Posts

Guru, Sadguru and Acharya – difference (Tamil)

/0 Comments/in /by

குரு, சத்குரு, ஆச்சாரியர் — இம் மூன்று பதங்களுக்குள் உள்ள வித்தியாசம் என்ன?

குரு என்கிற பதத்துக்கு, ‘இருளை நீக்குபவர்’ என்பது நேர்ப்பொருள் — அதாவது அறிவொளியைத் தந்து அறியாமை எனும் இருளைப் போக்கும் ஆசிரியரைக் குறிக்கும்.

ஆச்சாரியர் எனும் சொல்லுக்கு நேர்ப்பொருள், சரியான நடத்தையைச் சொல்லித்தருபவர் என்பது — இதுவும் பெருமளவில் ஆசிரியரையே குறிக்கிறது.

ஆனால், இந்து மதத்தில் குரு, ஆச்சாரியர் எனும் இரு பதங்களும் மிகப் பெரும்பாலும் மத/ ஆன்மீக ரீதியில்,  தனக்கு வழிகாட்டத் தன்னை அணுகும் சீடனை ஏற்று, அவனுக்கு வழிபாட்டு முறைமைகள், சாத்திர அறிவு இவற்றைக் கற்றுத் தந்தும், (அவசியமானால்) மந்திர தீட்சை நல்கியும், உபதேசங்கள் தந்தும், தாமே முன்னுதாரணமாக வாழ்ந்தும், வழிகாட்டித் தருபவரையே குறிக்கின்றன.

சில சம்பிரதாயங்களில் (உதாரணமாக வைஷ்ணவ சம்பிரதாயம்) அப்படிப்பட்டவரை (குரு என்று சொல்லாமல்) ஆச்சாரியர் என்றே சொல்வது வழக்கம்.

இருந்தாலும், சில நுணுக்கமான வித்தியாசங்கள் இருக்கின்றன:

குரு

சாமானியமான ஓர் குரு அடுத்தவருக்கு ஆன்மீகத்தைப் போதிக்கும் அளவுக்கு இறையருளும் இறைவனின் அதிகார முத்திரையும் பெற்றவராகவோ, பெறாதவராகவோ இருக்கலாம். ஆனாலும் அவர் தமது குரு வழியேயோ, தமது குருவால் வாரிசாக நியமிக்கப்பட்டோ, சுய முயற்சியிலோ, அல்லது தாம் பெற்ற ஒரு சிறிது ஆன்மீக அனுபவத்தின் பேரில் தாமே ஒரு குரு ஸ்தானத்தை ஏற்படுத்திக்கொண்டவராகவோ சீடர்களைச் ஏற்று அவர்களுக்கு உபதேசிப்பவராக இருக்கலாம்.

இத்தகைய குருமார்கள், தாம் செய்த சாதனா முறை, தமது குரு பரம்பரையில் கடைப்பிடிக்கப் பட்ட வழி/ சம்பிரதாயம், தமது குரு தமக்குக் குறிப்பாய்  உபதேசித்த சில வழிமுறைகள் இவற்றையே பெரும்பாலும் தம் சீடர்களுக்கும் உபதேசிப்பார்கள். உதாரணமாக, ஒரு குறிப்பிட்ட இஷ்ட தெய்வத்தை மட்டுமே வலியுறுத்திக் கும்பிடுவது, ஒரு குறிப்பிட்ட மந்திரத்தை மட்டுமே உபதேசிப்பது, ஒரு குறிப்பிட்ட பிராணாயாம முறையை மட்டுமே வலியுறுத்திச் சொல்லிக்கொடுப்பது, ஒரு குறிப்பிட்ட தியான முறைமையை மட்டுமே வலியுறுத்திப் படிப்பிப்பது, ஒரு குறிப்பிட்ட வழிபாட்டு சம்பிரதாயம், அல்லது சாத்திரக் கொள்கையை மட்டுமே ஏற்றுக் கொள்ளப் பழக்குவது — என்பதாக அவர்கள் முறைமை இருக்கும். அவற்றில் குறைபாடுகளும், குறுகிய மனப்பாங்கும் கூட இருக்கலாம்.

இப்படிப்பட்ட சாமானிய குருவிடம் சேரும்போது, அவர் அறிந்த ஞானத்தை அவர் போதிக்கிறார், அதனால் சீடர் பலன் பெருகிறார். கூடவே அவரது அறியாமை, புரிதலில் உள்ள குறைபாடுகளையும் அவர் சீடருக்குப் போதிக்கிறார்! உதாரணமாக — தமது மார்க்கத்தைத் தவிரப் பிற மார்க்கங்களை வன்மையாகக் கண்டிப்பது, விமர்சிப்பது, பிற இறை வடிவங்களை தாழ்வாக நினைப்பது, மற்ற ஆன்மீக சாதனை முறைகளைக் குற்றம் கூறுவது, பிற குருமார்களைக் குற்றம் கண்டு விமர்சிப்பது போன்றவை!

கவனிக்க: எல்லா குருமார்களும் இப்படித்தான் இருப்பார்கள் என்று எடுத்துக்கொள்ள வேண்டாம்.

சில சமயங்களில், ஒரு குரு, முறையான கல்வி அறிவோ, முறையான சாத்திரப் படிப்பு படிக்காதவராகவோ இருந்தாலும் கூட, சுய அனுபவத்தில் இறைவனின் தரிசனம், அல்லது இறையுணர்வு பெற்றவராக  இருக்கலாம். அவர் பெற்றது ஓர் நொடிப்பொழுதாய் அமைந்த ஓர் இறைவனின் காட்சியாக, அல்லது ஜோதி தரிசனமாக  இருக்கலாம்; அல்லது மிக உயர்ந்த ஞானத்தின் ஓர் அக அனுபவத் துளியாக இருக்கலாம்; அல்லது பரிபூரண இறையநுபவமாகிய/ யோக அனுபவமாகிய  சகஜ நிர்விகல்ப சமாதியோ,  பக்தியில் பூரணமாய்ப் பழுத்த பிரேம பக்தியாகவோ, ஐயம் திரிபறப் பெற்ற பூரண அத்வைத (இரண்டற்ற) ஞான நிலையாகவோ கூட இருக்கலாம்.

யார் பூரணமான இறையனுபவத்தைப் பெற்று ஐயம்திரிபற நிற்கிறாரோ, அவர் குருஸ்தானத்தை ஏற்றெடுக்கும்போது, அவர் சத்குரு என அறியப் படுகிறார். சத்குருவைப் பற்றிக் கடைசியில் மீண்டும் விரிவாகப் பார்ப்போம்.

ஆச்சாரியர்

மிக உயர்ந்த நிலையில், ஆச்சாரியர் என்பவர் யார் எனப் பார்க்கையில், எவர் தக்க குருமார்கள் மூலம் சாத்திரங்களை ஆழ்ந்து கற்று, அவற்றை மனனம் செய்து, மீண்டும் மீண்டும் அலசி ஆராய்ந்து, ஆன்மீக சாதனை/தவத்தின் மூலமும், பிரார்த்தனை, தியானம் மூலமும் அவற்றின் உட்பொருளைத் தம்முள் தமக்கு எட்டிய அளவில் ஐயமின்றி மிகத் தெளிவாகப் புரிந்துகொண்டு  ஓர் தெளிவான தத்துவக் கொள்கையாக உருவாக்கம் தருகிறாரோ அவர் (மத) ஆச்சாரியர்.

தாம் அறுதியாய் வரையறுத்து அறிந்த அந்தக் கொள்கையை அவர் தம் அணுக்கச் சீடர்களுக்குப் படிப்பித்துத் தருகிறார். தமது ஞானத்தை அவர் பிரச்சார சொற்பொழிவுகள் மூலம் பறை சாற்றுகிறார்.  பிற (மாற்றுத்) தத்துவக் கொள்கைகளைப் பின்பற்றும் சம்பிரதாயப் பண்டிதர்களோடும், விற்பன்னர்களோடும், குருமார்களோடும் பெரும் சபைகளில் அறிவுப் பூர்வமான, மூல சாத்திர (வேத வேதாந்த) நூல்களின் கருத்துகளின் அடிப்படையில் வாதங்களைச் செய்து, தமது கொள்கை, மற்ற கொள்கைகளை விட சிறப்பானது என நிறுவுகிறார். நமது இந்து மதத்தில் அப்படி அறியப்பட்டுள்ள மூன்று மாபெரும் ஆச்சாரியர்கள் சங்கராச்சாரியர் (அத்வைத சித்தாந்தம்), ராமானுஜாச்சாரியர் ( விசிட்டாத்துவைத சித்தாந்தம்), மற்றும் மத்வாச்சாரியர் (துவைத சித்தாந்தம்) ஆவர்.

இத்தகைய மதாசாரியர்களின் வழியில் பிற்காலத்தில்  வழி வழியாக குரு-சிஷ்ய பாரம்பரியம் மடங்கள் வழித் தொடர்கிறது. அடுத்தடுத்து அதே சம்பிரதாயத்தில் ஆச்சாரியர்கள் என்றே அழைக்கப்படும் குருமார்கள் தொடர்ந்து வருகிறார்கள். அவர்களில் வழியிலேயே வரும் மடத்தில் சில சம்பிரதாய/ விளக்க வித்தியாசங்களின்/ கருத்து வேறுபாடுகளும் வருகின்றன. அதன்  அடிப்படையில் உட்பிரிவுகளும் ஏற்பாட்டு உப மடங்களும் புதிய ஆச்சாரியர்களும் வருகிறர்கள். இவ்வகை ஆச்சாரியர்கள் மிகப் பெரும்பாலும் நல்ல கல்வி/கேள்வியறிவுடையவர்களாகவும், தமது சம்பிரதாயத்தில் கூறப்பட்டுள்ள சாத்திரங்கள், சாத்திர வியாக்கியானங்களில் அறிவுப் பூர்வமாய் நல்ல தெளிவும், தீவிர பிடிமானமும் உள்ளவர்களாக இருப்பார்கள். தமது சம்பிரதாயத்தில் சீடர்கள் கடைப்பிடிக்கவேண்டிய இறை வழிபாட்டு முறைகள், தோத்திர முறைகள், சடங்குகள், ஒழுக்க நியதிகள், கட்டுப்பாடுகள் இவற்றை எடுத்து இயம்புபவர்களாகவும் இருப்பார்கள்.

இப்படி ஒரு மடத்தில் குரு சிஷ்ய பாரம்பரியத்தில் வரும் ஆச்சாரியர்கள், சுயானுபவத்தில் இறைவனை அறிந்தவர்களாகவோ, உணர்ந்தவர்களாகவோ இருப்பார்கள் என்கிற உத்தரவாதம் ஏதும் இல்லை. (ஒரு சிலர் பெற்றிருக்கக் கூடும்). அந்த சம்பிரதாயத்தில் தீவிர பிடிப்பு, ஆழ்ந்த சாத்திர ஞானம், தீவிர குருபக்தி, குரு சேவை, ஒரு அவையில் நன்கு பேசும் திறன் போன்றவற்றின் அடிப்படையில் ஒரு ஆச்சாரியர் தம் அடுத்த வாரிசைத் தேர்ந்தெடுப்பார். அப்படித் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவர் ஒரு குடும்பஸ்தராய் இருக்கும் பட்சத்தில், அவர் சன்யாசம் ஏற்று மடாதி பட்டம் ஏற்பார். இது வைணவமடங்களான ஆண்டவன் ஆசிரமம், ஜீயர் மடம் போன்றவற்றில் பின்படுத்தப் படும் முறை.

சில மடங்களில் (உதாரணமாக சங்கர மடம், ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண மடம்) பிரம்மசாரிகளே ஆசார்ய (/குரு) பதவிக்கு வருவார்கள்.

ஒரு பாரம்பரிய மடத்து ஆச்சாரியர், தமது சம்பிரதாயக் கொள்கைகள், இஷ்ட தெய்வ வழிபாடு, சாத்திரங்கள் இவற்றை மட்டுமே தம் சீடர்களுக்கு உபதேசிப்பார். அவர்களில் ஒரு சிலர், அபூர்வமாக உயர்ந்த தபஸ்விகளாகவும், அப்பழுக்கற்ற சன்யாசிகளாகவும் வாழ்ந்து இறையாநுபவத்தை சுயமாய் உணர்ந்தவர்களாகவும் திகழக் கூடும்.  அப்படிப்பட்டவர்கள் கூடுதல் மன விசாலத்துடன் மற்ற சம்பிரதாயங்கள், தத்துவங்களை ஏற்கும் தன்மை அடையப்பெற்றவர்களாகவும் இருக்கக் கூடும்.  இருந்தாலும், அவர்கள் தமது மட சம்பிரதாயங்களை வெளிப்படையாக மாற்றவோ, விசாலமாக்கவோ முனைய மாட்டார்கள்.  பிற முறைமைகளை வெளிப்படையாக சிலாகிப்பவர்களாகவோ, உயர்ந்த ஆன்மீகதளத்தில் ஒளிரும் அன்னிய சத்குருமார்களை வெளிப்படையாகப் பாராட்டிச் சிறப்பிப்பவர்களாகவோ பெரும்பாலும் இருக்கமாட்டார்கள்.

சில மடங்களில் (உதாரணமாய் ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணா மடம்) எத்தனையோ சன்யாசிகள் இருந்தாலும், அவர்களில் ஒரு சிலர் ஆச்சாரிய ஸ்தானத்திலும், ஒரு சிலரே குருஸ்தானத்திலும் இருப்பார்கள். ஆச்சாரிய ஸ்தானத்தில் உள்ளவர்கள், நல்ல சாத்திர ஞானம் பெற்று சீடர்களுக்கு சாத்திர வகுப்பு எடுப்பவர்களாகவும், உபன்யாசங்கள், அவையுரைகள் நிகழ்த்துபவர்களாகவும் இருப்பார்கள். குரு ஸ்தானத்தில் இருப்பவர்களுக்கே சீடர்களுக்கு மந்திர தீட்சை நல்கும் அதிகாரம் இருக்கும். (ஆச்சாரியர்கள், குருமார்களாகவும் காலப்போக்கில் ஆகலாம்).

 சத்குரு

குருமார்களிலேயே மிக உயர்ந்த நிலையில் திகழ்பவர் சத்குரு. அவர் தம் ஆத்ம நிலையை அல்லது இறையானுபவத்தை பூரணமாய் (சுய அனுபவமாய்) உணர்ந்து அதில் நிலை பெற்றவர்.  அவர் பக்தி மார்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர் என்றால், இறைவனிடம் பூரண பிரேம பக்தி பூண்டு, அந்த ஆனந்த அனுபவத்திலேயே சதா திளைத்து, பின் தம் இறைனுடனேயே ஒன்றியவர். அவர் ஞான மார்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர் என்றால், தம் சுய நிலை எப்போதும் அழிவற்ற ஆத்மாவே என்பதை அனுபவத்தில் உணர்ந்து ஆத்ம-பரமாத்ம பேதமின்றி ஒன்றேயான அத்வைத உணர்வில் திகழ்பவர். அவர் யோக மார்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர் என்றால், சகஜ நிர்விகல்ப சமாதி என்னும் சமாதி நிலையை எட்டியவர். சத்குரு என்பவர் மனதை அழித்தவர்; பரிபூரணமாய் அகங்காரத்தை நிர்மூலம் ஆக்கியவர்; தமது ஜன்மாந்திர வாசனைகளிலிருந்து விடுபட்டவர்.  ஒரு ஜீவன் முக்தராய் தம் உடம்பில் இருந்துகொண்டு, உலகியர், சீடர்கள், பக்தர்களின் நலனுக்காகவே இவ்வுலகில் வளைய வருபவர்.

ஒரு சத்குரு, கல்வியறிவே இல்லாதவராக இருக்கலாம்; ஆரம்பப் பள்ளிக் கல்வியைத் தாண்டி மேலே படிக்காதவராக இருக்கலம். ஆனாலும் அவருக்கு சகல சாத்திரங்கள் கூறும் சாரமான உண்மைகள் உள்ளங்கை நெல்லிக்கனிபோல் தம் சுய அனுபவத்தின் பயனாய்த் தெரியும். மெத்தப் படித்த பண்டிதர்களும், ஆச்சாரியர்களும் கூட அவர் அடி பணிந்து, அடக்கத்துடன் அமர்ந்து தாம் ஆண்டுக்கணக்கில் படித்த சாத்திரங்களில் தமக்கு விளங்காத பொருள்களை அவரிடமிருந்து கேட்டுப் பெறுவர்.

சத்குரு என்பவர் சிகரத்தை எட்டிப் பிடித்தவர்.  அங்கிருந்து அவர் பார்க்கையில், அந்த் உச்சியை அடைய உள்ள எல்லாப் பாதைகளுமே அவர் கண்ணுக்குத் தெளிவாய்ப் புலப்படுகிறது.  அவர் ஒரு குறிப்பிட்ட சம்பிரதாயத்தின் வழியில் சாதனை செய்து மெய் நிலையை அடைந்திருந்தாலும் கூட அவர் அந்த சம்பிரதாயத்துக்குள் கட்டுப்பட்டவரல்ல. அவர் சத்தியப் பொருளை அடைய உள்ள எல்லா சரியான மார்க்கங்களையும், குருமார்களையும், மகாத்மாக்களையும், சாதனா முறைகளையும், சாத்திரங்களையும் ஏற்கிறார். தமது அளவிலாக் கருணையின் காரணமாக, எவர் எந்த சம்பிரதாயத்தை/ உட்பிரிவைச் சேர்ந்தவராயினும், அதன் வழியிலேயே அவர் மேலான கதியை அடையப் பெரும்பலும்  ஊக்குவித்து ஆதரவும் அருளும் நல்குகிறார். அவர் தம்மை ஓர் குறுகிய வட்டத்துக்குள் மட்டும் பெரும்பாலும் அடைத்துக்கொள்வதில்லை.

ஒரு மெய்யான சத்குரு, எல்லைகளுக்கு அப்பாற்பட்டவர். மதங்களுக்கும் அப்பாற்பட்டவர். அவரது உயர் நிலையை அறிந்துகொள்ளும் பேறு பெற்றவர்கள், மத வித்தியாசங்களை மறந்து அவரைச் சரணடைகிறார்கள். அவர் எல்லாத் தரப்பு, எல்லா மதத்து மக்களையும் காந்தம் போல ஈர்க்கிறார். மனித இனத்தின் மீது அவரது அன்பு தடையின்றிப் பொங்கிப் பிரவகிக்கிறது.

ஒரு சத்குரு, முன்பேயுள்ள ஓர் மடம்/ ஆசாரியப் பரம்பரையில் வருவார் என்று சொல்வதற்கில்லை. மிகப் பெரும்பாலும் ஓர் சத்குரு சுயம்புவாக (தாமே உருவானவராக)  திடுமென மனித குலத்தில் தலையெடுக்கிறார். எங்கோ ஓர் தொலை தூரக் கிராமத்தில், ஆன்மீகம் என்றால் என்னவென்றே அறியாத சாமானிய ஏழைக் குடும்பத்தில் கூட ஓர் சத்குரு வந்து பிறக்கக்  கூடும்.

ஒரு சத்குரு, அவதார புருஷராகவும் இருக்கக் கூடும்;  ஒரு அவதார புருஷர், சத்குருவாகவும் செயல்படக் கூடும். அப்படி இறைவனின் இச்சையால் மனித வடிவெடுத்துவரும் ஓர் அவதார புருஷர், உலகிற்குப் போதிக்க வருகிறார்; ஓர் புதிய பாதையைக் காட்டித் தருகிறார்; குளம், குட்டையில் தேங்கி நாறிப்போகும் பழைய நீரில் புது வெள்ளம் வந்து கலப்பது போல, ஒரு மதத்திலோ, சம்பிரதாயத்திலோ உயிரோட்டம் போய்த் தேக்க நிலை வரும்போது அவர் வந்து புதிய உத்வேகம் அளிக்கிறார்.  சம்சாரக் கடலில் மூழ்கிவிடாது மக்களை ஏற்றி அக்கரை சேர்க்கும் ஓர் பெரும் கப்பல் போல் அவர் வருகிறார்.

ஒரு சத்குருவோ அவதார புருஷரோ வரும்போது, அவர்கள் அடிப்படை நோக்கு மக்களை ஆன்மீக ரீதியில் முன்னேற்றிக் கொண்டுபோவதே என்றாலும், அவர்கள் உலகியல் தளத்திலும் செயலாற்றி மக்களின் உலகியல் தேவைகளை நிறைவேற்றுவதிலும், சமுதாய ரீதியில் மானுட சேவையையை சிரமேற்கொண்டு செய்வதிலும் கூடத் தயக்கமின்றி இறங்குகிறார்கள். மக்களின் தேவைக்கென, கல்வித் துறை, மருத்துவத்துறை, இயற்கை இடர்கள் வருகையில் நிவாரணப் பணிகள் என்று பல்வேறு செயல் திட்டங்களிலும் மாமெரும் சக்தியோடு செயல்படுகிறார்கள். தனி நபர் வாழ்வில் கூடக் கொடும் நோய், கடும் வறுமை, கெட்ட பழக்கங்களுக்கு அடிமையாதல், பிள்ளைப் பேறு இன்மை போன்ற பிரச்சனைகளுக்கு, மனித சக்திக்கு அப்பாற்பட்ட விதத்தில் தீர்வு தந்து அவர்கள் வாழ்வில் நம்பிக்கை ஒளியையும் ஆன்மீக விழிப்புணர்வையும் தருகிறார்கள்.

ஒரு சத்குரு வருகையில், அவரது வழிகாட்டுதலில் ஓர் புதிய குரு சிஷ்ய பரம்பரை உருவாகலாம்.  அந்தப் பாரம்பரியத்தில் வரும் பிற்கால குருமார்கள், அந்த சத்குரு காட்டித் தந்தபாதையை பிற்கால சந்ததியினருக்கு வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டி தருகிறார்கள்.  அப்படி ஓர் ஒரு குரு-சிஷ்ய பாரம்பரியம்  சில நூற்றாண்டுகள் கூடத் தொடர்ந்து செயல்படலாம். அந்தப் பாரம்பரியத்திலேயே பிற்காலத்தில் மற்றொரு சத்குரு தோன்றலாம்; தோன்றாமலும் போகலாம். அவ்வாறே, காலம் செல்லச் செல்ல அந்தப் பாரம்பரியமே தகுதியற்ற குருமார்கள் வருகையினால் வீரியம் இழந்து தாழ்ந்தும், நசித்தும் போகலாம்.

அப்படியொரு சந்தர்ப்பத்தில், இறையிச்சையால் மற்றொரு இடத்தில், மற்றோரு சூழலில் ஓர் புதிய சத்குரு தோன்றுகிறார். அந்தக் காலத்துக்கு ஏற்ற வகையில் அவர் ஓர் புதிய வழி, புதிய வாழ்வியலைக் காட்டி, சனாதன தர்மத்தைப் புதுப்பிக்கிறார்.

இந்தப்  பாரத தேசத்தில் அனாதி காலமாய் நடந்துகொண்டிருக்கும் ஓர் நிகழ்வு இது.  இந்தப் புனித மண்ணின் மேன்மையையும், சனாதன தர்மத்தின் தனிப்பெரும் தன்மையும் அதுவே.

Loading

What is the difference between a Guru, Sadguru and Acharya?

/2 Comments/in /by

The word Guru means one who dispels darkness – a teacher.

The word Acharya means one who teaches the right conduct – again a teacher, basically.

But other than the straight meaning, in Hinduism both Guru as well as Acharya are associated with a master to whom a religious/ spiritual aspirant goes and seeks guidance in the matter of divine/ spiritual/ adyatma knowledge.

In certain sampradayas (traditions) (e.g. Vaishnava), the master is referred to as Acharya rather than Guru.

Again there are finer differences.

A GURU

Normal Gurus may or may not have the divine authority to teach spirituality to others, but they may act as guru based on appointment as a spiritual heirs of their gurus, or by the strength of whatever spiritual experience or workable knowledge they have gained through experience. Whatever they have gained or experienced through the path or technique they followed or received from the blessings of their Gurus, they will teach to their followers and it could be limited and narrow too (example: worshiping a specific God form only, instructing a specific mantra only, teaching a specific pranayama method only, instructing a particular meditative method only, vouching on a particular religious path and discipline only).

The normal Guru is likely to spread his knowledge as well as his ignorance to his followers (e.g. refusing to acknowledge or approve any other path, any other God forms, any other sadhana technique etc; he may even criticize and condemn others). (Please note: Not all Gurus may behave like this). A normal Guru may also be very possessive about his cult and followers and if any of them leave in search of anything better, they may condemn and criticize them. (Please note: Not all Gurus may behave like this).

In some cases, a guru may not be very learned in scriptures, but he may have personally experienced God. His experience could be anywhere from getting a glimpse of God/divinity, a sighting of light to the highest knowledge, to the highest state of ‘sahaja nirvikalpa samadhi‘ — remaining permanently immersed in the state of unity with God without any duality. A guru of the highest state of personal experience/ attainment is known as Sadguru. (Explained at the end).

AN ACHARYA

At the elite level, an Acharya is the one who, by deeply learning scriptures from competent Gurus and through dedicated self-study, analysis, understanding, tapas (practicing austerities), prayers, meditation and so on gets a very clear idea about a particular school of thought or philosophy that he feels extremely sure of. Then he goes about (by divine will) to teach his school of thought to ardent seekers and followers. He engages himself in intellectual arguments with pundits of different other schools and establishes supremacy of his ideas. (Ex: Sankaracharya, Ramanujacharya, Madhvacharya).

On the other hand, on a normal practical level, an Acharya is invariably quite learned (intellectually) in scriptures and most probably with adequate Sanskrit knowledge. He might have gained quite some sound theoretical knowledge about a particular sect, school of philosophy, Worship of god-form, a specific scripture etc .

An acharya, may or may not have had any personal experience of God or divinity; yet, by virtue of certain sampradayas (traditions) an Acharya may get appointed as the chief of a Mutt by purely the strength of his scriptural knowledge and capacity to lecture. He may take up sanyas by leaving behind his erstrwhile grihasthasrama (house holder life) in order to don that post. (e.g. South Indian Vaishnava Mutts like Srimad Andavan Ashram or Jeeyar).

There may also be certain traditions where only a Brahmachari (unmarried) sanyasin will be appointed as the head/ future head i.e. Acharya of the mutt and not Grihasthas. (e.g. Sankara Mutt).

Acharyas of formal Mutts will strictly teach their sampradaya only to their followers. Depending on their spiritual attainment (if and when they get it) they may or may not acknowledge other paths and methods as valid or acceptable, but they will be strictly bound by their tradition and will not recommend or suggest or openly acknowledge any other method, practice or path as a valid one.

In certain mutts (example: Ramakrishna mutt), there may be several sanyasins, but only some will be authorized act as gurus and acharyas. Those who are recognized as Gurus alone will be authorized to give Mantra diksha to their disciples. Those who are recognized as acharyas will be the ones who have acquired good scriptural knowledge and they will be the ones to conduct scriptural classes, give discourses and lectures etc. Some acharyas may evolve into diksha Gurus too.

A SADGURU (Satguru)

Sri Ramakrishna Paramahamsa — “As many faiths, so many paths”.

Sadguru indeed is the Guru of the highest order; he/she is the one who has experienced divinity in full and remain ever immersed in it. In the path of bhakti he/she will be the one who has attained prema bhakti and attained union with his personal God. In the path of Gnana, he/she  will be the knower of Self , the one who has personally experienced the state of Advaita. In the path of yoga, he/she is the one who is established in Sahaja Nirvikalpa Samadhi. A satguru is one in whom the mind has been annihilated. He/she is the one who has totally eradicated ego; he/she is totally freed of vasanas. He/she is a jeevan mukta (liberated while being alive).

Bhagwan Ramana Maharshi — “When Palaniswami came and read out various scriptures brought from library, I was surprised: “How come whatever I have experienced are mentioned in these books?”

A satguru may even be unlettered or hardly be educated in primary school. But he/she would have the entire knowledge of scriptures contained in a nutshell in his personal experience. You will find learned pundits and Acharyas falling at his/her feet to get get clarifications and insight into scriptures that they have been learning life long.

A satguru has reached the peak and from the peak, he/she sees that all the paths are leading to just one end. He/she is not bound by any specific sampradaya through which he may have attained the highest state. He/she acknowledges and accepts all the valid paths, gurus, scriptures, techniques and his only interest is to guide people from any path, any sampradaya to follow their path with true understanding and attain God. He/she is not compartmentalized. He/she accepts one and all. He/she goes even beyond boundaries of religion and attracts people from all religions. Love for mankind flows unconditionally from their heart.

A satguru may not really appear in any Guru or Acharya Parampara. A Satguru in all probability will be a swayambu (self existing). A Satguru may be born in a remote village to simple and unassuming parents who have least to exposure to anything divine. A Satguru could be an avatara purusha. He/she arrives by divine will to teach the mankind. To show a new path. To cleanse a stagnant and dirtied religion or a religious sect. He/she is like a large steamer that can carry hundreds of ardent devotees and disciples across the sea of Samsara.

 

Sadguru Mata Amritanandamayi Devi

When a Sadguru or Avatara Purusha comes, their basic mission is to elevate humankind spiritually. Yet, they may also act in the worldly plane in providing means for common people to meet their essential worldly needs, and in undertaking large scale socially beneficial acts of philanthropy. They may engage themselves in activities like building educational institutions, hospitals, home for destitutes and so on. They may actively engage themselves in relief works after natural disasters. Further, they are also capable of using their extraordinary spiritual powers in helping individual devotees to overcome griefs and sufferings in their personal lives like severe diseases, extreme poverty, emotional problems, addictions, depression and so on. This way, they tend to elevate people’s focus from the mundane issues to more spiritually progressive way of life.

A satguru may come first and a Guru-Sishya Parampara may get established after him. The parampara of his/her main sishyas (future gurus) will spread his light to more and more people. The guru parampara may run for hundreds of years; it may or may not produce any more satgurus in this tradition. It may also get deteriorated and decimated over a period of time.

Sadguru Jaggi Vasudev

Then comes another avatara, another satguru at some other location, at some other context to re-establish dharma suited to the times. It keeps happening so in India from time immemorial. That is the greatness of Bharat and the Sanatana Dharma – Hinduism.

Loading

Understanding the role and purpose of Guru in Hinduism

/0 Comments/in , /by

The word “guru” in general means a teacher in Sanskrit. In the generic sense any teacher, whether the one who teaches worldly knowledge or the one who teaches spiritual wisdom, is a guru. But normally, from the point of Hindu religion, a guru is one who teaches you spiritual knowledge, who initiates you into a spiritual path or who guides you along the path of a spiritual quest. A highly learned Guru with deep knowledge of the scriptures is also called an Acharya.

Great spiritual masters of Hinduism are of the firm opinion that the human birth is rare and the purpose of the human birth is to attain God or realize one’s atman, which are one and the same, viewed from two different perspectives.

This is the ultimate goal to be attained and it is varyingly termed as God realization, self-realization, attaining the knowledge of Brahman, attaining birthlessness/deathlessness (“Moksha” “Mukthi” “samadhi” “nirvana” “sakshatkar,” etc. in Sanskrit).

Hinduism emphatically states that a guru is a must for learning and experiencing spirituals truths.

The following points will help you to understand the role of a guru in Hinduism.

“Satguru” – The guru of the highest order

Purely from the spiritual point of view, worldly knowledge is considered a lower level of knowledge and even such a “lower” knowledge requires teachers to make students comprehend the subjects clearly. Obviously, the ultimate spiritual knowledge, which is the very goal of life to be attained, requires qualified spiritual masters to teach and guide the earnest spiritual seekers.

Ideally, only a God-realized (or self-realized) soul, who is truly a knower by personal experience, could be the perfect guru. Such a guru is called a “Satguru.” A Satguru is none other than God himself descended in human form or a human who has attained the highest level of spiritual knowledge – who has “obtained” the divine authority to transmit his knowledge to the earnest seekers who surrender to him. According to Sri Ramakrishna, a great religious master, a Satguru is like a huge steamer that can safely carry a lot of people across a turbulent river.

Hinduism advocates the concept of “Avatar” – God descending to earth in human form from time to time to establish righteousness in the world, to satisfy the longing of earnest worshipers and to provide appropriate spiritual guidance to people in a way most suited to the period and circumstances of the descent.

The Avatar and his immediate and handpicked lieutenants who fully imbibe his teachings, who are empowered to carry forward his teachings function as Satgurus. However, it need not be interpreted to mean that Satgurus are always associated with the arrival of avatars.

Multiple gurus may also guide at different levels

But practically, not all spiritual seekers are really keen enough to reach the ultimate goal or fit enough to reach it. But spiritual attainment being the goal of human life, people at different levels of spiritual inclination have to be guided to the path at varying degrees of “capacity of intake” and “capacity of assimilation.”

Reincarnation (rebirth after death) is one of the fundamental concepts of faith in Hinduism. Accordingly, Hinduism recognizes that it may take several births for a seeker to attain the ultimate goal. Bhagavat Gita, one of the greatest books of essential Hindu spiritual knowledge recognizes this fact by stating that hardly one in a thousand strives to attain the highest and even among such earnest seekers, hardly a few are capable of reaching the goal.

It also leads to the fact that availability of Satgurus at all points of time and at all approachable geographic locations may not be practical. Naturally, people need to be guided by “less than perfect” masters who are quite good enough to guide the majority.

Hinduism is a very vast religion with scope for worshiping innumerable God-forms (who represent the ONE ultimate truth). There exist several major schools of philosophies, several sects and sub-sects that are suited to various tastes, traditions and preferences of religious followers. This naturally leads to a multifaceted system of availability of gurus.

The best starting point for seeking the guidance of a guru is to follow the culture and tradition of the family and in Hinduism, the traditional “family guru” serves this purpose. Generally, a “family guru” is a guru, most normally (but not too strictly) a “Sanyasi” (a monk who has relinquished worldly life) who comes in the Master-disciple lineage of a Satguru or a great spiritual master of yesteryears. These gurus are adept in the particular God they worship and the particular school of philosophy they profess. They initiate the seeker in the worship of the specific “personal God” of their sect and guide him in the fundamentals of religious disciplines to follow.

To avoid distraction and to ensure a better focus for an orderly religious progress, it is normally recommended that the seeker remains steadfast in his trust towards his guru, to the chosen personal God and to the school of philosophy he is instructed about.

But for a more curious and capable seeker, such guidelines are not too binding. Hinduism allows the freedom for one to choose his guru based on his temperament, taste and inclination. Hinduism also permits an earnest seeker to seek “higher guidance” from more than one guru based on his true progress. All the same, it is also emphasized that one should not be running behind one guru after another just because of one’s egotism that refuses to surrender to any form of discipline.

While it is important that one remains ever-devoted to his main guru, one can approach other gurus (called ‘upa gurus’ – i.e. supportive gurus) with due reverence and get specific guidance in some specific techniques of spiritual practice, to learn about alternative schools of philosophies or religious scriptures, to get doubts clarified and get advice on any hurdles faced in the path of progress.

At an exalted level, for the most avid seeker, even animals, birds and inanimate objects can teach a lesson or two in his spiritual quest (which he grasps by keen observation) and all of them are virtually his upa-gurus.

Faith and surrender to the guru are essential

Surrendering unquestioningly to one guru and attaining progress based on this very surrender and trust – this is on one side. Questioning and evaluating a guru and then surrendering to him and, at the same time, providing room for the guru to evaluate him so as to accept or reject him – this is on another side. Both are acceptable in Hinduism.

However, where the disciple is lucky enough (or destined) to end up or surrender at the feet of a Satguru, the Satguru, who transcends names, forms and schools of philosophies, will guide the disciple to the most appropriate “personal god” and school of philosophy best suited to him. What the disciple needs to do afterwards is to surrender his ego at the feet of his guru and remain steadfast in his faith, goal and commitment. It is also said that, in reality, it is the guru who seeks and gets the disciple. An earnest seeker may ultimately end up with a Satguru, though he may have had his initiation earlier from another guru.

Understanding initiation (“Diksha”) by a guru

Getting initiation (“Diksha”) from the guru is an essential element of the guru-disciple relationship. In general, “Diksha” is done by the guru by giving a mantra (a sacred phrase containing the name of a specific God beginning with “seed sounds” like “Om” and ending with “namah”). Gurus of a specific sect give a mantra suited to the specific sect.

For example, worshipers of Lord Shiva generally give a mantra associated with Lord Shiva. A worshiper of Vishnu will normally get initiated with Narayana mantra (or Krishna / Rama mantras).

Even though we are familiar with several mantras like Om Namah Shivaya or Om Namo Bhagavate Vasudevaya etc, Mantras are normally communicated in secrecy by the Guru to the disciple. A disciple is expected to keep his mantra a secret and not to reveal it to any other person.

According to Satguru Mata Amritanandamayi (Amma), a sadguru while initiating a disciple with a mantra, transmits a little of his Prana shakti (vital force). It is like adding a little butter milk to milk to create curd. Chanting of mantra subsequently by the disciple is like churning the curd to obtain butter (realizing God).

A mantra is like a seed sown by the guru into the disciple. It is up to the disciple to nurture the seed to get the sapling, water it and protect it as it grows to a tree till it bears fruits. Likewise, it is the sacred duty of the disciple to repeat the mantra with devotion as many times as possible, follow the disciplines and practices specified by the guru, meditate on the God of the mantra and reap the spiritual benefits.

As for Satgurus, their way of initiation (by giving ‘diksha’ to someone) may take place in several forms. A Satguru is capable of gauging the spiritual capacity, taste and capability of a person and make an initiation best suited to the person. The initiation could be done by a Satguru by a mere touch of hand (“Hasta Diksha”); he may give the mantra in the disciple’s dreams (“Swapna Diksha”); he may initiate the disciple by a mere eye-to-eye contact (“Nayana Diksha”); he may initiate by an embrace (“Alingana Diksha”).

A Satguru is capable of judging which God form is best suited or best liked by the disciple and initiate him with the mantra of that God. He may initiate the disciple in worship of God with form or without form; he may simply initiate a capable follower in the path of self-inquiry.

A Satguru bears the burden of a disciple

Unlike a guru whose responsibility ends with initiating the disciple in the religious path, a Satguru bears the responsibility of the disciple who surrenders to him wholeheartedly. It is said that at the time of giving Diksha, a Satguru transmits a small portion of his vital energy (“Prana”) into the disciple. It is also said that the Satguru absorbs the accumulated karmas (good and bad effects of the disciples’ actions in the past) and makes him a “clean slate” to start his religious quest with full vigor. While the need for “self-effort” to be done by the disciple to attain the ultimate goal can’t be wished away, the Satguru makes the path much easier for the disciple to tread, by removing the obstacles coming out of his past deeds.

It is also said that a Satguru never forsakes his disciple, even if he tends to slacken his spiritual efforts or gets distracted away from his ideal; Satguru’s watchful eyes are always on him to goad him back to his track at the appropriate time.

The guidance from the “inner Guru”

Any religious discipline done by an earnest seeker is to realize God or Atman or Brahman who essentially dwells in the heart of every being. In the point of view of “Gyana marga” (path of Knowledge in Hinduism), everyone is essentially God and what the guru does is to remove the false coverings and sheaths that make one wrongly identify oneself with the body, mind intellect, etc. and ultimately to make one understand “you are that” (“Tatwamasi”).

It may not be practical for everyone to be physically with the guru always, take regular instructions from him and keep getting doubts cleared. It is said that an earnest disciple who lives away from a guru/Satguru, depending on his steadfastness and sincerity in his spiritual efforts, gets his guidance and course-correction right from his inner heart/sub-conscience. This inner voice or guidance is called the Inner Guru (“Anthra Guru”).

Sri Ramana Maharishi, the great sage of Tiruvennamalai used to say that the external guru pushes the disciple’s mental leanings (which tend to wander outwards) towards inside and the Indwelling Guru drags them inwards. It is ultimately the one and the same “Sachidananda” (Existence-knowledge-bliss i.e. Godliness) that works through both as the external guru and the internal guru.

What Swami Sivananda says about the need of a Guru

(Source: Autobiography of Swami Sivananda)

“The spiritual path is beset with many obstacles. The Guru will guide the aspirants safely and remove all sorts of difficulties they have to face. He will inspire the students and give them spiritual powers through his blessings. Guru, Isvara, Truth and Mantra are one. There is no other way of overcoming the vicious worldly Samskaras of the passionate nature of raw, worldly-minded persons than personal contact with and service to the Guru.

A personal Guru is necessary in the beginning. He alone can show you the path to attain God, who is the Guru of Gurus, and obviate the snares and pitfalls on your path. Guru’s Grace is needed by the disciple. This does not mean that the disciple should sit idle and expect a miracle from the Guru to push him directly into Samadhi. The Guru cannot do Sadhana for the student. It is foolish to expect spiritual attainments from a drop of Kamandalu water from the Guru. The Guru can guide the student, clear his doubts, pave the way, remove the snares, pitfalls and obstacles and throw light on the path. But it is the disciple himself who has to walk every step in the spiritual path.”

 

Loading