Whatever good deeds and bad deeds we do automatically create good and bad karmas (rather fruits of karmas). But the actual play of that fruit of karma takes place at a time unknown to us.
When you ask ‘What triggers bad karma’, I believe you are asking when exactly the fruit of a bad karma comes into effect.
It is not easy to give answer to this, as the course of karma is beyond our grasping. But my guru Mata Amritanandamayi Devi has given a hint about it. She says, at such times when our egotism peaks, bad karma’s effect will start manifesting. So we should always be careful about the dirty plays of our ahankar.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/10/Evil-face.jpg5321208C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2022-10-06 16:24:042022-10-06 16:24:04What actually triggers bad karma?
Pongal or Thai Pongal is a very traditional festival of Tamil Nadu, existing in practice perhaps across a thousand years or so. It is essentially a harvesting festival, celebrated as a way of thanksgiving to Sun God and Lord Indra, for having blessed the people with good harvest, by giving essential rains and shine.
It is traditionally celebrated as a 4-day festival. The main festival is the Pongal or Surya Pongal which falls on the 1st Day of Tamil month ‘Thai’ (That’s why the name Thai Pongal), which mostly and typically falls on the 14th January. It is the same day of Makara Sankranti, which is typically celebrated in most other parts of India. In Tamil Nadu too, this festival is called Sankranti by some sects of people like Brahmins.
Makara Sankranti or Pongal is the time when Sun begins its northward travel called Uttarayana, when the sun enters the 10th house of the zodiac Makara Nakshatra (Capricorn).
The 4-day Pongal festival is strictly not a religiously oriented festival. Even though the intent is to worship Sun God, it cannot be classified as a festival celebrated by a sect of people who consider their prime God as the Sun. As it is not strictly religious, there are no specific worship procedures, chanting of Mantras, undertaking of upavas (fasting), or religiously visiting temples and conducting any specific worship. Though a harvesting festival, it is celebrated by all classes and castes of people and people of all sorts of professions.
It is more of a celebration and thanksgiving and enjoying good food — with Sarkarai Pongal being the prime item, and chewing sugarcane in gay abandon, as much as one’s teeth permit!. The procedures and practices of celebrations may have several variations from place to place and class to class. However, the 4-day structure is almost universal.
Most villagers buy new clothes for the entire family for the Pongal festival, though such a practice has become absent amid urbanites.
Pongal season indeed signifies the end of the previous harvesting period. Rice harvesting is usually done by November/ December. Sugarcane harvesting starts taking place by January, and naturally, sugar cane has a prime place in Pongal celebration. Jaggery made out of sugarcane is the prime ingredient in preparing the Sakkarai Pongal. Tuber plants like Ginger, Turmeric, Chembu (Taro root), and sweet potato give their yield in this period. Typical rural vegetables like avarai, bananas, pumpkins, etc too are available in abundance in this season, paving the way for festive feasts.
1st Day — Bhogi Pongal
Preparations for celebrating Pongal festival start much before the arrival of the festival day. At least a week or more ahead, people thoroughly clean their houses up and down, remove cobwebs, sweep and clean the house and surroundings and give a thorough wash of the house. People who can afford, arrange to freshly whitewash their houses. People discard old, unusable items, including old clothes, bedsheets, garden wastes, papers, and whatnot. The discarded, combustible items are kept in a pile, meant for burning bonfire on the Bhogi Pongal day. Bhogi Pongal signifies “pazhaiyana kazhithalum, puthiyana pukuthalum” (as said in Tamil meaning getting rid of the old and ushering in the new). It signifies the arrival of freshness in life through the Pongal festival.
The bonfire is generally lit early before dawn. In some places, children play a ‘ganjira’ like percussion instrument (cheaply made with cardboard, plastic sheet etc) by dancing arround the fire.
People also wear new clothes on this day and eat a good vegetarian feast. Depending on family traditions, the items in the feast generally include Moar Kozhambu (made out of butter milk), curries made out of rural seasonal vegetables, Boli (a round, soft, stuffed sweet), the typical Vadai-Payasam-Appalam, and the like.
The negative side of bonfire-done-too-much
Certain traditional practices symbolising something auspicious like the Bhogi bonfire, unfortunately, are carried out in excess by some sections of people, particularly in large cities like Chennai. As a mark of celebrating Bhogi, many people started burning old tyres, waste oily rags etc that produce highly polluting smoke. In the past couple of decades, the day of Bhogi dawns with a thick smog enveloping the entire city, with visibility coming down so terribly, that even flights could not take off or land till 9 AM.
It has now become customary for the Police to issue warnings in advance before Bhogi day not to indiscriminately burn old tyres and other polluting wastes.
2nd Day – Pongal / Surya Pongal / Sankranti
Preparation of Sakkarai Pongal dish and offering it to Sun God is the main event on the Pongal day. In villages, it is the practice to use a freshly bought earthen pot for cooking the Pongal. In villages, the cooking is normally done in the open right under the sun using firewood as the fuel. The suggested time of cooking is normally mentioned in the Almanac which coincides with the time of entry of the Sun into the Makara Nakshatra. But not all people may follow this schedule and the cooking may take place at their convenient mealtime too.
Also, non-peasant families and dwellers in town and cities, depending on their affluence and traditions, may not cook in the open. While many such people cook Pongal in their kitchens, the clay pot also gets replaced by a large Bronze Pot (‘Vengala Panai’) which is almost exclusively used for cooking on the Pongal day only.
It is generally the practice to decorate the pot (whether earthen pot or bronze pot) with a belt-like garland that consists of Inji kothu (freshly dug out ginger), manjal kothu (freshly dug out turmeric), a piece of sugar cane, some flowers, a ripe banana, a half-piece of broken coconut, etc. People also apply Kumkum, saffron, sandalwood paste, and religious symbols like namam, pattai, etc depending on their religious leanings. Some people may also use artistically painted earthen pots, in addition to decorations.
See this video that shows a typical decoration done on a bronze pot:
If pongal is prepared in the outer courtyard, the place is thoroughly cleaned and decorated with kolam. The place is also decorated with sugar canes, flowers, and festoons. While some people follow the practice of digging earth and using it as the fire pit, some use bricks to set up the cooking place. Rice prepared from freshly harvested paddy is normally used for preparing pongal on this festive day.
Initially, washed rice water is boiled in the pot and fresh milk is added to it. When this milk boils, the froth rises up and is allowed to overflow from the pot. This phenomenon, in Tamil, is known as ‘ponguthal’ (swelling) and it is from this word that ‘Pongal’ came. This overflowing is considered an auspicious sign of abundance. Children and elders shout “Pongalo Pongal!” when this occurs. Ladies do ‘kulavai‘ (making a ”loolooloo‘ sound with their tongues) and some men may blow the conch. Immediately after this happens, rice and green gram dhal are added and further boiling continues. Then grated jaggery is added. Cardamom, cashew nuts and dried grapes too are added. Ghee too is added in good measure and when fully cooked, the pot is taken away from the fire.
Then a laddle of this pongal is placed on a plantain leaf along with sugarcane pieces, bananas, betal leaves, etc. They break a coconut, show camphor aarati and offer all these to Sun God, praying for his blessings.
Celebrating and cooking pongal in rural India — See this video:
In many families, it is also the practice to cook ‘Ven Pongal’ (White, salty pongal, with pepper) side by side. People may also prepare a sambar or a Koottu (mixed vegetable curry with gravy) to serve as a side dish.
Once the offering is over, the entire family members sit together and relish the pongals served in banana leaves.
People exchange Pongal greetings with friends and relatives. In the olden days. Children used to buy Pongal Greeting Cards from shops and mail them to their near and dear ones. The cards used to contain different pictures like Gods and Goddesses, temples, natural scenes, Pongal festival scenes. Every boy or girl will have a good collection of such cards as their prized possessions in their cupboards. Such practices have become extinct in the present age of social media.
In the olden days, All India Radio used to broadcast special entertainment programs for the festival day. Nowadays, it is the TV Channels that vie with each other to dish out plenty of special programs and movie shows. Once the offerings and eating are over, most people get glued to their TVs for good or bad for the whole day!
Those who succeed in getting disentangled from the grip of TV may visit temples in the evenings to offer their prayers on the festive day.
Some towns and villages have the practice of arranging Kabaddi competitions as part of the celebration of the Pongal festival.
3rd Day – Mattu Pongal
As the farmers’ life is intrinsically connected with cows and bullocks, the third day of the Pongal festival is dedicated to worshiping and thanks-giving to the cattle. The cowsheds are thoroughly cleaned and washed. The cows and bullocks are washed thoroughly and then decorated with saffron, kumkum, flower garlands, netti malais (Garlands made out of pith stem), and so on. People also clean up the horns of cows and bullocks and paint them in beautiful colors. The ropes (‘Mookanaan Kayiru) that are used to tie the cattle are also freshly bought to replace the old ones on this festive day.
On this day too, villagers prepare pongal dish in fresh pots, offer it to God, and then feed the pongal along with bananas to the cows and bullocks. Only after feeding the cows, pongal is eaten by the family members together.
Bullock carts too are cleaned, washed, and decorated with flowers and leaves of ginger, turmeric and sugarcane plants. In the evenings, farmers’ children take a joy ride in their bullock carts.
Decorating the cows and bullocks with colorful garland made of ‘Netti’ (Pith stem) was a traditional practice existing across generations in many villages. These eco-friendly garlands have unfortunately been widely replaced by plastic garlands in the present times. Consequently, this has affected many families that have been traditionally making some seasonal income by making ‘netti malai’s.
Jallikkattu or Sallikkattu or Manju Virattu is a traditional bull-catching sport, existing in Tamil Nadu perhaps across many centuries, which is part and parcel of Mattu Pongal festival. It is considered as a prestigious ‘Veera Vilaiyattu‘ (Game of the bold and courageous youths) and only certain places in Tamil Nadu have been traditionally nurturing this sport, against objections from certain quarters. This sport is in vogue only in Pudukkottai, Sivagangai, Trichy, and Madurai districts, particularly at places like Alanganallur, Avaniyapuram, Sholavandan, Palamedu, and the like.
Certain specific local breeds of bulls like Kangeyam, Puliyakulam, and Malamedu are carefully nurtured by the owners of the bulls and they take pride in the girth and ferociousness of their bulls that are not easy to conquer by the youth in Jallikkattu.
Many such bulls are released one by one from a narrow entrance called Vadi Vasal, to an adjacent ground where many youths eagerly await their arrival. The ferocious bull, once released, runs at breakneck speed. Several youths try to catch hold of the bull’s hump, while the bull uses all its might to throw them away using its sharp horns or by shaking its body. If any youth succeeds in holding the hump continuously for 30 seconds or running across 15 meters without losing the grip, he is considered a winner and is gifted with prizes. If the bull manages to throw him off and escape, the bull is the winner. There may be some variants in the sports from location to location.
As it is well known, several youths get seriously injured and some even end up in deaths. People from the animal rights movement too have their objections to this game. Anyway, amid such controversies and objections Jallikkattu remains a passion in Tamil Nadu, as it is strongly linked to a tradition of display of bravery among rural youths.
In certain districts like Nagercoil, there is also a tradition of conducting bullock cart races (Rekla race) as part of the Mattu Pongal celebration.
Also on 3rd day – Kanu Pongal
Most Tamil Brahmin families have a tradition of celebrating ‘Kanu Pongal’ on the third day (which is different from Kanum Pongal of the 4th day). It is rather a curiously funny tradition followed by women, who pray for the welfare of their brothers on this day. They do this practice after taking bath and wearing fresh sarees. They spread the leaves of Manjal (turmeric) either at the back yard near the well or at the terrace. They spread small balls of the remnants of the previous day’s Sakkari Pongal, cooked rice (colored in yellow, red, etc) along with finely cut pieces of sugar cane, banana, and betel leaves. They pray to God for the well-being and prosperity of their brothers. The leaves are left as it is with the intention that crows and ants may consume the food items.
As for the feast of Kanu Pongal, it consists of specially made rice preparations like Puliyodharai, Coconut rice, Curd rice etc. Another prominent item is the Kadamba Koottu (also called Kanu Koottu) which is a multi-vegetable curry with gravy. The specialty of this koottu is that all the ingredients are all traditional rural vegetables available in abundance during the season. The kootu normally consists of Plantain (Vazhai kai), stem of plantain (Vazhai thandu) , white pumpkin, yellow pumpkin, flat beans (avaraikkai), Taro root (Chembu), sweet potato, brinjal, ladies fingers, mochai (bean nuts) and grated coconut.
Here is a video showing the preparation of the typical Kadamba Koottu:
Note: In some rural family traditions, such a multi-vegetable koottu, known as Koottu kaai Kozhambu is prepared on the day of Pongal.
4th Day — Kanum Pongal
Pic: Kanum Pongal crowd at Pondy
“Kanum’ in Tamil means seeing. It is the festival day for outings — to visit places, fairs, friends and relatives. Rural people visit adjacent towns and cities to see beeches, movie theatres, amusement parks, temples, zoos, museums, trade fairs, and other tourist-attractive places along with all their family members and kids. The sale of sugarcanes will be very brisk on this day, as youth and children enjoy ‘chewing and viewing’ wherever they go!
Popular tourist spots like Marina beach will witness a sea of people who come to see the seas on the Kanum Pongal day. As a consequence, tons of trashes are left behind, creating a nightmare for Corporation staff to clean up on the next day!
See this video — Kanum Pongal crowd at Chennai Marina beach
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2021/12/Pongal-1000-×-650-px.png6501000C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2021-12-10 19:12:272022-09-22 15:53:54How Pongal Festival is celebrated in Tamil Nadu
எப்போதெல்லாம் பூமியில் நல்லோர்கள் துன்பத்துக்கு உள்ளாகிறார்களோ, தீயோரின் கைகள் மேலோங்கித் தர்மம் நிலை குலைகிறதோ அப்போதெல்லாம் இறைவன் அவதரித்து வருகிறார் என்பது இந்து மதத்தின் முக்கியமான நம்பிக்கைகளில் ஒன்று.
அவதாரம் என்றாலே ‘இறங்கி வருதல்’ என்றுதான் பொருள். அவசியமான தக்க சமயம் வரும்போது இறைவன் அவதரித்து வருகிறார் என்கிற செய்தியை பகவான் கிருஷ்ணரும் பகவத் கீதையில் “யதா யதாஹி தர்மஸ்ய….” எனும் சுலோகத்தில் தெளிவாகக் கூறியுள்ளார்:
“அர்ஜுனா, எப்போதெல்லாம் தருமம் குன்றி அதர்மம் மேலெழுகிறதோ அப்போதெல்லாம் நான் அவதரிக்கிறேன்; சாதுக்களைக் காத்து, தீயோரை அழித்து தர்மத்தை நிலை நாட்ட யுகம் தோறும் நான் வந்துதிக்கிறேன்” (ப.கீ. 4-7,8)
இறைவன் மனித வடிவெடுக்காது வேறு வடிவில் அவதரித்து வந்த (மச்சாவதாரம், கூர்மாவதாரம், நரசிம்மாவதாரம் போன்ற) அவதாரக் கதைகளையும் நமது இதிகாச புராணங்கள் விவரித்துள்ளன.
இந்துமதத்தின் அடிப்படையில் கடவுள் ஒருவரே. அவரை உபநிடதங்கள் ‘பிரம்மம்’ என்கின்றன. அந்தப் பிரம்மம் பெயர்-உருவங்களுக்கு அப்பாற்பட்டது. எங்கும் பரந்தது; எல்லாவற்றிலும் உள்ளது; எல்லாவற்றையும் தன்னுள் அடக்கியது. பார்க்கப் போனால் இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் உயிருள்ள, உயிரற்ற அனைத்துமே அந்தப் பிரம்மத்தின் வெவ்வேறு விதமான வெளிப்பாடே. அந்தப் பிரம்மம் அணுவைக்காட்டிலும் நுண்ணியது; அதே சமயம் பிரம்மாண்டத்திலும் பிரம்மாண்டமானது.
ஆக, பிரம்மத்தில் எல்லாமே அடங்கியதால், பல்வேறு பெயர்-உருவத்துடன் கூடிய (ஈசுவரன் எனப்படும்) வழிபாட்டு தெய்வங்களும் அந்தப் பிரம்மத்தின் வெளிப்பாடே.
படைப்புக் கடவுளான பிரம்மா, காக்கும் கடவுளான விஷ்ணு, அழிக்கும் கடவுளான சிவன் எனும் மூன்று பிரதான தெய்வங்கள் இந்துமதத்தில் நாம ரூபங்களோடு கற்பிக்கப் பட்டுள்ளனர்.
அதில் விஷ்ணுவையே அந்தப் பரப் பிரம்மமாகக் கொண்டாடி வழிபடுவோர்கள் வைஷ்ணவர் எனப்படுகின்றனர். படைக்கும் கடவுளான பிரம்மாவே (படைப்புத் தொழிலை செய்வதற்காக) அந்த விஷ்ணுவின் நாபியிலிருந்து விஷ்ணுவால் தோற்றுவிக்கப் பட்டவர்தாம் என்பது வைஷ்ணவர்கள் கொள்கை.
சைவ சம்பிரதாயப்படியோ, சிவனே அந்த பரப் பிரம்மம். அவரே எல்லாம். அவரது அடியும் முடியும் கூட பிரம்மா விஷ்ணுவுக்கு எட்டமுடியாதவை என்று சைவ புராணங்கள் கூறும்.
அவ்வாறே சக்தியை பரப் பிரம்மமாகக் கொண்டாடும் சாக்தர்கள், பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவனைப் படைத்ததே அந்த சக்திதான் என்பார்கள்.
நம்பிக்கைகள் எப்படி இருந்தாலும், பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் எனும் பிரதானக் கடவுளர்கள்; அவதாரங்கள் அல்ல.
(ஆயினும் ஒரு சில சாத்திரங்களில் இம்மூன்று தெய்வங்களையும் ‘குணாவதாரங்கள்’ என்று குறிப்பிடுவதும் உண்டு. சத்வம், ரஜஸ், தமஸ் எனப்படும் பிரகிருதியின் முக்குணங்களில் பிரம்மா சத்வகுண அவதாரமாகவும், விஷ்ணு ரஜோ குண அவதாரமாகவும், சிவன் தமோகுண அவதாரமாகவும் உருவகப் படுத்துவர்).
ஆயினும் இவர்கள் மானிடப் பிறவிகள் அல்லர்; பிறப்பு இறப்பு அற்ற நித்திய தெய்வங்களாகவே கூறப்படுகின்றனர். புராணங்களில் இவர்களின் செயல்பாடுகளைப் பற்றி கூறப்படும் கதைகள், ஈசுவர லீலை என்பதாக அறியப்படும்.
விஷ்ணுவின் அவதாரங்கள்
நமது புராணங்களின் படி (விஷ்ணு புராணம், பாகவத புராணம் போன்றவற்றில்) பகவான் விஷ்ணுவே பற்பல அவதாரங்கள் எடுத்து உலகியரை இரட்சிக்க வருகிறார் என்று கூறுகின்றன. அவற்றில் பத்து அவதாரங்கள் சிறப்பாகக் குறிப்பிடப் படுகின்றன. அவை:
பலராமருக்குப் பதில் புத்தரை அவதாரமாகச் சொல்வதும் உண்டு. கல்கி அவதாரம் இனிமேல்தான் கலியுகத்தில் நிகழவிருக்கிறது என்பது நம்பிக்கை.
அவதாரங்கள் பத்துக்குள் அடங்குவதல்ல
ஆயினும், இந்துமதப் புராணங்களிலேயே தலையாயதாகவும், பக்தி, ஞானம் இரண்டையும் சிறப்பாக விளக்கும் புராண நூலாகவும் கூறப்படும் ஸ்ரீமத் பாகவத புராணத்தில் மேற்கண்ட 10 அவதாரங்களுக்கும் உபரியாய் மேலும் 17 அவதாரங்கள் குறிப்பிடப் பட்டுள்ளனர். இவர்களது சரித்திரங்களும் பாகவதத்தில் தரப்பட்டுள்ளன. (ஆக 27 அவதாரங்கள்). அந்த அவதார புருஷர்கள்:
அவதாரத்தில் தெய்வீக வெளிப்பாட்டின் அளவு – பூர்ணம், அம்சம், கலை
நமது சில சாத்திரங்களில் படைப்பிலுள்ளவற்றில் வெளிப்படும் இறை சக்தி பற்றிக் குறிப்பிடும்போது ‘கலை’ எனும் ஓர் அளவைக் கூறுவதுண்டு. அதன்படி, செடி கொடிகளுக்கு 2 கலை, மிருகங்களுக்கு 2 – 3 கலை, சாமானிய மனிதர்களுக்கு 5- 6 கலை, ரிஷிகளுக்கும் மகாத்மாக்களுக்கும் 7 – 8 கலை என்றெல்லாம் சொல்வார்கள். ராம அவதாரம் 12 கலை; கிருஷ்ணாவதாரம் 16 கலை என்பார்கள். 16 கலை அளவுள்ள கிருஷ்ணாவதாரம் பூர்ணாவதாரம் (முழுமையான அவதாரம்) எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது.
இவை தவிர, இறைவனின் ஒரு அம்சம் மாத்திரம் வெளிப்படும் அவதாரங்கள் அம்சாவதாரங்கள் எனப்படுகின்றனர். அதன்படி, மச்ச, கூர்ம, வராக, பலராம அவதாரங்களை அம்சாவதாரங்கள் என்பார்கள். ராமாயணத்தில் வரும் லக்ஷ்மண, பரத சத்ருக்கினர்களும் விஷ்ணுவின் அம்சமாகப் பிறந்தவர்களே.
மேலும் சக்தி ஆவேச அவதாரங்கள் என்றும் ஒரு வகை சொல்லப்படுகிறது. இறைவனின் உக்கிரமான சக்தி இந்த அவதாரங்கள் மூலம் வெளிப்பட்டு பெருமளவில் அழிக்கும் சக்தி வேலை செய்யும். பரசுராமர் அவதாரம் சக்தியாவேச அவதாரமாகக் குறிப்பிடப் பெறுகிறது. நரசிம்மாவதாரமும் அவ்வாறே.
அவதாரங்கள் எண்ணிக்கைக்குட்பட்டவை அல்ல
அவதாரங்கள் எண்ணிலடங்கா என்றும் ஸ்ரீமத் பாகவதம் குறிப்பிடுவதாக ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் கூறுவதுண்டு. அது மெய்யாகவே இருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. காரணம் இறையவதாரங்களைப் பற்றி (10 அவதாரங்கள், 27 அவதாரங்கள் என்றெல்லாம்) குறிப்பிடும் புராணங்கள், ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் எழுதப் பட்டவை. எப்போதெல்லாம் தர்மம் தாழ்ந்து அதர்மம் மேலோங்குகிறதோ அப்போதெல்லாம் அவதாரம் நிகழ்கிறது என்கிற கூற்றின்படி பார்த்தால், புராண காலத்துக்குப் பிற்பாடும் அவதாரங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டே தான் இருந்தாகவேண்டும் என்பது தெளிவாகிறது.
அவதார புருஷர்கள்
அப்படிப் பிற்காலத்தில் வந்த சில மகாத்மாக்கள் பக்தர்களால் அவதார புருஷர்களாகக் கொண்டாடப் பெறுகின்றனர். மெய்யான ஆன்மீக நாட்டம் உள்ள சாதகர்கள், நமது பண்டைய சாத்திர நூல்களுக்கும், புராணங்களுக்கும் கொடுக்கப்படும் அதே முக்கியத்துவத்தை இவர்களது போதனைகளுக்கும் வாழ்க்கை சரிதங்களுக்கும் அளிக்கிறார்கள்.
அவர்களில் சிலர்:
ஸ்ரீ ஆதி சங்கரர் — இவரை சிவனின் அவதாரமாகக் கருதுகின்றனர்.
ராமானுஜர்: தென்னாட்டு வைணவர்கள், இவரை லக்ஷ்மணன்/ பலராமன் /ஆதிசேஷனின் அவதாரமாகக் குறிப்பிடுவர்.
சைதன்ய மகா பிரபு: வங்காளத்தில் இவர் ராதையின் அவதாரமாகக் கொண்டாடப் பெறுகிறார்.
ஷிர்டி சாய்பாபா: மதங்களைக் கடந்து நிற்கும் இறைவனின் அவதாரமாக ஷிர்டி சாய் பக்தர்களால் கொண்டாடப் படுகிறார்.
சத்ய சாய்பாபா: சிவ சக்தியின் அவதாரம் என்பார்கள் சாய் பக்தர்கள்.
ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரம ஹம்சர்: இவர் காளியின் அவதாரமாகவும், சைதன்யரின் மறு அவதாரமாகவும் அதே சமயம் மதங்களைக் கடந்து நின்ற ஞானியாகவும் போற்றப் படுகிறார்.
பகவான் ரமண மகரிஷி: பூரண ஞானியான இவர் அவதாரம் எனும் கோட்பாட்டுக்குள் வராதவர் எனினும் அவரை முருகனாகக் கண்டு தரிசித்து முருகனின் அவதாரமாகக் கூறும் பக்தர்களும் உண்டு.
(அம்மா) மாதா அமிர்தானந்தமயி தேவி: தேவி பராசக்தியின்/ லலிதாம்பிகையின்/ பவதாரிணியின் அவதாரமாகவே இவரது பக்தர்கள் இவரைப் போற்றுகின்றனர். இவரை ‘சிவ சிக்தி ஐக்கிய ரூபிணி’ என்றும் கூறுவர். ஸ்ரீ ராம கிருஷ்ணர்-சாரதா தேவியின் அவதாரத்தின் தொடர்ச்சி என்பார்கள் ராமகிருஷ்ணர் பாரம்பரியத்தில் வந்து அம்மாவிடம் சேர்ந்த பக்தர்கள்.
இவர்களில் பலரும் தம் தாய் மொழியிலேயே, சாமானியருக்கும் புரியும் வகையில் மிகவும் எளிமையாகத் தமது உபதேசங்களை நல்குவர். ஆயினும் இவர்களது வாக்குகள் நமது பண்டைய சாத்திரங்களின் சாரமேயன்றி வேறில்லை என்பதை சான்றோர் அறிவர்.
Former President Abdhul Kalam with Amma (Mata Amritanandamayi)
இவர்களது எளிய மொழிகள் சிக்கலான சாத்திரங்களுக்கும் தெள்ளிய விளக்கங்களாக அமையும். அது மட்டுமல்லாது, கால தேச மாற்றங்களுக்கு ஏற்ப சனாதன மதத்தில் சில மாற்றங்களையும் புதிய பாதைகளையும் உருவாக்கித் தம் பக்தர்களை வழிநடத்துவர் இந்த அவதார புருஷர்கள்.
இவர்களில் சிலர் சுயம்புக்கள். அதாவது பிறவியிலிருந்தே ஞானம் பெற்றவர்கள். ஆயினும் அவதார புருஷர்கள் சிலர் தம் இளம் சாதனா காலத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட தெய்வ ரூபத்தை பக்தி செய்தவர்களாகவும், ஒரு குறிப்பிட்ட ஆன்மீகப் பாதையைக் மேற்கொண்டவர்களாகவும் இருந்து தம் இறை நிலையை எத்தியதாகவும் நாம் அவர்கள் சரிதத்தில் காண்போம்.
ஆனால் நிறை நிலை பெற்ற அவர்கள் பெரும்பாலும் மதங்கள், உட்பிரிவுகள், சாதி, இன வட்டங்களின் எல்லைகளைக் கடந்து நின்று, அனைத்து வகை மக்களையும் ஈர்க்கும் ஓர் தெய்வீக அன்பின் வடிவங்களாகவே இருப்பார்கள். பல்வேறு ருசிகள், வாசனைகள், வேறுபாடுகளைச் சுமந்து கொண்டு தம்மிடம் வரும் அன்பர்களுக்கு அவரவர்களுக்கு ஏற்ற ஆன்மீக மார்க்கத்தைக் காட்டியருளுபவர்களாக விளங்குவார்கள். அறிவியலுக்கோ, பகுத்தறிவுக்கோ எட்டாத எத்தனையோ அற்புதங்களை இவர்கள் தம் பக்தர்களின் வாழ்க்கையில் நிகழ்த்திக் காட்டி தம்மைச் சரணடைந்தவர்களின் சிரத்தை, பக்தி, விசுவாசத்தைத் திடப்படுத்தி ஆன்மீக வாழ்வில் முன்னேற ஒளி நல்குவார்கள்.
பக்தர்கள்கள், ஆன்மீகத் தேடல் மிக்க சாதகர்களைத் தவிர, கள்ளம் கபடமற்ற உள்ளம் கொண்ட சாமானிய மக்களும் கூட அவதார புருஷர்களால் பெரிதும் ஈர்க்கப் பட்டு வந்து அவர்களைச் சரணடைந்து, அவர்களின் அருளால் தம் உலகியல் வாழ்வில் வரும் கஷ்டங்கள், நோய்கள், பிரச்சனைகள், துக்கங்களுக்கு எளிதில் தீர்வுகாண்பார்கள். தாம் பெற்ற அத்தகைய அற்புதமான நிவாரணங்கள் மூலம் அவர்களது இறை நம்பிக்கை திடமாகி, அவர்களும் காலப் போக்கில் ஆன்மீகப் பாதையில் அடியெடுத்து வைக்கும் பக்குவம் பெறுவார்கள்.
கவனிக்க — ஞான மார்க்கத்தில் அவதாரம் எனும் பேச்சுக்கு இடமில்லை
நமது இந்து மதத்தின் அத்வைதக் கோட்பாட்டை வலியுறுத்தும் ஞான மார்க்கத்தில் ஜீவாத்மாவும் பரமாத்மாவும் வேறு வேறு அல்ல. படைப்பில் உள்ள அனைத்துமே இறைவனே; மாயையினாலும் அகங்காரத்தாலும் பீடிக்கப்பட்டு ஜீவன் தன்னை இறைவனிடமிருந்து வேறாய் எண்ணும் அஞ்ஞானத்தினால் பேதத்தைக் காண்கிறான். அந்த அஞ்ஞானம் போனால், தான் இறைவனேயன்றி வேறில்லை என்பதை ஜீவன் உணர்வான். ஆக, நாம் எல்லாருமே அடிப்படையில் இறை சொரூபமே. ஆகவே எவரோ ஓரிருவர்தான் அவதார புருஷர்களாய் வருகிறார்கள் என்கிற கோட்பாடு ஞான மார்க்கத்தில் இல்லை! நாம் எல்லாருமே அவதாரங்கள் தான்!
ஆனால் (நான் வேறு இறைவன் வேறு) எனும் துவைத உணர்வை ஏற்கும் பக்தி மார்க்கத்தில் அவதாரம் ஓர் முக்கியமான விஷயமாகிறது. பக்தர்கள் இறைவனுடன் கூடி வாழ்ந்து அவன் லீலைகளைக் கண்டு ஆனுபவித்து ஆனந்திக்கும் பேறைத் தரவே இறைவன் அவதரித்து வருகிறான்.
அவதார புருஷர்களை எல்லோராலும் அடையாளம் காணமுடியாது
இறைவனின் மாயா விளையாட்டில் இதுவும் ஓர் முக்கியமான நிதர்சனமே!
இன்று நாம் இறையவதாரங்களான ராமரையும் கிருஷ்ணரையும் தெய்வமாகக் கொண்டாடினாலும், அவர்கள் அவதரித்த காலத்தில் அவர்களை எதிர்த்தவர்களும், விமரிசித்தவர்களும் அவதூறு பேசியவர்களும் இருக்கத்தான் செய்தார்கள்!
பொதுவாகவே மிகப் பரவலாய் பலருக்கும் இறைவனை ஏதோ தொலை தூரத்தில் ஆகாயத்தில் ஒரு வைகுண்டத்திலோ, சுவர்க்கத்திலோ, பர மண்டலத்திலோ, கைலாயத்திலோ இருப்பதாக ஒப்புக்கொள்வது தான் எளிதாக இருக்கிறது. அடுத்தபடியாக, இறைவனின் வெவ்வேறு ரூபங்களையும், ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன் மனித வடிவில் வாழ்ந்த அவதாரங்களான ராமரையும், கிருஷ்ணரையும் கோவில்களில் விக்கிரக வடிவில் கும்பிட்டு வணங்கிப் போவதே ஏற்புடையதாக இருக்கிறது. நிகழ் காலத்தில், நம்முள் ஒருவராக ரத்தமும் சதையும் கொண்ட மனித வடிவில் ஒருவரை இறைவனாகக் காண்பது ஒப்ப முடியாமல் இருக்கிறது!
வரையறைக்கு உட்பட்ட தன் சிற்றறிவை வைத்துக்கொண்டு, மகாத்மாக்களை எடை போட்டு அவர்களை இழித்துப் பேசுவதும், அவதூறுகளைக் கூறுவதும், ஏமாற்றுப் பேர்வழிகள், பாமர மக்களிடம் மூட நம்பிக்கையை வளர்த்து முட்டாளாக்குபவர்கள், பகுத்தறிவுக்கு ஒவ்வாதவர்கள், போலிச்சாமியார்கள் என்றெல்லாம் சொல்லியும் எள்ளி நகையாடுபவர்கள் பலர் உண்டு.
சமீப காலத்தில் வாழ்ந்து செத்துப் போன மகாத்மாக்களைக் கூட ஒரு வேளை ஒப்புக்கொண்டாலும் கூட, உயிரோடு வாழும் அவதார புருஷர்களை இவர்கள் ஒப்புக்கொள்ளவே மாட்டார்கள்!
ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர் அவதாரங்கள் பற்றிக் கூறும் கருத்துகள் மிக முக்கியமானவை
தம்மை ஓர் அவதாரமாக தம் அந்தரங்க பக்தர்களிடையே வெளிப்படுத்திய ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர், இறை அவதாரம் பற்றிப் பல பொன்னான கருத்துகளை மிக எளிமையாகத் தம் உபதேசங்களில் தந்திருக்கிறார். அவற்றில் சிலவற்றை இங்கு காண்போம்:
“அவதார புருஷர்களிடம் ஞானமாகிய சூரியனையும் பக்தியாகிய சந்திரனையும் ஒரே சமயத்தில் காண முடியும்.”
“இறைவனின் லீலைகளில் (திருவிளையாடல்களில்) , ஈசுவர லீலை,தேவ லீலை, நர லீலை, ஜகத் லீலை என்று பல லீலைகள் உள்ளன. நர லீலையில் (மனித லீலையில்)தான் அவதாரம் நிகழ்கிறது.”
“நித்தியம் யாருடையதோ, அவருடையதே லீலையும். பக்தர்களுக்காக லீலை. மனித வடிவில் பார்த்தால் தானே பக்தர்கள் அவரை நேசிக்க முடியும்?”
“இறைவன் மனிதர்களிடம் அதிகம் பிரகாசிக்கிறான்; இறைவனைத் தேடவேண்டுமென்றால், அவதார புருஷர்களிடம் தேட வேண்டும் . பசுவின் சாரம் அதன் பால்; பால் வேண்டுமென்றால் பசுவின் மடியில் தான் தேடவேண்டும். அவதார புருஷர்கள் பசுவின் மடியைப் போல.”
“அவதார புருஷர்களை அறிய விரும்பினால், இறைக் காட்சி பெற விரும்பினால் சாதனை அவசியம்”.
“ஞான ஆராய்ச்சி வழியில், இறைவனில் லீலை கனவு போல உண்மையற்றதாகி விடுகிறது; ‘நான்; எனும் எண்ணம் கூடப் பறந்துவிடுகிறது; இந்த வழியில் அவதாரம் ஒப்புக்கொள்ளப் படுவதில்லை. ஆனால் இது மிகக் கடுமையான பாதை. பக்தர்களுக்கு உதவாது; அதனால்தான் இறைவன் அவதரித்து பக்தியைக் குறித்து உபதேசிக்கிறார்; சரணடையச் சொல்கிறார்”.
“இறைவன் அவதார புருஷர்களிடம் தான் அதிகமாக வெளிப்படுகிறான்; எனவே அவதார புருஷர்கள் உடம்புடன் இருக்கும்போதே பக்தர்கள் அவர்களை வழிபட்டு சேவை செய்ய வேண்டும்”.
“இறைவன் மனிதனாக அவதரிக்குபோது அவரை [அந்த உருவில்] தியாயானிப்பது எளிதாகிறது. உடல் ஒரு திரை மட்டுமே. உள்ளே நாராயணன் உள்ளார். லாந்தர் விளக்கின் உள்ளே விளக்கு எரிவது போல்.”
“அவதார புருஷர்களை நினைப்பது, இறைவனை நினைப்பதே”.
“ராமன் இறையவதாரம் என்றால் சீதையைப் பிரிந்தபோது அழுதாரே என்று கேட்கிறார்கள். பஞ்ச பூதங்களால் ஆன இந்த உடம்பை எடுத்து வந்தாலே, உடலுக்குள்ள பசி, தாகம் போன்ற பலவும் அவதார புருஷர்களுக்கும் இருக்கின்றன; ஏன், நோய், மனக்கவலை போன்றவை கூட இருக்கின்றன. அத்தகைய ஒருவரை அவதாரம் என்று எப்படி ஏற்றுக்கொள்வது என்று கேட்கிறார்கள். இதற்கு “பஞ்ச பூதங்கள் எனும் வலையில் அகப்பட்டுக் கொண்டு பிரம்மமும் கண்ணீர் வடிக்கிறது” என்பது தான் என் பதில்”.
-=0()0=-
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/02/Krishna-Arjuna3.jpg372496C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2020-05-31 10:29:312021-10-18 18:25:52The Concept of Avatar in Hinduism (Tamil)
ஆன்மீக வாழ்வில் அக மௌனம் மிக முக்கியமானது. எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு மனதில் எண்ணங்கள் குறைகிறதோ அவ்வளவுக்கு அவ்வளவு நல்லது.
ஒரு நாள் ஒரு 2 மணி நேரம் நண்பர்களுடன் அரட்டை அடியுங்கள். அதில் நகைச்சுவை, கருத்துப் பரிமாற்றங்கள், அரசியல், வாதங்கள், எதிர் வாதங்கள், கிண்டல், கேலி, குத்தல், சீண்டல், பொறாமை, அறிந்தும் அறியாதும் மற்றவரைப் புண்படுத்தல் என்று பல உணர்ச்சிகளும் கலந்திருக்கும். மனம் இவை எல்லாவற்றிலும் ஈடுபடும்.
அதோடு மட்டுமல்ல; பேசி முடித்தபின்னும் பேசிய பேச்சுகளைப் பற்றிய எண்ணங்கள் மீண்டும் மீண்டும் சுற்றிச் சுற்றி வரும்; ஒரு விவாதத்தில் நீங்கள் தோற்றிருந்தால், ஒரு நண்பன் விளையாட்டாக உங்களை மட்டம் தட்டியிருந்தால், பேச்சில் ஏதேனும் ரசாபாசமான விஷயங்கள் இருந்திருந்தால் இந்த எண்ணங்கள் பின்னும் பல மணிகள் உங்களுள்ளில் வளைய வரும்.
ஒருவேளை அந்த அரட்டைக் கச்சேரி நடக்காமலேயே இருந்து நீங்கள் அந்த நேரத்தில் முழுமனதுடன் ஒரு பலன் மிக்க புத்தகத்தைப் படித்திருந்தால்?
ஆக, வெளிப்பேச்சு, அகப் பேச்சைக் கூடுதல் தூண்டிவிடுகிறது. பேச்சுக் குறைந்தால் அகச் சலனங்களும் குறைய வாய்ப்பு கூடுதல்.
ஆகவேதான் மௌனம் ஆன்மீகத்துக்கு ஓர் உபாயமாகப் பரிந்துரைக்கப் படுகிறது.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2020/05/Silence.jpg334443C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2020-05-25 14:16:402021-10-24 17:00:41ஆன்மீக சாதகர்களுக்கு மௌனம் ஓர் முக்கிய உபாயமாகப் பரிந்துரைக்கப்படுவது ஏன்?
குரு, சத்குரு, ஆச்சாரியர் — இம் மூன்று பதங்களுக்குள் உள்ள வித்தியாசம் என்ன?
குரு என்கிற பதத்துக்கு, ‘இருளை நீக்குபவர்’ என்பது நேர்ப்பொருள் — அதாவது அறிவொளியைத் தந்து அறியாமை எனும் இருளைப் போக்கும் ஆசிரியரைக் குறிக்கும்.
ஆச்சாரியர் எனும் சொல்லுக்கு நேர்ப்பொருள், சரியான நடத்தையைச் சொல்லித்தருபவர் என்பது — இதுவும் பெருமளவில் ஆசிரியரையே குறிக்கிறது.
ஆனால், இந்து மதத்தில் குரு, ஆச்சாரியர் எனும் இரு பதங்களும் மிகப் பெரும்பாலும் மத/ ஆன்மீக ரீதியில், தனக்கு வழிகாட்டத் தன்னை அணுகும் சீடனை ஏற்று, அவனுக்கு வழிபாட்டு முறைமைகள், சாத்திர அறிவு இவற்றைக் கற்றுத் தந்தும், (அவசியமானால்) மந்திர தீட்சை நல்கியும், உபதேசங்கள் தந்தும், தாமே முன்னுதாரணமாக வாழ்ந்தும், வழிகாட்டித் தருபவரையே குறிக்கின்றன.
சில சம்பிரதாயங்களில் (உதாரணமாக வைஷ்ணவ சம்பிரதாயம்) அப்படிப்பட்டவரை (குரு என்று சொல்லாமல்) ஆச்சாரியர் என்றே சொல்வது வழக்கம்.
இருந்தாலும், சில நுணுக்கமான வித்தியாசங்கள் இருக்கின்றன:
குரு
சாமானியமான ஓர் குரு அடுத்தவருக்கு ஆன்மீகத்தைப் போதிக்கும் அளவுக்கு இறையருளும் இறைவனின் அதிகார முத்திரையும் பெற்றவராகவோ, பெறாதவராகவோ இருக்கலாம். ஆனாலும் அவர் தமது குரு வழியேயோ, தமது குருவால் வாரிசாக நியமிக்கப்பட்டோ, சுய முயற்சியிலோ, அல்லது தாம் பெற்ற ஒரு சிறிது ஆன்மீக அனுபவத்தின் பேரில் தாமே ஒரு குரு ஸ்தானத்தை ஏற்படுத்திக்கொண்டவராகவோ சீடர்களைச் ஏற்று அவர்களுக்கு உபதேசிப்பவராக இருக்கலாம்.
இத்தகைய குருமார்கள், தாம் செய்த சாதனா முறை, தமது குரு பரம்பரையில் கடைப்பிடிக்கப் பட்ட வழி/ சம்பிரதாயம், தமது குரு தமக்குக் குறிப்பாய் உபதேசித்த சில வழிமுறைகள் இவற்றையே பெரும்பாலும் தம் சீடர்களுக்கும் உபதேசிப்பார்கள். உதாரணமாக, ஒரு குறிப்பிட்ட இஷ்ட தெய்வத்தை மட்டுமே வலியுறுத்திக் கும்பிடுவது, ஒரு குறிப்பிட்ட மந்திரத்தை மட்டுமே உபதேசிப்பது, ஒரு குறிப்பிட்ட பிராணாயாம முறையை மட்டுமே வலியுறுத்திச் சொல்லிக்கொடுப்பது, ஒரு குறிப்பிட்ட தியான முறைமையை மட்டுமே வலியுறுத்திப் படிப்பிப்பது, ஒரு குறிப்பிட்ட வழிபாட்டு சம்பிரதாயம், அல்லது சாத்திரக் கொள்கையை மட்டுமே ஏற்றுக் கொள்ளப் பழக்குவது — என்பதாக அவர்கள் முறைமை இருக்கும். அவற்றில் குறைபாடுகளும், குறுகிய மனப்பாங்கும் கூட இருக்கலாம்.
இப்படிப்பட்ட சாமானிய குருவிடம் சேரும்போது, அவர் அறிந்த ஞானத்தை அவர் போதிக்கிறார், அதனால் சீடர் பலன் பெருகிறார். கூடவே அவரது அறியாமை, புரிதலில் உள்ள குறைபாடுகளையும் அவர் சீடருக்குப் போதிக்கிறார்! உதாரணமாக — தமது மார்க்கத்தைத் தவிரப் பிற மார்க்கங்களை வன்மையாகக் கண்டிப்பது, விமர்சிப்பது, பிற இறை வடிவங்களை தாழ்வாக நினைப்பது, மற்ற ஆன்மீக சாதனை முறைகளைக் குற்றம் கூறுவது, பிற குருமார்களைக் குற்றம் கண்டு விமர்சிப்பது போன்றவை!
கவனிக்க: எல்லா குருமார்களும் இப்படித்தான் இருப்பார்கள் என்று எடுத்துக்கொள்ள வேண்டாம்.
சில சமயங்களில், ஒரு குரு, முறையான கல்வி அறிவோ, முறையான சாத்திரப் படிப்பு படிக்காதவராகவோ இருந்தாலும் கூட, சுய அனுபவத்தில் இறைவனின் தரிசனம், அல்லது இறையுணர்வு பெற்றவராக இருக்கலாம். அவர் பெற்றது ஓர் நொடிப்பொழுதாய் அமைந்த ஓர் இறைவனின் காட்சியாக, அல்லது ஜோதி தரிசனமாக இருக்கலாம்; அல்லது மிக உயர்ந்த ஞானத்தின் ஓர் அக அனுபவத் துளியாக இருக்கலாம்; அல்லது பரிபூரண இறையநுபவமாகிய/ யோக அனுபவமாகிய சகஜ நிர்விகல்ப சமாதியோ, பக்தியில் பூரணமாய்ப் பழுத்த பிரேம பக்தியாகவோ, ஐயம் திரிபறப் பெற்ற பூரண அத்வைத (இரண்டற்ற) ஞான நிலையாகவோ கூட இருக்கலாம்.
யார் பூரணமான இறையனுபவத்தைப் பெற்று ஐயம்திரிபற நிற்கிறாரோ, அவர் குருஸ்தானத்தை ஏற்றெடுக்கும்போது, அவர் சத்குரு என அறியப் படுகிறார். சத்குருவைப் பற்றிக் கடைசியில் மீண்டும் விரிவாகப் பார்ப்போம்.
ஆச்சாரியர்
மிக உயர்ந்த நிலையில், ஆச்சாரியர் என்பவர் யார் எனப் பார்க்கையில், எவர் தக்க குருமார்கள் மூலம் சாத்திரங்களை ஆழ்ந்து கற்று, அவற்றை மனனம் செய்து, மீண்டும் மீண்டும் அலசி ஆராய்ந்து, ஆன்மீக சாதனை/தவத்தின் மூலமும், பிரார்த்தனை, தியானம் மூலமும் அவற்றின் உட்பொருளைத் தம்முள் தமக்கு எட்டிய அளவில் ஐயமின்றி மிகத் தெளிவாகப் புரிந்துகொண்டு ஓர் தெளிவான தத்துவக் கொள்கையாக உருவாக்கம் தருகிறாரோ அவர் (மத) ஆச்சாரியர்.
தாம் அறுதியாய் வரையறுத்து அறிந்த அந்தக் கொள்கையை அவர் தம் அணுக்கச் சீடர்களுக்குப் படிப்பித்துத் தருகிறார். தமது ஞானத்தை அவர் பிரச்சார சொற்பொழிவுகள் மூலம் பறை சாற்றுகிறார். பிற (மாற்றுத்) தத்துவக் கொள்கைகளைப் பின்பற்றும் சம்பிரதாயப் பண்டிதர்களோடும், விற்பன்னர்களோடும், குருமார்களோடும் பெரும் சபைகளில் அறிவுப் பூர்வமான, மூல சாத்திர (வேத வேதாந்த) நூல்களின் கருத்துகளின் அடிப்படையில் வாதங்களைச் செய்து, தமது கொள்கை, மற்ற கொள்கைகளை விட சிறப்பானது என நிறுவுகிறார். நமது இந்து மதத்தில் அப்படி அறியப்பட்டுள்ள மூன்று மாபெரும் ஆச்சாரியர்கள் சங்கராச்சாரியர் (அத்வைத சித்தாந்தம்), ராமானுஜாச்சாரியர் ( விசிட்டாத்துவைத சித்தாந்தம்), மற்றும் மத்வாச்சாரியர் (துவைத சித்தாந்தம்) ஆவர்.
இத்தகைய மதாசாரியர்களின் வழியில் பிற்காலத்தில் வழி வழியாக குரு-சிஷ்ய பாரம்பரியம் மடங்கள் வழித் தொடர்கிறது. அடுத்தடுத்து அதே சம்பிரதாயத்தில் ஆச்சாரியர்கள் என்றே அழைக்கப்படும் குருமார்கள் தொடர்ந்து வருகிறார்கள். அவர்களில் வழியிலேயே வரும் மடத்தில் சில சம்பிரதாய/ விளக்க வித்தியாசங்களின்/ கருத்து வேறுபாடுகளும் வருகின்றன. அதன் அடிப்படையில் உட்பிரிவுகளும் ஏற்பாட்டு உப மடங்களும் புதிய ஆச்சாரியர்களும் வருகிறர்கள். இவ்வகை ஆச்சாரியர்கள் மிகப் பெரும்பாலும் நல்ல கல்வி/கேள்வியறிவுடையவர்களாகவும், தமது சம்பிரதாயத்தில் கூறப்பட்டுள்ள சாத்திரங்கள், சாத்திர வியாக்கியானங்களில் அறிவுப் பூர்வமாய் நல்ல தெளிவும், தீவிர பிடிமானமும் உள்ளவர்களாக இருப்பார்கள். தமது சம்பிரதாயத்தில் சீடர்கள் கடைப்பிடிக்கவேண்டிய இறை வழிபாட்டு முறைகள், தோத்திர முறைகள், சடங்குகள், ஒழுக்க நியதிகள், கட்டுப்பாடுகள் இவற்றை எடுத்து இயம்புபவர்களாகவும் இருப்பார்கள்.
இப்படி ஒரு மடத்தில் குரு சிஷ்ய பாரம்பரியத்தில் வரும் ஆச்சாரியர்கள், சுயானுபவத்தில் இறைவனை அறிந்தவர்களாகவோ, உணர்ந்தவர்களாகவோ இருப்பார்கள் என்கிற உத்தரவாதம் ஏதும் இல்லை. (ஒரு சிலர் பெற்றிருக்கக் கூடும்). அந்த சம்பிரதாயத்தில் தீவிர பிடிப்பு, ஆழ்ந்த சாத்திர ஞானம், தீவிர குருபக்தி, குரு சேவை, ஒரு அவையில் நன்கு பேசும் திறன் போன்றவற்றின் அடிப்படையில் ஒரு ஆச்சாரியர் தம் அடுத்த வாரிசைத் தேர்ந்தெடுப்பார். அப்படித் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவர் ஒரு குடும்பஸ்தராய் இருக்கும் பட்சத்தில், அவர் சன்யாசம் ஏற்று மடாதி பட்டம் ஏற்பார். இது வைணவமடங்களான ஆண்டவன் ஆசிரமம், ஜீயர் மடம் போன்றவற்றில் பின்படுத்தப் படும் முறை.
சில மடங்களில் (உதாரணமாக சங்கர மடம், ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண மடம்) பிரம்மசாரிகளே ஆசார்ய (/குரு) பதவிக்கு வருவார்கள்.
ஒரு பாரம்பரிய மடத்து ஆச்சாரியர், தமது சம்பிரதாயக் கொள்கைகள், இஷ்ட தெய்வ வழிபாடு, சாத்திரங்கள் இவற்றை மட்டுமே தம் சீடர்களுக்கு உபதேசிப்பார். அவர்களில் ஒரு சிலர், அபூர்வமாக உயர்ந்த தபஸ்விகளாகவும், அப்பழுக்கற்ற சன்யாசிகளாகவும் வாழ்ந்து இறையாநுபவத்தை சுயமாய் உணர்ந்தவர்களாகவும் திகழக் கூடும். அப்படிப்பட்டவர்கள் கூடுதல் மன விசாலத்துடன் மற்ற சம்பிரதாயங்கள், தத்துவங்களை ஏற்கும் தன்மை அடையப்பெற்றவர்களாகவும் இருக்கக் கூடும். இருந்தாலும், அவர்கள் தமது மட சம்பிரதாயங்களை வெளிப்படையாக மாற்றவோ, விசாலமாக்கவோ முனைய மாட்டார்கள். பிற முறைமைகளை வெளிப்படையாக சிலாகிப்பவர்களாகவோ, உயர்ந்த ஆன்மீகதளத்தில் ஒளிரும் அன்னிய சத்குருமார்களை வெளிப்படையாகப் பாராட்டிச் சிறப்பிப்பவர்களாகவோ பெரும்பாலும் இருக்கமாட்டார்கள்.
சில மடங்களில் (உதாரணமாய் ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணா மடம்) எத்தனையோ சன்யாசிகள் இருந்தாலும், அவர்களில் ஒரு சிலர் ஆச்சாரிய ஸ்தானத்திலும், ஒரு சிலரே குருஸ்தானத்திலும் இருப்பார்கள். ஆச்சாரிய ஸ்தானத்தில் உள்ளவர்கள், நல்ல சாத்திர ஞானம் பெற்று சீடர்களுக்கு சாத்திர வகுப்பு எடுப்பவர்களாகவும், உபன்யாசங்கள், அவையுரைகள் நிகழ்த்துபவர்களாகவும் இருப்பார்கள். குரு ஸ்தானத்தில் இருப்பவர்களுக்கே சீடர்களுக்கு மந்திர தீட்சை நல்கும் அதிகாரம் இருக்கும். (ஆச்சாரியர்கள், குருமார்களாகவும் காலப்போக்கில் ஆகலாம்).
சத்குரு
குருமார்களிலேயே மிக உயர்ந்த நிலையில் திகழ்பவர் சத்குரு. அவர் தம் ஆத்ம நிலையை அல்லது இறையானுபவத்தை பூரணமாய் (சுய அனுபவமாய்) உணர்ந்து அதில் நிலை பெற்றவர். அவர் பக்தி மார்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர் என்றால், இறைவனிடம் பூரண பிரேம பக்தி பூண்டு, அந்த ஆனந்த அனுபவத்திலேயே சதா திளைத்து, பின் தம் இறைனுடனேயே ஒன்றியவர். அவர் ஞான மார்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர் என்றால், தம் சுய நிலை எப்போதும் அழிவற்ற ஆத்மாவே என்பதை அனுபவத்தில் உணர்ந்து ஆத்ம-பரமாத்ம பேதமின்றி ஒன்றேயான அத்வைத உணர்வில் திகழ்பவர். அவர் யோக மார்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர் என்றால், சகஜ நிர்விகல்ப சமாதி என்னும் சமாதி நிலையை எட்டியவர். சத்குரு என்பவர் மனதை அழித்தவர்; பரிபூரணமாய் அகங்காரத்தை நிர்மூலம் ஆக்கியவர்; தமது ஜன்மாந்திர வாசனைகளிலிருந்து விடுபட்டவர். ஒரு ஜீவன் முக்தராய் தம் உடம்பில் இருந்துகொண்டு, உலகியர், சீடர்கள், பக்தர்களின் நலனுக்காகவே இவ்வுலகில் வளைய வருபவர்.
ஒரு சத்குரு, கல்வியறிவே இல்லாதவராக இருக்கலாம்; ஆரம்பப் பள்ளிக் கல்வியைத் தாண்டி மேலே படிக்காதவராக இருக்கலம். ஆனாலும் அவருக்கு சகல சாத்திரங்கள் கூறும் சாரமான உண்மைகள் உள்ளங்கை நெல்லிக்கனிபோல் தம் சுய அனுபவத்தின் பயனாய்த் தெரியும். மெத்தப் படித்த பண்டிதர்களும், ஆச்சாரியர்களும் கூட அவர் அடி பணிந்து, அடக்கத்துடன் அமர்ந்து தாம் ஆண்டுக்கணக்கில் படித்த சாத்திரங்களில் தமக்கு விளங்காத பொருள்களை அவரிடமிருந்து கேட்டுப் பெறுவர்.
சத்குரு என்பவர் சிகரத்தை எட்டிப் பிடித்தவர். அங்கிருந்து அவர் பார்க்கையில், அந்த் உச்சியை அடைய உள்ள எல்லாப் பாதைகளுமே அவர் கண்ணுக்குத் தெளிவாய்ப் புலப்படுகிறது. அவர் ஒரு குறிப்பிட்ட சம்பிரதாயத்தின் வழியில் சாதனை செய்து மெய் நிலையை அடைந்திருந்தாலும் கூட அவர் அந்த சம்பிரதாயத்துக்குள் கட்டுப்பட்டவரல்ல. அவர் சத்தியப் பொருளை அடைய உள்ள எல்லா சரியான மார்க்கங்களையும், குருமார்களையும், மகாத்மாக்களையும், சாதனா முறைகளையும், சாத்திரங்களையும் ஏற்கிறார். தமது அளவிலாக் கருணையின் காரணமாக, எவர் எந்த சம்பிரதாயத்தை/ உட்பிரிவைச் சேர்ந்தவராயினும், அதன் வழியிலேயே அவர் மேலான கதியை அடையப் பெரும்பலும் ஊக்குவித்து ஆதரவும் அருளும் நல்குகிறார். அவர் தம்மை ஓர் குறுகிய வட்டத்துக்குள் மட்டும் பெரும்பாலும் அடைத்துக்கொள்வதில்லை.
ஒரு மெய்யான சத்குரு, எல்லைகளுக்கு அப்பாற்பட்டவர். மதங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டவர். அவரது உயர் நிலையை அறிந்துகொள்ளும் பேறு பெற்றவர்கள், மத வித்தியாசங்களை மறந்து அவரைச் சரணடைகிறார்கள். அவர் எல்லாத் தரப்பு, எல்லா மதத்து மக்களையும் காந்தம் போல ஈர்க்கிறார். மனித இனத்தின் மீது அவரது அன்பு தடையின்றிப் பொங்கிப் பிரவகிக்கிறது.
ஒரு சத்குரு, முன்பேயுள்ள ஓர் மடம்/ ஆசாரியப் பரம்பரையில் வருவார் என்று சொல்வதற்கில்லை. மிகப் பெரும்பாலும் ஓர் சத்குரு சுயம்புவாக (தாமே உருவானவராக) திடுமென மனித குலத்தில் தலையெடுக்கிறார். எங்கோ ஓர் தொலை தூரக் கிராமத்தில், ஆன்மீகம் என்றால் என்னவென்றே அறியாத சாமானிய ஏழைக் குடும்பத்தில் கூட ஓர் சத்குரு வந்து பிறக்கக் கூடும்.
ஒரு சத்குரு, அவதார புருஷராகவும் இருக்கக் கூடும்; ஒரு அவதார புருஷர், சத்குருவாகவும் செயல்படக் கூடும். அப்படி இறைவனின் இச்சையால் மனித வடிவெடுத்துவரும் ஓர் அவதார புருஷர், உலகிற்குப் போதிக்க வருகிறார்; ஓர் புதிய பாதையைக் காட்டித் தருகிறார்; குளம், குட்டையில் தேங்கி நாறிப்போகும் பழைய நீரில் புது வெள்ளம் வந்து கலப்பது போல, ஒரு மதத்திலோ, சம்பிரதாயத்திலோ உயிரோட்டம் போய்த் தேக்க நிலை வரும்போது அவர் வந்து புதிய உத்வேகம் அளிக்கிறார். சம்சாரக் கடலில் மூழ்கிவிடாது மக்களை ஏற்றி அக்கரை சேர்க்கும் ஓர் பெரும் கப்பல் போல் அவர் வருகிறார்.
ஒரு சத்குருவோ அவதார புருஷரோ வரும்போது, அவர்கள் அடிப்படை நோக்கு மக்களை ஆன்மீக ரீதியில் முன்னேற்றிக் கொண்டுபோவதே என்றாலும், அவர்கள் உலகியல் தளத்திலும் செயலாற்றி மக்களின் உலகியல் தேவைகளை நிறைவேற்றுவதிலும், சமுதாய ரீதியில் மானுட சேவையையை சிரமேற்கொண்டு செய்வதிலும் கூடத் தயக்கமின்றி இறங்குகிறார்கள். மக்களின் தேவைக்கென, கல்வித் துறை, மருத்துவத்துறை, இயற்கை இடர்கள் வருகையில் நிவாரணப் பணிகள் என்று பல்வேறு செயல் திட்டங்களிலும் மாமெரும் சக்தியோடு செயல்படுகிறார்கள். தனி நபர் வாழ்வில் கூடக் கொடும் நோய், கடும் வறுமை, கெட்ட பழக்கங்களுக்கு அடிமையாதல், பிள்ளைப் பேறு இன்மை போன்ற பிரச்சனைகளுக்கு, மனித சக்திக்கு அப்பாற்பட்ட விதத்தில் தீர்வு தந்து அவர்கள் வாழ்வில் நம்பிக்கை ஒளியையும் ஆன்மீக விழிப்புணர்வையும் தருகிறார்கள்.
ஒரு சத்குரு வருகையில், அவரது வழிகாட்டுதலில் ஓர் புதிய குரு சிஷ்ய பரம்பரை உருவாகலாம். அந்தப் பாரம்பரியத்தில் வரும் பிற்கால குருமார்கள், அந்த சத்குரு காட்டித் தந்தபாதையை பிற்கால சந்ததியினருக்கு வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டி தருகிறார்கள். அப்படி ஓர் ஒரு குரு-சிஷ்ய பாரம்பரியம் சில நூற்றாண்டுகள் கூடத் தொடர்ந்து செயல்படலாம். அந்தப் பாரம்பரியத்திலேயே பிற்காலத்தில் மற்றொரு சத்குரு தோன்றலாம்; தோன்றாமலும் போகலாம். அவ்வாறே, காலம் செல்லச் செல்ல அந்தப் பாரம்பரியமே தகுதியற்ற குருமார்கள் வருகையினால் வீரியம் இழந்து தாழ்ந்தும், நசித்தும் போகலாம்.
அப்படியொரு சந்தர்ப்பத்தில், இறையிச்சையால் மற்றொரு இடத்தில், மற்றோரு சூழலில் ஓர் புதிய சத்குரு தோன்றுகிறார். அந்தக் காலத்துக்கு ஏற்ற வகையில் அவர் ஓர் புதிய வழி, புதிய வாழ்வியலைக் காட்டி, சனாதன தர்மத்தைப் புதுப்பிக்கிறார்.
இந்தப் பாரத தேசத்தில் அனாதி காலமாய் நடந்துகொண்டிருக்கும் ஓர் நிகழ்வு இது. இந்தப் புனித மண்ணின் மேன்மையையும், சனாதன தர்மத்தின் தனிப்பெரும் தன்மையும் அதுவே.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/01/Sankara-Ramanuja-Madhva.jpg345651C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2020-01-05 16:03:262021-10-18 21:47:34Guru, Sadguru and Acharya – difference (Tamil)
It was so in vedic times in the far distant past. A Brahmin’s prime duty was to learn, chant, preserve and propagate Vedas. He could do it only by following the prescribed lifestyle (extremely simple life, light eating, no hard physical work, physical and mental purity, following daily rituals and rites etc).
If a Brahmin by birth opts to work in the field by neglecting his prescribed duties and responsibilities and opts to do ploughing and farming, he is de facto a Shudra.
But not in present times.
In present times, we hardly have pure Brahmins whose life is moulded around Vedas, with total detachment to materialism. Caste has replaced Varna and everything has become hereditary.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/09/Vedic-chanting.jpg261359C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2020-01-01 21:58:372021-10-13 11:10:35If a son of a so-called or pure Brahmin deploys himself as a farmer with some land then is he called a Shudra? Why not?
Is she the woman God of death and destruction? Or is she just a symbolic representation of the deadly force that emanated in fiery feminine form from the brow of the goddess Durga, to slay the demons? Is she just a God of folklore who carries the souls of the slain soldiers from the war front, as depicted in Mahabharata? Is she a great warrior of the Santal tribe who waged many bloody battles and by virtue of her heroic deeds, raised to the level of a God, or is she “Kotravai”, the blood-thirsty God found in ancient Tamil literature?
Or is she the Shakti of Shiva, who is really the “arta-nari” – the woman-half of Shiva? If so, how come she is depicted to be standing on the seemingly dead and inert body of her husband Shiva? If she the all benevolent and lovable “Lokha mata”, the universal mother who is worshiped in many pleasing and adorable female forms as Parvati, Meenakshi, Kamakshi, Raja Rajeshwari and so on? If so, why is she depicted in such a fiery form of Kali – dark skinned, bloody and protruding eyes, tongue hanging out, her two canine teeth protruding out like a carnivorous animal, body smeared with ash, wearing a garland of human skulls, just wearing a skirt made of human arms and standing over the corpse-like body of her husband Shiva?
Is she simply a representation, in woman form, of the all pervading Brahman, who is beyond form and formless, who is both the manifest and un-manliest, who is behind creation, sustenance and destruction and consequently, the Ultimate Reality, from whom the three Prime Gods – Brahma, Vishnu and Shiva (Rudra) arise and disappear like bubbles from the sea, as eulogized in the “Nirvana-tantra”?
To grasp Kali by any such inquiries is too difficult and too daunting a task! But the best way to grasp her true import is to surrender to her unquestioningly and unconditionally like the great Bengali Saint Poet Ramprasad had done. He declares “I have understood that Kali is Brahman and thus have gleefully renounced both Dharma and Adharma”.
In the recent history, Sri Ramakrishna Paramahamsa (1836-1886) is one great sage, who was an ardent devotee of Bhavatarini – the Kali of Dakshineswar temple (near Kolkotta). Sri Ramakrishna had the divine vision of Kali and he was virtually on a never-ceasing divine communion with her.
It is very difficult to say whether Sri Ramakrishna chose Maa Kali or Maa Kali chose Ramakrishna to express Her divinity through him! It looks to me that the later was more true.
Worshiping Lord Raghuvir (Ram) and Sitala Devi (A form of Durga) as family deities was in vogue in Sri Ramakrishna’s family. But there doesn’t seem to be any specific instance of Sri Ramakrishna’s ‘attachment’ to Sitala Devi for worship in his early years.
Sri Ramakrishna’s first “encounter” with Maa Kali seems have happened when he took a pilgrimage as a boy along with local women to Anoor Visalakshi Temple. As he was walking with the women singing bhajans on Divine mother, he suddenly went into a trance – attaining bhava Samadhi and getting immersed in overwhelming emotions on Devi.
Later, in his late teens, he went to Kolkata to assist his elder brother Ramkumar, who was earning the very livelihood through practicing purohitam (priesthood) for the family stricken with poverty at Kamarpukur. Ramkumar got appointed to to Dakshineswar Kali temple as the priest and Sri Ramakrishna too shifted to the temple premises only very reluctantly. Interestingly, the orthodox Brahmin mindset he had in those days made him decline to eat Kali’s Prasad!
I believe it was gradually afterword that Dakshineswar Bhavatarini Kali started Her divine play of ‘possessing’ the reluctant Village Brahmin teenager and making him her own and finally making his Self her own divine abode!
The rest is history.
Sri Ramakrishna was a great lover of Ramprasad’s songs on Kali. He used to interpret the profound meaning behind Ramprasad’s songs, based on his own personal and intimate experience of Kali.
He says “What Vedas call as Brahman, he (Ramprasad) addresses as the Mother. He who is attributeless also has attributes. He who is Brahman is also Sakti. When thought of as inactive, He is called Brahman, and when thought of as Creator, Preserver and Destroyer, He is called the Primordial Energy, Kali. …. Brahman alone is addressed as mother. This is because mother is an object of great love. One is able to realize God just through this love.”
Kali worship, Tantra and Sri Ramakrishna
Regarding significance of Kali Worship, Shaktas will give lots of reasons based on Puranas and Tantra Shastras about the superiority of Kali worship over other sects. In my opinion, Shakta was a very strong sect, (like Gaudiya Vaishnavism) in Bengal existing in those periods, thanks to the widespread practice of Tantra amid Bengalis.
It may be pointed out that Sri Ramakrishna practiced Tantra under the methodical and strict guidance of Bhairavi Brahmani and attained the pinnacle of divine experience as per Tantra Shastras. But during his days, Tantra Shastra had attained quite a bad reputation because it was conveniently misunderstood and practiced by many to enjoy drinking and sex. Leaving behind the core idea of transcending those meaner pulls to attain divinity (Unity of Shiva and Shakti) through enjoying and overcoming, Tantra in practice had considerably degenerated those days.
By the strength of his divine experience, Sri Ramakrishna strongly warned against those practices of Tantra; he pointed out that the chances of falling were rather more than succeeding by the secret practicing of indulgence in the Pancha Makaras — madya (wine), māṃsa (meat), matsya (fish), mudrā (parched grain) and maithuna (sexual intercourse) of the Tantra.
Sri Ramakrishna prescribed Bhakti as the best means for woshipping divine mother Kali. For him, Maa Kali and what Upanishads call Brahman are one; Maa Kali is Brahman and Maya rolled into one and inseparable.
In the path of Bhakti on Kali, again, Sri Ramakrishna recommended a relationship of a child with its mother (Santhana bhava) as the best and detested a relationship as a lover (Madhura bhava).
Kali is depicted in several sub-forms too for worship and also for grasping her different attributes by people of different tastes and temperaments. These classifications have their origin mostly in Tantra practice.
Once, based on a request made by Kesab Sen, Sri Ramakrishna explained to him some forms of Kali:
“Maha-Kali & Niya Kali: These two forms are mentioned in the Tantra philosophy. When there were neither the creation nor the sun, moon, planets and the earth, when darkness was enveloped in darkness, then the Mother, the formless one, Maha Kali, the Great Power, was one with Maha-Kala, the absolute.
Syama-Kali: She has somewhat a tender aspect and is worshiped in the Hindu households. She is the dispenser of boons and the dispenser of fear.
Raksha-Kali: She is the Protectress; people worship her in times of epidemics, famine, earth quake, draught and floods.
Smasana-Kali: She is the embodiment of power and destruction. She resides in the cremation ground, surrounded by corpses, jackels and terrible female spirits. From her mouth flows a stream of blood, from her neck hangs a garlant of human heads and around her waist is agirdle made of human hands.”
Sri Ramakrishna also gives a unique explanation to the dark complexion of Kali. “She appears black because she is viewed from a distance. But when intimately known, she is no longer so. The sky appears blue at a distance; but look at it close by and you will find that it has no color”.
Yes. It is the intimacy with her that matters – to know the true nature of Kali.
However. we should not make the mistake of compartmentalizing Sri Ramakrishna to be a Shakta. He was a vaishnava amidst Vaishnu Bhakts; he was a Shaivite amidst Shiv Bhakts. He was an Advaiti amidst Jnanis. He was a yogi amidst Raja yogis.
We must also remember this: Sri Ramakrishna, when he practiced Nirvikalpa Samadhi under the guidance of Tota Puri had to mentally severe his emotional dvaita relationship with Maa Kali; as per Tota Puri’s instruction, he had to cut and get rid of Kali’s form from his mind (by using the sword of jyana) before he experienced Nirvikalpa Samadhi where the experience of God is beyond name and form.
However, for the sake of ‘coming back’ and teaching the world his all-encompassing divine knowledge, Maa Kali instructed him to remain in Bhava Samadhi (in a state where he could be in communion with God with name and form only).
(Sources: Wikipedia, “The Gospel of Sri Ramakrishna”)
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2018/12/Ramakrishna-Sarada-Devi.jpg334530C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2019-08-26 15:56:172021-06-20 16:23:10Why did Sri Ramakrishna choose Maa Kali? What is the significance of Worship Kali?
Shiva Thandava Sthotram contains the name Sahasra Lochana. It means (Lord with) thousand eyes.
Vishnu Sahasranama – Nam 227: Sahasraksha – means thousand eyed.
Lalitha Sahasranama – Nam : 283 Om Sahasrakshai namah – means thousand eyed.
What does it mean? The god is the indweller in us. When we see, it is He who sees through our eyes. The ‘thousand’ is a symbolic expression to designate ‘multiple’.
For a Saiva, shiva is the one and ultimate God. A Shiva bhakta praises his lord to be the indweller in all, who sees through all.
For a Vaishnava, Vishnu is the one and ultimate God. A Vishnu bhakta praises his lord to be the indweller in all, who sees through all.
For a Shakta, Divine mother Parashakti is the one and ultimate God. The Devi bhakta praises his divine mother to be the indweller in all, who sees through all.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2019/08/Nataraja2.jpg341602C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2019-08-26 12:44:562019-08-26 12:44:56Why is Lord Shiva called Sahasra Lochana?
Sri Ramakrishna Paramahamsa says that as long as we believe we have free will, we have to own up the consequences of actions done by us with our free will.
But it is indeed true that at the exalted level of comprehension, everything is God’s will. A person who attains this conviction firmly is the one who has attained God realization or self realization. Only such a person becomes the perfect instrument of God. Sri Ramakrishna says that whatever that person does is simply the acts of God and it will only be perfect and right.
If ordinary people do whatever they want to do by saying that they are doing it as God’s instruments they are only deluding themselves.
Suppose a person, out of a very reasonable justification (in his own assessment) kills another with anger and vengeance. He may say, “I have delivered the right justice that this fellow deserved for his evil actions. I have acted as God’s instrument . His ‘prarabdha’ is such that he gets killed by me in this birth. So, I have not committed any sin.”
If his argument is really true, what happens if police arrest him and the court orders a judgement that he should be hanged? Should he not accept that it is also by God’s will and the judge acted as God’ s instrument and punished him?
That’s why Sri Ramakrishna says that along with the ‘idea’ of free will, the concepts of punya and papa too shall coexist. If not, there will be total anarchy. Without fear of punishment based on papa, people will keep doing all sorts of atrocities.
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2019/08/Good-vs-evil.jpg256527C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2019-08-26 09:53:542019-08-26 09:53:54When every action of human is prefabricated by God, and human beings are (acc. to Gita) just instruments in the hands of God, how can we define what is meritorious (Punya) and evil (Paap)?
https://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2019/08/Karma-and-rebirth2.jpg5221181C.V.Rajanhttps://hinduismwayoflife.com/wp-content/uploads/2022/09/Logo6-Hinduism-Sanatana-dharma-Way-of-life-340-×-140-px-300x124.pngC.V.Rajan2019-08-26 09:04:452019-08-26 09:05:48Is karma endowed with intelligence? How can karma judge if you deserve a bad reincarnation or a good reincarnation?
This website has been conceived and being developed by C.V.Rajan. He is a retired Engineer and an ex-design consultant, now living with his wife in Ashram at Amritapuri, Kerala, spending his retired life in quest of spirituality under the holy feet of Amma, Satguru Mata Amritanandamayi.
He is an avid reader and a writer. Writing as a hobby started in him at the age of 20. As his interest turned to spirituality in his late thirties, he became an avid reader on the lives and teachings of great Mahatmas like Sri Ramakrishna Paramahamsa, Bhagwan Ramana Maharshi and his satguru Mata Amritanandamayi (Amma).
In his early fifties, he wrote at various blog sites on variety of subjects like Hinduism, spirituality, life & living, healthy living, Indian culture and so on. Now through this website (Hinduism Way Of Life), C.V.Rajan is consolidating and sharing all his writings on Hinduism under a single umbrella.
This website has been conceived and being developed by C.V.Rajan. He is a retired Engineer and an ex-design consultant, now living with his wife in Ashram at Amritapuri, Kerala, spending his retired life in quest of spirituality under the holy feet of Amma, Satguru Mata Amritanandamayi.