என்ன!
‘தான்’ பஞ்ச கோசங்களுக்குள் இருப்பது. [பஞ்ச கோசங்கள் (ஐந்து உறைகள்) என்பவை : 1. அன்னமய கோசம் (உணவால் ஆன உறை), 2. பிராணமய கோசம் (பிராணனால் ஆன உறை), 3. மனோமய கோசம் (மனத்தால் ஆன உறை), 4. விஞ்ஞானமய கோசம் ( தெளிந்த அறிவாலாகிய உறை, மற்றும் 5. ஆனந்தமய கோசம் (ஆனந்தத்தால் ஆன உறை)]. ஆனால் நூல்களோ இவற்றிற்கு வெளியேஇருப்பவை. ஆகவே, இந்த ஐந்து கோசங்களையம் (நான் இதுவல்ல என்று) நீக்கி விசாரித்து அறிய வேண்டிய ஆத்ம சொரூபத்தைப் புத்தகங்களில் தேடி அலைவது வீணே.
பந்தத்தில் சிக்குண்டிருக்கும் தன்னை யார் என்று விசாரித்துத் தன இயற்கை சொரூபத்தை அறிந்துகொள்வதுதான் முக்தி. எப்போதும் மனதை ஆத்மாவில் வைத்திருப்பதற்குத் தான் ‘ஆத்ம விசாரம்’ என்று பெயர். தியானம் என்பது தன்னை சச்சிதானந்த பிரம்மமாகப் பாவிப்பது. (நூல் அறிவும் ஒருவித தளையே ஆதலால்) அனைத்தையும் ஒரு காலத்தில் மறக்க வேண்டிவரும்!
குப்பையைக் கூட்டித் தள்ளவேண்டிய ஒருவன் அந்தக் குப்பையை ஆராய்வதால் பயன் உண்டா என்ன? அப்படியே, தன்னை அறியவேண்டிய ஒருவன், தன்னை அறிய விடாது மறைத்துக் கொண்டிருக்கும் தத்துவங்களனைத்தையும் கூட்டித்தள்ளாமல் அவை இத்தனை என்றும் அவற்றின் குணங்கள் என்ன என்றும் ஆராய்ந்துகொண்டிருப்பதால் பயனில்லை.
[12. To what extent it is essential to learn philosophical knowledge about Self through books?
It is stated practically in all spiritual books that control of the mind is essential to attain liberation. Having known that the foregone conclusion of all spiritual books is the annihilation of the mind, there is no purpose in reading numerous spiritual books more and more. To control the mind, one has to engage in self inquiry ‘who am I’; what is there to keep inquiring in spiritual books? One has to identify his real Self through his ‘wisdom eye’ himself. For Raman to know that he is indeed Raman, should he go and look at the mirror?!
The sense of “I” is encased within 5 sheaths. (The following are the 5-sheaths — Pancha kosha: (1) Annamaya kosha — The sheath of food, (2) Pranamaya Kosha — the sheath of vital air , (3) manomaya kosha — the sheath of mind, (4) Vijnanamaya kosha — the sheath of the intellect and (5) Anandamaya kosha — the sheath of bliss). But books exist outside all these. Hence, it is futile to search the self in books, while the right way is to inquire and negate these sheaths one by one by discarding them by clarifying ‘I am not this’.
Mukti (liberation) is to get freed from the fetters of worldly attachments and realize one’s true Self. Self inquiry is the process by which the mind is kept united with Atman forever. Meditation is a state of contemplation of oneself as Brahman (God beyond name and form). A state will come when all the bookish knowledge has to be forgotten (since bookish knowledge too, in a way, is a bondage).
When all the rubbish are meant to be swept and thrown away, what is the point in analyzing them? In the same way, the philosophies that tend to hide the Truth of the Self and act as hindrance to know oneself are all meant to be swept aside; It serves no purpose in researching how many of them are there and what their characteristics are.]
13. விழிப்பு நிலைக்கும் கனவு நிலைக்கும் உள்ள பேதம் என்ன?
இந்த உலகத்தையும் ஒரு கனவு போல் எண்ணிக்கொள்ளவேண்டும். விழிப்பு நிலை என்பது உண்மையில் ஒரு நீண்ட கனவு ; உறக்கத்தில் வரும் கனவு என்பது மிகக் குறுகிய நேரம் உள்ள கனவு. அவ்வளவு தான் வித்தியாசம். அதைத் தவிர வேறு இல்லை. விழிப்பு நிலையில் நடக்கும் விவகாரங்கள் எல்லாம் எவ்வளவு உண்மையாகத் தோன்றுகின்றனவோ அதே அளவு கனவு காணும்போது அதில் ஏற்படும் நிகழ்வுகள் அந்தக் கனவு நிலையில் உண்மையாகவே தோன்றுகின்றன! கனவில் மனம் வேறொரு உடம்பை எடுத்துக்கொள்கிறது. விழிப்பு நிலை, கனவு நிலை இரண்டிலுமே நினைவுகளும் நாம ரூபங்களும் ஒரே சமயத்தில் எழுகின்றன.
[13. What is the difference between waking state and dream state?
We must presume this world too as a work of dream. In reality, waking state is a long dream, while the dream we see in sleep is of a short duration. That’s the only difference between the two and nothing really more. Whatever we experience in our waking state appears to be extremely real; In the same way, as long as we are in dream state, the dreams we experience too are very real. In dream state, our mind takes up a new body. In both the waking state and dream state, thoughts, names and forms appear simultaneously.]
14. உலகியல் வாழ்வை எப்படி நடத்திப் போகவேண்டும்?
மற்றவர்கள் எவ்வளவு கெட்டவர்களாய் இருந்தாலும் அவர்களை வெறுக்கக் கூடாது. விருப்பு, வெறுப்பு இரண்டுமே ஒதுக்கவேண்டியவைதாம்.
உலகியல் விஷயங்களில் மனதை அதிகம் ஈடுபட விடக்கூடாது. முடிந்தவரை அடுத்தவர் காரியங்களில் மூக்கை நுழைக்கக் கூடாது.
பிறருக்கு ஒருவன் ஏதேனும் கொடுத்து உதவினால், உண்மையில் அவன் தனக்கே தான் கொடுத்துக்கொள்கிறான். இந்த உண்மையைப் புரிந்து கொண்டுவிட்டால் பின்னர் யார்தான் கொடுக்காமல் இருப்பார்கள்?
‘தான்’ எழுந்தால் எல்லாம் எழும். ‘தான்’ அடங்கினால், எல்லாம் அடங்கும்.எவ்வளவுக்கெவ்வளவு தாழ்ந்து அடக்கமாய் நடந்து கொள்கிறோமோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு நன்மை உண்டு. மனதை அடக்கிக்கொண்டிருந்தால் ஒருவன் எங்கே வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம்.
[14. How does one go about leading the worldly life?
Even if other people are of bad behavior, they should never be hated. Both likes and dislikes are to be discarded.
Mind should not be allowed to indulge in worldly thoughts much. To the extent possible, interfering in others’ affairs should be avoided.
Suppose one helps another by giving something, the truth is he is only helping himself. If this truth is understood, who will refrain from helping others?
If the sense of ‘I’ (ego) rises up, everything arises. If it subsides, everything subsides. To whatever extent we humble ourselves, to that extent we are benefited.
If only the mind is in total control, one can live anywhere.]
If only the mind is in total control, one can live anywhere.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/02/Ramana-Hill-Temple.jpg322496C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/06/Hinduism-Site-Logo5-transparent-4.6.18.pngC.V.Rajan2018-10-04 15:18:482019-08-25 14:34:00Who am I? Essential Teachings of Bhagwan Ramana Maharshi - "Naanaar"/ "Naan Yaar" நானார்/ நான் யார்?
About the Author ...
This website has been conceived and being developed by C.V.Rajan. He is a retired Engineer and an ex-design consultant, now living with his wife in Ashram at Amritapuri, Kerala, spending his retired life in quest of spirituality under the holy feet of Amma, Satguru Mata Amritanandamayi.
He is an avid reader and a writer. Writing as a hobby started in him at the age of 20. As his interest turned to spirituality in his late thirties, he became an avid reader on the lives and teachings of great Mahatmas like Sri Ramakrishna Paramahamsa, Bhagwan Ramana Maharshi and his satguru Mata Amritanandamayi (Amma).
In his early fifties, he wrote at various blog sites on variety of subjects like Hinduism, spirituality, life & living, healthy living, Indian culture and so on. Now through this website (Hinduism Way Of Life), C.V.Rajan is consolidating and sharing all his writings on Hinduism under a single umbrella.
நமது இந்து மதத்தின் அத்வைதக் கோட்பாட்டை வலியுறுத்தும் ஞான மார்க்கத்தில் ஜீவாத்மாவும் பரமாத்மாவும் வேறு வேறு அல்ல. படைப்பில் உள்ள அனைத்துமே இறைவனே; மாயையினாலும் அகங்காரத்தாலும் பீடிக்கப்பட்டு ஜீவன் தன்னை இறைவனிடமிருந்து வேறாய் எண்ணும் அஞ்ஞானத்தினால் பேதத்தைக் காண்கிறான். அந்த அஞ்ஞானம் போனால், தான் இறைவனேயன்றி வேறில்லை என்பதை ஜீவன் உணர்வான். ஆக, நாம் எல்லாருமே அடிப்படையில் இறை சொரூபமே. ஆகவே எவரோ ஓரிருவர்தான் அவதார புருஷர்களாய் வருகிறார்கள் என்கிற கோட்பாடு ஞான மார்க்கத்தில் இல்லை! நாம் எல்லாருமே அவதாரங்கள் தான்!
தம்மை ஓர் அவதாரமாக தம் அந்தரங்க பக்தர்களிடையே வெளிப்படுத்திய ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர், இறை அவதாரம் பற்றிப் பல பொன்னான கருத்துகளை மிக எளிமையாகத் தம் உபதேசங்களில் தந்திருக்கிறார். அவற்றில் சிலவற்றை இங்கு காண்போம்:
Anandashram Trust was formed in the year 1954. Ramdas accompanied by Krishnabai and Swami Satchidanda undertook a world tour from August 1954 until January 1955.
Just as spider produces a yarn from its body and also withdraws it, the mind creates the external world from inside and also withdraws it. When mind comes outward from its true source Atman, the world is perceived. As long as world is seen, Atman cannot be perceived. When Atman is perceived (shines forth), the world cannot be seen.
‘நான் யார்’ என்ற விசாரணையிலேயே மனம் அடங்கும். ‘நான் யார்’ என்று கேட்கும் நினைப்பும் கூட, ‘பிணம் சுடு தடியைப் போல’ மற்ற எல்லா நினைப்புகளையும் அழித்து, தானும் அழிந்துவிடும். (அதாவது, பிணத்தை எரிக்க உபயோகிக்கும் விறகுக்கட்டைகள் பிணத்தை எரித்துவிட்டு தாமும் எரிந்து சாம்பலாகி விடுவதைப்போல).
The feeling that springs up from the body as “I” is the mind. If we investigate from where this “I” rises up in the body, we can identify that its location is the heart. Thus heart is the birth place of the mind. If we keep contemplating “I”, “I”, it would automatically lead to the heart. For all the thoughts arising from mind, “I” is the first thought. Only after “I” arising, all other thoughts arise. That is, only after the first person rises, the second and third person come into picture. Without first person, second and third person have no existence!
சும்மா இருப்பதற்குத்தான் ‘ஞானதிருஷ்டி’ என்றும் பெயர். சும்மா இருப்பது என்பது மனதை ஆன்ம சொரூபத்தில் நிலைக்கச் செய்வது தான்; அப்படியின்றி, பிறர் மனதில் உள்ளதைப் படித்தல், கடந்தகாலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் எனும் முக்காலத்திலும் நடப்பதை அறிதல், எங்கோ தொலை தூர தேசத்தில் நடப்பதை அறிதல் போன்ற சித்திகளெல்லாம் ஞானதிருஷ்டி ஆகமாட்டா.
பிராணாயாமம் எனப்படும் மூச்சடக்கத்தால் கூட மனம் அடங்கும். ஆனால், பிராணன் அடங்கியிருக்கும் வரையில் மனமும் அடங்கி இருந்துவிட்டு, பிராணன் வெளிப்படும்போது தானும் வெளிப்பட்டு, வாசனைகளால் உந்தப்பட்டு அலைய ஆரம்பித்துவிடும். மனதுக்கும் பிராணனுக்கும் இருப்பிடம் ஒன்றே.
பிராணாயாமம் போலவே கடவுளின் உருவத்தை தியானம் செய்வது, மந்திர ஜபம் செய்வது, உணவுக் கட்டுப்பாடுகளை மேற்கொள்வது இவையெல்லாமும் மனத்தை அடக்குவதற்கு உதவியாய் இருப்பவைகளே. உருவத் தியானத்தாலும், மந்திர ஜெபத்தாலும் மன ஒருமைப்பாடு கிடைக்கும். எப்போதும் அங்கும் இங்கும் ஆடியபடியம், துதிக்கையை வீசியபடியும் இருக்கும் யானையின் தும்பிக்கையில் ஒரு சங்கிலியைக் கொடுத்தால், அது மற்றவற்றைத் துழாவுவதை விட்டுவிட்டு சங்கிலியைப் பிடித்துக்கொண்டே செல்லுமல்லவா? அதேபோல எப்போதும் அலைபாய்ந்துகொண்டே இருக்கும் மனதிற்கு ஒரு இறை நாமத்தையோ அல்லது உருவத்தையோ தந்து பழக்கினால், அதையே பற்றிக்கொண்டு நிற்கும்! மனம், எண்ணற்ற நினைவுகளால் விரிந்துகொண்டே போவதால், ஒவ்வொரு நினைவும் மனதை மேலும் பலவீனமாக்குகிறது. நினைவுகள் அடங்க,அடங்க அதனால் மனம் ஒருமைப்பாடு அடைகிறது. அதனால் பலம் பெரும் மனதிற்கு ஆத்ம விசாரம் எளிதாய் கைகூடும்.
மனதில், நல்ல மனம், கெட்ட மனம் என்று இரண்டு இல்லை. மனம் ஒன்றே. மனதில் எழும் வாசனைகளே நல்லவை என்றும் கெட்டவை என்றும் இரண்டு விதமாகின்றன. நல்ல எண்ணங்கள் எழும்போது நல்ல மனம் என்றும் கெட்ட எண்ணங்கள் எழும்போது கெட்ட மனம் என்று சொல்லப்படுகிறது.
Just in the same way divers tie stone to their waists and dive deep into the sea to gather pearl shells, everyone can dive deep within himself with dispassion and pick the pearl of the Self. If one ceaselessly practices meditation of Self till he attains the experience of the Self, that very sadhana (spiritual practice) is good enough. As long as enemies are inside the fort, they will keep on coming outside; if you kill them one after the other as they come out, the fort will soon be conquered by you.]
தன் விருப்பமோ முயற்சியோ இன்றி சூரியன் தன் நியதிப்படி உதிக்கும்போது, பூதக்கண்ணாடி தீயை உண்டாக்குவது, தாமரை மலர்வது, நீர் ஆவியாகி வற்றுவது, உலகோர் விழித்தெழுந்து தம் அன்றாடக் காரியங்களில் ஈடுபடுவது எல்லாம் நடக்கின்றன. சூரியன் மறைந்தவுடன் எல்லாம் அடங்குகின்றன. காந்தத்தின் முன்னே ஊசி காந்தத்தை நோக்கிக் கவர்ந்து இழுக்கப்படுகிறது . இவை போலவே, வேண்டுதல் வேண்டாமை இன்றி இறைவன் (ஈசுவரன்) நடத்தும் (படைத்தல், காத்தல், அழித்தல் எனும்) முத்தொழில்களுக்கு உட்பட்டு உலகோர் தத்தமது கர்ம வினைப்படி காரியங்களை செய்து, பின் பின் அடங்குகின்றனர்.
This website has been conceived and being developed by C.V.Rajan. He is a retired Engineer and an ex-design consultant, now living with his wife in Ashram at Amritapuri, Kerala, spending his retired life in quest of spirituality under the holy feet of Amma, Satguru Mata Amritanandamayi.