The Concept of Avatar in Hinduism (Tamil)

/0 Comments/in , /by

இந்து மதம் காட்டும் அவதாரக் கொள்கை

எப்போதெல்லாம் பூமியில் நல்லோர்கள் துன்பத்துக்கு உள்ளாகிறார்களோ, தீயோரின் கைகள் மேலோங்கித் தர்மம் நிலை குலைகிறதோ அப்போதெல்லாம் இறைவன் அவதரித்து வருகிறார் என்பது இந்து மதத்தின் முக்கியமான நம்பிக்கைகளில் ஒன்று.

அவதாரம் என்றாலே ‘இறங்கி வருதல்’ என்றுதான் பொருள். அவசியமான தக்க சமயம் வரும்போது இறைவன் அவதரித்து வருகிறார் என்கிற செய்தியை பகவான் கிருஷ்ணரும் பகவத் கீதையில் “யதா யதாஹி தர்மஸ்ய….” எனும் சுலோகத்தில் தெளிவாகக் கூறியுள்ளார்:

“அர்ஜுனா, எப்போதெல்லாம் தருமம் குன்றி அதர்மம் மேலெழுகிறதோ அப்போதெல்லாம் நான் அவதரிக்கிறேன்; சாதுக்களைக் காத்து, தீயோரை அழித்து தர்மத்தை நிலை நாட்ட யுகம் தோறும் நான் வந்துதிக்கிறேன்” (ப.கீ. 4-7,8)

இறைவன் மனித வடிவெடுக்காது வேறு வடிவில் அவதரித்து வந்த (மச்சாவதாரம், கூர்மாவதாரம், நரசிம்மாவதாரம் போன்ற) அவதாரக் கதைகளையும் நமது இதிகாச புராணங்கள் விவரித்துள்ளன.

இந்துமதத்தின் அடிப்படையில் கடவுள் ஒருவரே. அவரை உபநிடதங்கள் ‘பிரம்மம்’ என்கின்றன. அந்தப் பிரம்மம் பெயர்-உருவங்களுக்கு அப்பாற்பட்டது. எங்கும் பரந்தது; எல்லாவற்றிலும் உள்ளது; எல்லாவற்றையும் தன்னுள் அடக்கியது. பார்க்கப் போனால் இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் உயிருள்ள, உயிரற்ற அனைத்துமே அந்தப் பிரம்மத்தின் வெவ்வேறு விதமான வெளிப்பாடே. அந்தப் பிரம்மம் அணுவைக்காட்டிலும் நுண்ணியது; அதே சமயம் பிரம்மாண்டத்திலும் பிரம்மாண்டமானது.

ஆக, பிரம்மத்தில் எல்லாமே அடங்கியதால், பல்வேறு பெயர்-உருவத்துடன் கூடிய (ஈசுவரன் எனப்படும்) வழிபாட்டு தெய்வங்களும் அந்தப் பிரம்மத்தின் வெளிப்பாடே.

படைப்புக் கடவுளான பிரம்மா, காக்கும் கடவுளான விஷ்ணு, அழிக்கும் கடவுளான சிவன் எனும் மூன்று பிரதான தெய்வங்கள் இந்துமதத்தில் நாம ரூபங்களோடு கற்பிக்கப் பட்டுள்ளனர்.

அதில் விஷ்ணுவையே அந்தப் பரப் பிரம்மமாகக் கொண்டாடி வழிபடுவோர்கள் வைஷ்ணவர் எனப்படுகின்றனர். படைக்கும் கடவுளான பிரம்மாவே (படைப்புத் தொழிலை செய்வதற்காக) அந்த விஷ்ணுவின் நாபியிலிருந்து விஷ்ணுவால் தோற்றுவிக்கப் பட்டவர்தாம் என்பது வைஷ்ணவர்கள் கொள்கை.

சைவ சம்பிரதாயப்படியோ, சிவனே அந்த பரப் பிரம்மம். அவரே எல்லாம். அவரது அடியும் முடியும் கூட பிரம்மா விஷ்ணுவுக்கு எட்டமுடியாதவை என்று சைவ புராணங்கள் கூறும்.

அவ்வாறே சக்தியை பரப் பிரம்மமாகக் கொண்டாடும் சாக்தர்கள், பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவனைப் படைத்ததே அந்த சக்திதான் என்பார்கள்.

நம்பிக்கைகள் எப்படி இருந்தாலும், பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன் எனும் பிரதானக் கடவுளர்கள்; அவதாரங்கள் அல்ல.

(ஆயினும் ஒரு சில சாத்திரங்களில் இம்மூன்று தெய்வங்களையும் ‘குணாவதாரங்கள்’ என்று குறிப்பிடுவதும் உண்டு. சத்வம், ரஜஸ், தமஸ் எனப்படும் பிரகிருதியின் முக்குணங்களில் பிரம்மா சத்வகுண அவதாரமாகவும், விஷ்ணு ரஜோ குண அவதாரமாகவும், சிவன் தமோகுண அவதாரமாகவும் உருவகப் படுத்துவர்).

ஆயினும் இவர்கள் மானிடப் பிறவிகள் அல்லர்;  பிறப்பு இறப்பு அற்ற நித்திய தெய்வங்களாகவே கூறப்படுகின்றனர். புராணங்களில் இவர்களின் செயல்பாடுகளைப் பற்றி கூறப்படும் கதைகள்,  ஈசுவர லீலை என்பதாக அறியப்படும்.

விஷ்ணுவின் அவதாரங்கள்

நமது புராணங்களின் படி (விஷ்ணு புராணம், பாகவத புராணம் போன்றவற்றில்) பகவான் விஷ்ணுவே பற்பல அவதாரங்கள் எடுத்து உலகியரை இரட்சிக்க வருகிறார் என்று கூறுகின்றன. அவற்றில் பத்து அவதாரங்கள் சிறப்பாகக் குறிப்பிடப் படுகின்றன. அவை:

(1) மத்ஸ்யாவதாரம் (2) கூர்மாவதாரம் (3) வராகாவதாரம் (4) வாமனாவதாரம் (5) நரசிம்மாவதாரம் (6) பரசுராமாவதாரம் (7) ராமாவதாரம் (8) கிருஷ்ணாவதாரம் (9) பலராமாவதாரம் (10) கல்கியாவதாரம்.

பலராமருக்குப் பதில் புத்தரை அவதாரமாகச் சொல்வதும் உண்டு. கல்கி அவதாரம் இனிமேல்தான் கலியுகத்தில் நிகழவிருக்கிறது என்பது நம்பிக்கை.

அவதாரங்கள் பத்துக்குள் அடங்குவதல்ல

ஆயினும், இந்துமதப் புராணங்களிலேயே தலையாயதாகவும், பக்தி, ஞானம் இரண்டையும் சிறப்பாக விளக்கும் புராண நூலாகவும் கூறப்படும் ஸ்ரீமத் பாகவத புராணத்தில் மேற்கண்ட 10 அவதாரங்களுக்கும் உபரியாய் மேலும் 17 அவதாரங்கள் குறிப்பிடப் பட்டுள்ளனர். இவர்களது சரித்திரங்களும் பாகவதத்தில் தரப்பட்டுள்ளன. (ஆக 27 அவதாரங்கள்). அந்த அவதார புருஷர்கள்:

(11) சனகர் (12) சனந்தர் (13) சனாதனர் (14) சனத்குமாரர் (15) நாரதர் (16) நரர் (17) நாராயணர் (18) கபிலர் (19) தத்தாத்ரேயர் (20) யாக்ஞர் (21) ரிஷபர் (22) பிருது (23) மோஹினி (24) கருடன் (25) தன்வந்திரி (26) வியாசர் (27) புத்தர்.

அவதாரத்தில் தெய்வீக வெளிப்பாட்டின் அளவு – பூர்ணம், அம்சம், கலை

நமது சில சாத்திரங்களில் படைப்பிலுள்ளவற்றில் வெளிப்படும் இறை சக்தி பற்றிக் குறிப்பிடும்போது ‘கலை’ எனும் ஓர் அளவைக் கூறுவதுண்டு. அதன்படி, செடி கொடிகளுக்கு 2 கலை, மிருகங்களுக்கு 2 – 3 கலை, சாமானிய மனிதர்களுக்கு 5- 6 கலை, ரிஷிகளுக்கும் மகாத்மாக்களுக்கும் 7 – 8 கலை என்றெல்லாம் சொல்வார்கள். ராம அவதாரம் 12 கலை; கிருஷ்ணாவதாரம் 16 கலை என்பார்கள். 16 கலை அளவுள்ள கிருஷ்ணாவதாரம் பூர்ணாவதாரம் (முழுமையான அவதாரம்) எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது.

இவை தவிர, இறைவனின் ஒரு அம்சம் மாத்திரம் வெளிப்படும் அவதாரங்கள் அம்சாவதாரங்கள் எனப்படுகின்றனர். அதன்படி, மச்ச, கூர்ம, வராக, பலராம அவதாரங்களை அம்சாவதாரங்கள் என்பார்கள். ராமாயணத்தில் வரும் லக்ஷ்மண, பரத சத்ருக்கினர்களும் விஷ்ணுவின் அம்சமாகப் பிறந்தவர்களே.

மேலும் சக்தி ஆவேச அவதாரங்கள் என்றும் ஒரு வகை சொல்லப்படுகிறது. இறைவனின் உக்கிரமான சக்தி இந்த அவதாரங்கள் மூலம் வெளிப்பட்டு பெருமளவில் அழிக்கும் சக்தி வேலை செய்யும். பரசுராமர் அவதாரம் சக்தியாவேச அவதாரமாகக் குறிப்பிடப் பெறுகிறது. நரசிம்மாவதாரமும் அவ்வாறே.

அவதாரங்கள் எண்ணிக்கைக்குட்பட்டவை அல்ல

அவதாரங்கள் எண்ணிலடங்கா என்றும் ஸ்ரீமத் பாகவதம் குறிப்பிடுவதாக ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் கூறுவதுண்டு. அது மெய்யாகவே இருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. காரணம் இறையவதாரங்களைப் பற்றி (10 அவதாரங்கள், 27 அவதாரங்கள் என்றெல்லாம்) குறிப்பிடும் புராணங்கள், ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் எழுதப் பட்டவை. எப்போதெல்லாம் தர்மம் தாழ்ந்து அதர்மம் மேலோங்குகிறதோ அப்போதெல்லாம் அவதாரம் நிகழ்கிறது என்கிற கூற்றின்படி பார்த்தால், புராண காலத்துக்குப் பிற்பாடும் அவதாரங்கள் நிகழ்ந்து கொண்டே தான் இருந்தாகவேண்டும் என்பது தெளிவாகிறது.

அவதார புருஷர்கள்

அப்படிப் பிற்காலத்தில் வந்த சில மகாத்மாக்கள் பக்தர்களால் அவதார புருஷர்களாகக் கொண்டாடப் பெறுகின்றனர். மெய்யான ஆன்மீக நாட்டம் உள்ள சாதகர்கள், நமது பண்டைய சாத்திர நூல்களுக்கும், புராணங்களுக்கும் கொடுக்கப்படும் அதே முக்கியத்துவத்தை இவர்களது போதனைகளுக்கும் வாழ்க்கை சரிதங்களுக்கும் அளிக்கிறார்கள்.

அவர்களில் சிலர்:

  • ஸ்ரீ ஆதி சங்கரர் — இவரை சிவனின் அவதாரமாகக் கருதுகின்றனர்.
  • ராமானுஜர்: தென்னாட்டு வைணவர்கள், இவரை லக்ஷ்மணன்/ பலராமன் /ஆதிசேஷனின் அவதாரமாகக் குறிப்பிடுவர்.
  • சைதன்ய மகா பிரபு: வங்காளத்தில் இவர் ராதையின் அவதாரமாகக் கொண்டாடப் பெறுகிறார்.
  • ஷிர்டி சாய்பாபா: மதங்களைக் கடந்து நிற்கும் இறைவனின் அவதாரமாக ஷிர்டி சாய் பக்தர்களால் கொண்டாடப் படுகிறார்.
  • சத்ய சாய்பாபா: சிவ சக்தியின் அவதாரம் என்பார்கள் சாய் பக்தர்கள்.
  • ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரம ஹம்சர்: இவர் காளியின் அவதாரமாகவும், சைதன்யரின் மறு அவதாரமாகவும் அதே சமயம் மதங்களைக் கடந்து நின்ற ஞானியாகவும் போற்றப் படுகிறார்.
  • பகவான் ரமண மகரிஷி: பூரண ஞானியான இவர் அவதாரம் எனும் கோட்பாட்டுக்குள் வராதவர் எனினும் அவரை முருகனாகக் கண்டு தரிசித்து முருகனின் அவதாரமாகக் கூறும் பக்தர்களும் உண்டு.
  • (அம்மா) மாதா அமிர்தானந்தமயி தேவி: தேவி பராசக்தியின்/ லலிதாம்பிகையின்/ பவதாரிணியின் அவதாரமாகவே இவரது பக்தர்கள் இவரைப் போற்றுகின்றனர். இவரை ‘சிவ சிக்தி ஐக்கிய ரூபிணி’ என்றும் கூறுவர். ஸ்ரீ ராம கிருஷ்ணர்-சாரதா தேவியின் அவதாரத்தின் தொடர்ச்சி என்பார்கள் ராமகிருஷ்ணர் பாரம்பரியத்தில் வந்து அம்மாவிடம் சேர்ந்த பக்தர்கள்.

இவர்களில் பலரும் தம் தாய் மொழியிலேயே, சாமானியருக்கும் புரியும் வகையில் மிகவும் எளிமையாகத் தமது உபதேசங்களை நல்குவர். ஆயினும் இவர்களது வாக்குகள் நமது பண்டைய சாத்திரங்களின் சாரமேயன்றி வேறில்லை என்பதை சான்றோர் அறிவர்.

Former President Abdhul Kalam with Amma (Mata Amritanandamayi)

இவர்களது எளிய மொழிகள் சிக்கலான சாத்திரங்களுக்கும் தெள்ளிய விளக்கங்களாக அமையும். அது மட்டுமல்லாது, கால தேச மாற்றங்களுக்கு ஏற்ப சனாதன மதத்தில் சில மாற்றங்களையும் புதிய பாதைகளையும் உருவாக்கித் தம் பக்தர்களை வழிநடத்துவர் இந்த அவதார புருஷர்கள்.

இவர்களில் சிலர் சுயம்புக்கள். அதாவது பிறவியிலிருந்தே ஞானம் பெற்றவர்கள். ஆயினும் அவதார புருஷர்கள் சிலர் தம் இளம் சாதனா காலத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட தெய்வ ரூபத்தை பக்தி செய்தவர்களாகவும், ஒரு குறிப்பிட்ட ஆன்மீகப் பாதையைக் மேற்கொண்டவர்களாகவும் இருந்து தம் இறை நிலையை எத்தியதாகவும் நாம் அவர்கள் சரிதத்தில் காண்போம்.

ஆனால் நிறை நிலை பெற்ற அவர்கள் பெரும்பாலும் மதங்கள், உட்பிரிவுகள், சாதி, இன வட்டங்களின் எல்லைகளைக் கடந்து நின்று, அனைத்து வகை மக்களையும் ஈர்க்கும் ஓர் தெய்வீக அன்பின் வடிவங்களாகவே இருப்பார்கள். பல்வேறு ருசிகள், வாசனைகள், வேறுபாடுகளைச் சுமந்து கொண்டு தம்மிடம் வரும் அன்பர்களுக்கு அவரவர்களுக்கு ஏற்ற ஆன்மீக மார்க்கத்தைக் காட்டியருளுபவர்களாக விளங்குவார்கள். அறிவியலுக்கோ, பகுத்தறிவுக்கோ எட்டாத எத்தனையோ அற்புதங்களை இவர்கள் தம் பக்தர்களின் வாழ்க்கையில் நிகழ்த்திக் காட்டி தம்மைச் சரணடைந்தவர்களின் சிரத்தை, பக்தி, விசுவாசத்தைத் திடப்படுத்தி ஆன்மீக வாழ்வில் முன்னேற ஒளி நல்குவார்கள்.

பக்தர்கள்கள், ஆன்மீகத் தேடல் மிக்க சாதகர்களைத் தவிர, கள்ளம் கபடமற்ற உள்ளம் கொண்ட சாமானிய மக்களும் கூட அவதார புருஷர்களால் பெரிதும் ஈர்க்கப் பட்டு வந்து அவர்களைச் சரணடைந்து, அவர்களின் அருளால் தம் உலகியல் வாழ்வில் வரும் கஷ்டங்கள், நோய்கள், பிரச்சனைகள், துக்கங்களுக்கு எளிதில் தீர்வுகாண்பார்கள். தாம் பெற்ற அத்தகைய அற்புதமான நிவாரணங்கள் மூலம் அவர்களது இறை நம்பிக்கை திடமாகி, அவர்களும் காலப் போக்கில் ஆன்மீகப் பாதையில் அடியெடுத்து வைக்கும் பக்குவம் பெறுவார்கள்.

கவனிக்க — ஞான மார்க்கத்தில் அவதாரம் எனும் பேச்சுக்கு இடமில்லை

நமது இந்து மதத்தின் அத்வைதக் கோட்பாட்டை வலியுறுத்தும் ஞான மார்க்கத்தில் ஜீவாத்மாவும் பரமாத்மாவும் வேறு வேறு அல்ல. படைப்பில் உள்ள அனைத்துமே இறைவனே;  மாயையினாலும் அகங்காரத்தாலும் பீடிக்கப்பட்டு ஜீவன் தன்னை இறைவனிடமிருந்து வேறாய் எண்ணும் அஞ்ஞானத்தினால் பேதத்தைக் காண்கிறான். அந்த அஞ்ஞானம் போனால், தான் இறைவனேயன்றி வேறில்லை என்பதை ஜீவன் உணர்வான். ஆக, நாம் எல்லாருமே அடிப்படையில் இறை சொரூபமே. ஆகவே எவரோ ஓரிருவர்தான் அவதார புருஷர்களாய் வருகிறார்கள் என்கிற கோட்பாடு ஞான மார்க்கத்தில் இல்லை! நாம் எல்லாருமே அவதாரங்கள் தான்!

ஆனால் (நான் வேறு இறைவன் வேறு) எனும் துவைத உணர்வை ஏற்கும் பக்தி மார்க்கத்தில் அவதாரம் ஓர் முக்கியமான விஷயமாகிறது. பக்தர்கள் இறைவனுடன் கூடி வாழ்ந்து அவன் லீலைகளைக் கண்டு ஆனுபவித்து ஆனந்திக்கும் பேறைத் தரவே இறைவன் அவதரித்து வருகிறான்.

அவதார புருஷர்களை எல்லோராலும் அடையாளம் காணமுடியாது

இறைவனின் மாயா விளையாட்டில் இதுவும் ஓர் முக்கியமான நிதர்சனமே!

இன்று நாம் இறையவதாரங்களான ராமரையும் கிருஷ்ணரையும் தெய்வமாகக் கொண்டாடினாலும், அவர்கள் அவதரித்த காலத்தில் அவர்களை எதிர்த்தவர்களும், விமரிசித்தவர்களும் அவதூறு பேசியவர்களும் இருக்கத்தான் செய்தார்கள்!

பொதுவாகவே மிகப் பரவலாய் பலருக்கும் இறைவனை ஏதோ தொலை தூரத்தில் ஆகாயத்தில் ஒரு வைகுண்டத்திலோ, சுவர்க்கத்திலோ, பர மண்டலத்திலோ, கைலாயத்திலோ இருப்பதாக ஒப்புக்கொள்வது தான் எளிதாக இருக்கிறது. அடுத்தபடியாக,  இறைவனின் வெவ்வேறு ரூபங்களையும், ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன் மனித வடிவில் வாழ்ந்த அவதாரங்களான ராமரையும், கிருஷ்ணரையும் கோவில்களில் விக்கிரக வடிவில் கும்பிட்டு வணங்கிப் போவதே ஏற்புடையதாக இருக்கிறது. நிகழ் காலத்தில்,  நம்முள் ஒருவராக ரத்தமும் சதையும் கொண்ட மனித வடிவில்  ஒருவரை இறைவனாகக் காண்பது ஒப்ப முடியாமல் இருக்கிறது!

வரையறைக்கு உட்பட்ட தன் சிற்றறிவை வைத்துக்கொண்டு, மகாத்மாக்களை எடை போட்டு அவர்களை இழித்துப் பேசுவதும், அவதூறுகளைக் கூறுவதும், ஏமாற்றுப் பேர்வழிகள், பாமர மக்களிடம் மூட நம்பிக்கையை வளர்த்து முட்டாளாக்குபவர்கள், பகுத்தறிவுக்கு ஒவ்வாதவர்கள், போலிச்சாமியார்கள் என்றெல்லாம் சொல்லியும் எள்ளி நகையாடுபவர்கள் பலர் உண்டு.

சமீப காலத்தில் வாழ்ந்து செத்துப் போன மகாத்மாக்களைக் கூட ஒரு வேளை ஒப்புக்கொண்டாலும் கூட,  உயிரோடு வாழும் அவதார புருஷர்களை இவர்கள் ஒப்புக்கொள்ளவே மாட்டார்கள்!

ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர் அவதாரங்கள்  பற்றிக் கூறும் கருத்துகள் மிக முக்கியமானவை

தம்மை ஓர் அவதாரமாக தம் அந்தரங்க பக்தர்களிடையே வெளிப்படுத்திய ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர், இறை அவதாரம் பற்றிப் பல பொன்னான கருத்துகளை  மிக எளிமையாகத் தம் உபதேசங்களில் தந்திருக்கிறார்.   அவற்றில் சிலவற்றை இங்கு காண்போம்:

  • “அவதார புருஷர்களிடம் ஞானமாகிய சூரியனையும் பக்தியாகிய சந்திரனையும் ஒரே சமயத்தில் காண முடியும்.”
  • “இறைவனின் லீலைகளில் (திருவிளையாடல்களில்) , ஈசுவர லீலை,தேவ லீலை, நர லீலை, ஜகத் லீலை என்று பல லீலைகள் உள்ளன. நர லீலையில் (மனித லீலையில்)தான் அவதாரம் நிகழ்கிறது.”
  • “நித்தியம் யாருடையதோ, அவருடையதே லீலையும். பக்தர்களுக்காக லீலை. மனித வடிவில் பார்த்தால் தானே பக்தர்கள் அவரை நேசிக்க முடியும்?”
  • “இறைவன் மனிதர்களிடம் அதிகம் பிரகாசிக்கிறான்; இறைவனைத் தேடவேண்டுமென்றால், அவதார புருஷர்களிடம் தேட வேண்டும் . பசுவின் சாரம் அதன் பால்; பால் வேண்டுமென்றால் பசுவின் மடியில் தான் தேடவேண்டும். அவதார புருஷர்கள் பசுவின் மடியைப் போல.”
  • “அவதார புருஷர்களை அறிய விரும்பினால், இறைக் காட்சி பெற விரும்பினால் சாதனை அவசியம்”.
  • “ஞான ஆராய்ச்சி வழியில், இறைவனில் லீலை கனவு போல உண்மையற்றதாகி விடுகிறது; ‘நான்; எனும் எண்ணம் கூடப் பறந்துவிடுகிறது; இந்த வழியில் அவதாரம் ஒப்புக்கொள்ளப் படுவதில்லை. ஆனால் இது மிகக் கடுமையான பாதை. பக்தர்களுக்கு உதவாது;  அதனால்தான் இறைவன் அவதரித்து பக்தியைக் குறித்து உபதேசிக்கிறார்; சரணடையச் சொல்கிறார்”.
  • “இறைவன் அவதார புருஷர்களிடம் தான் அதிகமாக வெளிப்படுகிறான்; எனவே அவதார புருஷர்கள் உடம்புடன் இருக்கும்போதே பக்தர்கள் அவர்களை வழிபட்டு சேவை செய்ய வேண்டும்”.
  • “இறைவன் மனிதனாக அவதரிக்குபோது அவரை [அந்த உருவில்] தியாயானிப்பது எளிதாகிறது. உடல் ஒரு திரை மட்டுமே. உள்ளே நாராயணன் உள்ளார். லாந்தர் விளக்கின் உள்ளே விளக்கு எரிவது போல்.”
  • “அவதார புருஷர்களை நினைப்பது, இறைவனை நினைப்பதே”.
  • “ராமன் இறையவதாரம் என்றால்  சீதையைப் பிரிந்தபோது அழுதாரே என்று கேட்கிறார்கள்.  பஞ்ச பூதங்களால் ஆன இந்த உடம்பை எடுத்து வந்தாலே, உடலுக்குள்ள பசி, தாகம் போன்ற பலவும் அவதார புருஷர்களுக்கும் இருக்கின்றன; ஏன், நோய், மனக்கவலை போன்றவை கூட இருக்கின்றன. அத்தகைய ஒருவரை அவதாரம் என்று எப்படி ஏற்றுக்கொள்வது என்று கேட்கிறார்கள்.  இதற்கு “பஞ்ச பூதங்கள் எனும் வலையில் அகப்பட்டுக் கொண்டு பிரம்மமும் கண்ணீர் வடிக்கிறது” என்பது தான் என் பதில்”.

-=0()0=-

Loading

Why did Sri Ramakrishna choose Maa Kali? What is the significance of Worship Kali?

/0 Comments/in /by

Who is Kali?

Is she the woman God of death and destruction? Or is she just a symbolic representation of the deadly force that emanated in fiery feminine form from the brow of the goddess Durga, to slay the demons? Is she just a God of folklore who carries the souls of the slain soldiers from the war front, as depicted in Mahabharata? Is she a great warrior of the Santal tribe who waged many bloody battles and by virtue of her heroic deeds, raised to the level of a God, or is she “Kotravai”, the blood-thirsty God found in ancient Tamil literature?

Or is she the Shakti of Shiva, who is really the “arta-nari” – the woman-half of Shiva? If so, how come she is depicted to be standing on the seemingly dead and inert body of her husband Shiva? If she the all benevolent and lovable “Lokha mata”, the universal mother who is worshiped in many pleasing and adorable female forms as Parvati, Meenakshi, Kamakshi, Raja Rajeshwari and so on? If so, why is she depicted in such a fiery form of Kali – dark skinned, bloody and protruding eyes, tongue hanging out, her two canine teeth protruding out like a carnivorous animal, body smeared with ash, wearing a garland of human skulls, just wearing a skirt made of human arms and standing over the corpse-like body of her husband Shiva?

Is she simply a representation, in woman form, of the all pervading Brahman, who is beyond form and formless, who is both the manifest and un-manliest, who is behind creation, sustenance and destruction and consequently, the Ultimate Reality, from whom the three Prime Gods – Brahma, Vishnu and Shiva (Rudra) arise and disappear like bubbles from the sea, as eulogized in the “Nirvana-tantra”?

To grasp Kali by any such inquiries is too difficult and too daunting a task! But the best way to grasp her true import is to surrender to her unquestioningly and unconditionally like the great Bengali Saint Poet Ramprasad had done. He declares “I have understood that Kali is Brahman and thus have gleefully renounced both Dharma and Adharma”.

In the recent history, Sri Ramakrishna Paramahamsa (1836-1886) is one great sage, who was an ardent devotee of Bhavatarini – the Kali of Dakshineswar temple (near Kolkotta). Sri Ramakrishna had the divine vision of Kali and he was virtually on a never-ceasing divine communion with her.

It is very difficult to say whether Sri Ramakrishna chose Maa Kali or Maa Kali chose Ramakrishna to express Her divinity through him! It looks to me that the later was more true.

Worshiping Lord Raghuvir (Ram) and Sitala Devi (A form of Durga) as family deities was in vogue in Sri Ramakrishna’s family. But there doesn’t seem to be any specific instance of Sri Ramakrishna’s ‘attachment’ to Sitala Devi for worship in his early years.

Sri Ramakrishna’s first “encounter” with Maa Kali seems have happened when he took a pilgrimage as a boy along with local women to Anoor Visalakshi Temple. As he was walking with the women singing bhajans on Divine mother, he suddenly went into a trance – attaining bhava Samadhi and getting immersed in overwhelming emotions on Devi.

Later, in his late teens, he went to Kolkata to assist his elder brother Ramkumar, who was earning the very livelihood through practicing purohitam (priesthood) for the family stricken with poverty at Kamarpukur. Ramkumar got appointed to to Dakshineswar Kali temple as the priest and Sri Ramakrishna too shifted to the temple premises only very reluctantly. Interestingly, the orthodox Brahmin mindset he had in those days made him decline to eat Kali’s Prasad!

I believe it was gradually afterword that Dakshineswar Bhavatarini Kali started Her divine play of ‘possessing’ the reluctant Village Brahmin teenager and making him her own and finally making his Self her own divine abode!

The rest is history.

Sri Ramakrishna was a great lover of Ramprasad’s songs on Kali. He used to interpret the profound meaning behind Ramprasad’s songs, based on his own personal and intimate experience of Kali.

He says “What Vedas call as Brahman, he (Ramprasad) addresses as the Mother. He who is attributeless also has attributes. He who is Brahman is also Sakti. When thought of as inactive, He is called Brahman, and when thought of as Creator, Preserver and Destroyer, He is called the Primordial Energy, Kali. …. Brahman alone is addressed as mother. This is because mother is an object of great love. One is able to realize God just through this love.”

Kali worship, Tantra and Sri Ramakrishna

Regarding significance of Kali Worship, Shaktas will give lots of reasons based on Puranas and Tantra Shastras about the superiority of Kali worship over other sects. In my opinion, Shakta was a very strong sect, (like Gaudiya Vaishnavism) in Bengal existing in those periods, thanks to the widespread practice of Tantra amid Bengalis.

It may be pointed out that Sri Ramakrishna practiced Tantra under the methodical and strict guidance of Bhairavi Brahmani and attained the pinnacle of divine experience as per Tantra Shastras. But during his days, Tantra Shastra had attained quite a bad reputation because it was conveniently misunderstood and practiced by many to enjoy drinking and sex. Leaving behind the core idea of transcending those meaner pulls to attain divinity (Unity of Shiva and Shakti) through enjoying and overcoming, Tantra in practice had considerably degenerated those days.

By the strength of his divine experience, Sri Ramakrishna strongly warned against those practices of Tantra; he pointed out that the chances of falling were rather more than succeeding by the secret practicing of indulgence in the Pancha Makaras — madya (wine), māṃsa (meat), matsya (fish), mudrā (parched grain) and maithuna (sexual intercourse) of the Tantra.

Sri Ramakrishna prescribed Bhakti as the best means for woshipping divine mother Kali. For him, Maa Kali and what Upanishads call Brahman are one; Maa Kali is Brahman and Maya rolled into one and inseparable.

In the path of Bhakti on Kali, again, Sri Ramakrishna recommended a relationship of a child with its mother (Santhana bhava) as the best and detested a relationship as a lover (Madhura bhava).

Kali is depicted in several sub-forms too for worship and also for grasping her different attributes by people of different tastes and temperaments. These classifications have their origin mostly in Tantra practice.

Once, based on a request made by Kesab Sen, Sri Ramakrishna explained to him some forms of Kali:

“Maha-Kali & Niya Kali: These two forms are mentioned in the Tantra philosophy. When there were neither the creation nor the sun, moon, planets and the earth, when darkness was enveloped in darkness, then the Mother, the formless one, Maha Kali, the Great Power, was one with Maha-Kala, the absolute.

Syama-Kali: She has somewhat a tender aspect and is worshiped in the Hindu households. She is the dispenser of boons and the dispenser of fear.

Raksha-Kali: She is the Protectress; people worship her in times of epidemics, famine, earth quake, draught and floods.

Smasana-Kali: She is the embodiment of power and destruction. She resides in the cremation ground, surrounded by corpses, jackels and terrible female spirits. From her mouth flows a stream of blood, from her neck hangs a garlant of human heads and around her waist is agirdle made of human hands.”

Sri Ramakrishna also gives a unique explanation to the dark complexion of Kali. “She appears black because she is viewed from a distance. But when intimately known, she is no longer so. The sky appears blue at a distance; but look at it close by and you will find that it has no color”.

Yes. It is the intimacy with her that matters – to know the true nature of Kali.

However. we should not make the mistake of compartmentalizing Sri Ramakrishna to be a Shakta. He was a vaishnava amidst Vaishnu Bhakts; he was a Shaivite amidst Shiv Bhakts. He was an Advaiti amidst Jnanis. He was a yogi amidst Raja yogis.

We must also remember this: Sri Ramakrishna, when he practiced Nirvikalpa Samadhi under the guidance of Tota Puri had to mentally severe his emotional dvaita relationship with Maa Kali; as per Tota Puri’s instruction, he had to cut and get rid of Kali’s form from his mind (by using the sword of jyana) before he experienced Nirvikalpa Samadhi where the experience of God is beyond name and form.

However, for the sake of ‘coming back’ and teaching the world his all-encompassing divine knowledge, Maa Kali instructed him to remain in Bhava Samadhi (in a state where he could be in communion with God with name and form only).

(Sources: Wikipedia, “The Gospel of Sri Ramakrishna”)

Loading

Why is Lord Shiva called Sahasra Lochana?

/0 Comments/in /by

Shiva Thandava Sthotram contains the name Sahasra Lochana. It means (Lord with) thousand eyes.

Vishnu Sahasranama – Nam 227: Sahasraksha – means thousand eyed.

Lalitha Sahasranama – Nam : 283 Om Sahasrakshai namah – means thousand eyed.

What does it mean? The god is the indweller in us. When we see, it is He who sees through our eyes. The ‘thousand’ is a symbolic expression to designate ‘multiple’.

For a Saiva, shiva is the one and ultimate God. A Shiva bhakta praises his lord to be the indweller in all, who sees through all.

For a Vaishnava, Vishnu is the one and ultimate God. A Vishnu bhakta praises his lord to be the indweller in all, who sees through all.

For a Shakta, Divine mother Parashakti is the one and ultimate God. The Devi bhakta praises his divine mother to be the indweller in all, who sees through all.

Loading

Shruti – The 4 Vedas

/0 Comments/in , /by

Origin of Vedas

The Vedas (inclusive of Upanishads or Vedanta) are the foremost reference scriptures of Hinduism.

The 4 Vedas (Rig, Yajur, Sama & Atharva vedas) are the original source of all knowledge and they are not attributed to any specific authors or messiahs. They are considered as originating from God, heard and registered by great rishes (seers) of the yore. Hence they are known as Shruti (as heard). Vedas are also known as apaurusheya (not made of man).

Even though certain hymns and mantras are attributed to certain Rishis in the vedic texts, they are recognized as the seers (mantra Drishta) of those texts and not the authors of the texts. According to Kanchi Paramacharya (Sri Chandresekharendra Saraswathi) it is akin to Columbus identifying America — he is not the creator of America.

It is said in Hindu Puranas that Veda was originally one, but in Dwapara Yuga, Veda Vyasa (Krishna Dwaipayana Vyasa), (who is considered an Avatar of Vishnu) split it into four; he did so for the sake of bringing Vedas to logical groups, convenient for transmitting in written form (from the practice of verbal transmission only prevailing in earlier yugas).

Each Veda is broadly said to contain two major parts — the Karma Kandam and the Jnana Kandam. The Karma Kandam deals with mantras and procedural rituals and the Jnana Kandam contains the supreme wisdom — the Upanishads (or Vedanta — The culmination of Veda). While the ritualistic parts got diluted  over the period of time, the Upanishads, the quintessence of Vedic knowledge lives on and they form the basic source of reference for all the supreme philosophies of Hinduism. They serve as guides for earnest seekers and also as reference books for comparing the experiences attained after practice of the spiritual disciplines.

The term ‘shruti’ carries considerable significance because in times of yonder, there was no practice of writing the vedas in scripts, but were only transmitted by chanting and listening from one generation to another.

Proper Chanting essential

Vedas carry significance not only in their contents, but also in the right pronunciation and  intonations with which the chanting of the mantras are to be carried out. The Vedic mantras carry subtle vibrations and these vibrations were essential to invoke the Gods of nature and get their blessings. The rishis did not want to allow any change in the contents of the Vedas nor in the way they were to be chanted; hence they devised extremely systematic and strict procedures and guidelines for chanting as well as teaching them.

Only Brahmins were allowed to propagate Vedas because extreme austerities involving physical and mental purity, sacrifice, simple living, intellectual capacity, memory capacity,  devotion to God and ability to handle an extremely difficult language of Sanskrit etc were fundamentally essential for the task. Brahmins were nurtured traditionally across generations to possess those qualities.

Vedangas

At the later periods of propagation of Vedas, a properly formulated system of ensuring that Vedas were preserved and passed on generation after generation without errors, 6 Vedangas (Veda Angas, meaning limbs of Veda) were  developed. They deal with outlining and explaining systematically the grammar (Vyakarana), meter (chandas), phonetics (shiksha), etymology (Nirukta), astronomy (Jyotisha) and rituals (kalpa).

NOTE: The Vedangas are NOT part of Shruti, but they are part of Smriti texts.

Parts of Vedas (classification of contents)

Karma Kanda  —  Samhitas (hymns) & Brahmanas (rites)

Vedas prominently contain mantras, hymns, chants and rites which were/are essential to worship Celestial Gods of nature (Varuna, Vayu, Indra, Rudra etc) in order to satisfy them and get cattle, good harvest, progeny, gold, wealth and possessions for happy living in this world without being troubled by natural calamities. Whatever activities (karmas) and rites vedas ordain for these purposes are classified into Karma Kanda. It must be noted that each of the 4 vedas do contain Karma kandas with Samhita and Brahmana classifications under it.

For convenience sake, the Mantra, hymns and chanting part of Vedas (under Karma Kanda) were grouped in to Samhitas.  The procedural aspects, rites and rituals were explained in prose under Brahmanas.

Conducting a Yagya (Fire sacrifice)

Samhitas and Brahmanas are primarily concerned with invocation of Gods and conducting fire rituals and sacrifices connected with the 16 samskaras (healthy vedic practices and ordained rituals to be done at various stages in life right from conceiving a child, birth, naming ceremony, beginning of education, marriage, death ceremonies and ending with post-death remembrance ceremonies. At the larger picture, there were elaborate yagnyas (Grand fire sacrifices) conducted by kings like Ashwamedha yaga, Rajasuya Yaga, Vaishnava Yaga etc.

Kings conducted such yagas to establish their supremacy over  other kings, to conquer more  powers through boons to be obtained from celestial Gods, to ensure life in heaven post-death, to bring prosperity to their nations and so on. Such yagas involved lots of materials, elaborate procedures, plenty of gifts to be given to poor people, invited guests (including other kings)  and Brahmins, variety of mantras to be chanted to invoke celestial Gods and so on.  Samhitas and Brahmanas essentially contain all these details.

The Jnana Kanda

The Aranyakas (theology)

The Aranyakas contain the Vedic practices, and contemplative analysis and aspects of them related to forest life. In some vedas and in the assessment of some scholars, the Aranyakas appear to be an extension of Brahmanas only and some times they are treated as part of Karma Kanda only.

As per the Ashrama dharmas (Brahmacharya, Grihasta, Vanaprastha and Sanyasa)  prevailing in vedic period, once the duties of family life (grihasta ashrama) are over, middle aged husbands and wives shifted to forest for living a life of austerity and divine contemplation. As per vedic tradition, they get so much used to doing their vedic karmas with necessary fire sacrifice rites, they tend to continue with those practices in the forest too. The Aranyaka portion of the Vedas contained the necessary scriptural guidelines for them. Procedures and materials for such sacrifices have got to be simpler to suit the simpler lifestyles of forest dwellers.

A relaxed life in the forest without worldly desires also means there was scope for review and contemplation of the vedic practices, finding out better interpretations and meanings of them, questioning their significance, need for search of better knowledge about divinity other than seeking sops from Gods for happy living. The Aranyakas contain the contemplative aspects of the Rishi’s thought process in these matters.

Further, as we can learn from Ramayana, great Rishis like Vishwamitra conducted special fire sacrifices with some grander purposes (for the welfare of the world perhaps  to counter the evil forces like asuras and rakshasas) . Some of them could be secretive too. Suspecting this secrecy, Asuras came to destroy those Yagnas  and thats’ how we find Vishwamitra taking the help of Rama and Lakshmana to protect the yaga. Naturally, the secretive part of rituals too are contained in Aranyakas.

Vedanta – The Upanishads (philosophy)

Having experienced the worldly life with its joys and sorrows and having understood the benefits as well as the limitations of totally relying on vedic karmas, there were indeed doubts and questions in the minds of the rishis. Procedures were too many, disciplines were too demanding, material needs to conduct rites were imposing and there could be so many lapses leading to failure of the intended purposes of conducting yagas. Desires don’t seem to get satiated, expectations are not always met and dissatisfaction still remains in life.

The rishis of yonder started thirsting for better spiritual knowledge; through deep meditation, they  inquired into the cause of birth, death, jiva (soul), God, how God is related to soul, what is the true nature of God and so on. Through their tapas, the rishis acquired the supreme knowledge related to all these queries. They experienced that God called by them as Brahman is beyond name and form but inclusive of everything in the creation; it is smaller than an atom but as all pervasive as infinity and it is no different from Self. It is not just a theory but something experienced and never explicable by words.

The rishis tried their best to teach this transcendental experience of Brahman in whatever best way they could — by verbose explanations, through poetically expressed hymns, by cryptic but grand statements (‘maha vakyas‘), through examples and similes, by stories and so on. Such part of the documents is Upanishads or Vedanta (the culmination of Veda) and those parts of vedas containing these teachings are called Jnana Kanda. In some vedas and in the assessment of some scholars, the Aranyakas appear to be a prelude to the Upanishads; Upanishads in some vedas seem to naturally culminate as an extension of Aranyakas.  Hence Aranyakas too are considered parts of Jnana Kanda.

Upanishads thus form the very core and crux of the highest knowledge of spirituality in Hinduism. They are one of the three authentic philosophical reference scriptures of Hinduism viz Prasthana Triya (Brahma Sutra and Bhagavad Gita are the other two).  More details on Upanishads are covered in a separate chapter here:  <> UPANISHADS.

Several portions of Vedas have been lost across time

It is only natural that a scriptural tradition existing and propagated across countless generations  only through verbal transmission from time immemorial, several parts and segments of Vedas have been lost. More than hundreds of Upanishads were said to be existing, but primarily about a dozen of them are existing.  Only a very small portion of Sama Veda is reportedly existing alive now.

The significance of Karma Kanda has also been considerably diluted in present times. Yagas like Ashvamedha or Rajasuya have totally lost their significance since several centuries. However, the crux of Upanishad philosophy is still available intact and whatever existing definitely contain the very essence of the ultimate spiritual knowledge.

– – – – – –

============== MORE MATERIALS ON THIS ARTICLE WILL BE ADDED IN DUE COURSE ======

 

 

 

 

 

Loading

Are Both Shruti as well as Smritis authentic scriptures of reference for Hinduism?

/0 Comments/in , /by

Both Shruti (Vedas) and Smritis (covering Puranas, dharma shastras, Tarka shastras, Itihasas, Bhagavad Gita, Agamas/ Pancharatras  and so on) are indeed parts and parcels of Hindu sacred books of reference.

Most Smritis invariably claim their allegiance to Shruti. Smritis are derived works of and supportive additions to Vedic knowledge. Smritis came up to spread the Vedic knowledge in a simplified and easily comprehensible manner to people cutting across all varnasramas. Some Smritis may also contradict with each other in interpreting Vedas/ Upanishads.

In Brahma Sutras, Sage Vyasa asserts many points on the essence of our Upanishadic philosophy by stating that it is confirmed in Smriti.

However, the authority of smritis is not total or all-encompassing.

For example, dharma sastras like Manu Smriti, Parasara Smriti etc are rather time bound; there are certain things in them that are suited for specific period of history and culture of the society, which may not be applicable to a society a few centuries later to their period.

If some smritis contradict in some ways the conclusions of Upanishads, then those contradictions may not be acceptable as authentic conclusions. For example, The existence of God or supreme being is not directly asserted, nor considered relevant by the Samkhya philosophy (a Smriti).  Since this contradicts with Upanishads (that affirms existence of God beyond name and form as Brahman)  this particular notion in Samkhya is not considered authentic.

In Puranas, there are different prime Gods eulogized as the Ultimate God in different Puranas. Sects of people accepting one God form as their Prime God may not accept the statements contradictory to their beliefs cited in other Puranas.

Vedic Chanting

Vedic knowledge was primarily restricted to Brahmins and Sages. Though Kshatriyas and Vaishyas too had access to it, they were not permitted to chant and propagate Vedas. Vedas were not accessible to Shudra class and also to ladies, including Brahmin ladies.

It is said that Maharshi Vyasa wrote Mahabharata with a purpose of making dharma shastras, upanishadic knowledge and other valuable guidelines for the welfare of the people at large, particularly to ladies and Shudras who had no access to them otherwise. Itihasas and Puranas carried the essential wisdom in a simplified way explained through stories and parables.

Shruti (originally in Sanskrit language) which was strictly restricted for propagation through qualified and disciplined Brahmins who had to follow a life of strict austerities; Shruti was bound by rigids rules, chanting procedures and restrictions to ensure their propagation through verbal chanting retaining their pristine nature without giving scope for distorsions and mutations.

On the other hand, Smritis (originally in Sanskrit language) had scope for easier propagation, for copying and spreading, accessible for translation to other languages and so on even in olden days. As a consequence, Smriti texts, as times passed, had scope for manipulation, distortion and insertion of additional texts by scholars and pundits whose knowledge and also caliber got diluted and narrowed in course of time.

A Pauranika (Bard) explaining Purana.

Smritis (particularly puranas and ithasas) were allowed to be propagated widely by Pouranikas (bards / exponents of puranas who had knowledge of Sanskrit) and Pournikas were not restricted to Brahmin caste. It appears that some pouranikas were Sutas (person born from Kshatriya father and Brahmin mother) who were not permitted to propagate Shruti.

Loading

If Vedas (Shruti – meaning as heard) were transmitted only by word of mouth across several centuries, how come their pristine originality was maintained?

/2 Comments/in /by

The following explanation comes from Kanchi Paramacharya (Sri Chandresekharendra Saraswathi) — translated and abbreviated from his discourse available in Tamil book ‘Deivathin Kural’ – Part 2 pages  244-249.

Our Ancestors had created very judicious ways to safeguard the Vedas and transmit them without giving chance for mistakes creeping in, even without any written source. In the formal verbal teaching,memorizing and chanting of vedas, they created so many rules so that not even a single word is miss-spelt nor wrongly intonated.

There was a time measure called ‘matra’ which is used to stipulate how long or short each syllable in the vedic mantra should be chanted. The Vedanga called Siksha had guidelines as to how to use one’s breath to cause vibration in a particular part of the human body so that the pronunciation of that word or sylable in the mantra is done to go with that vibration to get the correct sounding. The siksha gives details by comparing the swaras (notes) in music with the tonal aspects of chanting vedic mantras and identifying similarities and dissimilarities; it compares them with the sounds produced by animals and birds and give guidance through examples.

One of the greatest techniques to ensure that the words and syllables in the vedic mantras are not altered was the various chanting methods that the ancient rishis devised. They created chanting procedures that involved combining the words in the mantras in different permutations and combinations. Vakyam, padam, kramam, jatha, mala, shika, rekha, dvajam, dandam, ratham, ghanam — these were the chanting techniques followed.

In South India, we call some of the vedic pundits as “ghana baadikaL”. What does it mean? Baadam means lesson. Ghana bhadi means the level to which he has studied (i,e, upto Ghanam level) in the chanting technique of the Vedas. When you hear them chanting, you can grasp that he is chanting a segment of Veda by playing around with the same words in a phrase by combining them in different permutations. Even to listen to such a ghanam chanting is very pleasing to the ears. The natural majesty that we can feel when vedic chanting is done seems to get accentuated when we hear it as a ghanam chanting. The same phenomenon can be observed when listening to vedic chanting in other modes like jata, shika, mala, krama etc.

But the real purpose of these exercises is to to ensure that the vedic mantras are not misspelt or interchanged or jumbled up, so that the pristine nature of mantras are maintained impeccably.

The chanting of the the vedic texts in the same order in which the words are formed into sentences is known as Vakya Badam or Samhita Badam. When two sentences meet, the last word of the first and the first word of the second sentence are normally combined together. This practice exists in many Tamil verses; it is the common practice sanskrit verses too but the combination will be far more cryptic in sanskrit, there by creating scope for wrong splitting when detailing is needed. To avoid such error, there is Pada Badam technique, in which the individual words in the joints are clearly and distinctly spelt.

Thus, the Samhita Badam comes first; next is the Pada Badam. Next comes krama badam where the chanting is done by combining first and second word, second and third word, third and fourth word and so on.

The permutations and combinations will vary (in a more and more difficult way) as one progresses from Krama to jata, to chika and so on. Ghana is the most complicated of all techniques.

In the video below, an example of Krama, Jata and Ghana mode of chanting of Gayathri Mantra are explained:

 

Let us listen some Vedic Chanting in Kramam mode in this video below:
Let us listen to some Vedic chanting in Ghanam mode in the following video:

We know how safely life-saving medicines are preserved in laboratories by using various techniques. In a similar way, our old rishis have painstakingly created such complicated techniques in order to ensure that the Vedas which are so essential for protecting the world were kept preserved without losing their pristine purity and originality even when there was no writing involved and word-by-mouth transmission was the only method available.

When all the words and syllables of  vedic mantras tally perfectly across each of these techniques, it is a clear indication that the original texts are transmitted without any error generations after generations.

The vedic rishis also stated that considering the significance of the various chanting techniques, each upper and complicated technique of chanting has twice the value or benefit of chanting over the lower one.

Western researchers try to fix the time periods of origin of ancient texts by trying to observe the changes that could have happened in the words’ form, format or sound over long periods of histories. But such so called scientific techniques will not come to the help of determining when Vedas (which are known to be beginningless) originated because, the chanting techniques have been so meticulously crafted in order to ensure accuracy of transmission.

 

 

Loading

With all the puranas containing so many weird stories about Gods, don’t you think that Hinduism is a religion of fantasy which is just like fairytale?

/0 Comments/in /by

When we teach rudiments of Hinduism to kids (like Gods, worship, praying, getting boons, morals, right and wrong, good habits and bad habits etc) we teach them with stories of Gods, puranas, itihasas etc. All the stories may look like fairy tales.

How many of us who have heard Ramayana and Mahabharata stories as kids have bothered to re-read more elaborate versions of these stories after we became adults? If and when we read them, we grasp so many things related to dharma, adharma, right and wrong conduct in actual situations in life. Mahabharata will turn out to be a real story for adults and hardly a fairy tale for children! One will be wonder-struck by analyzing the various characters, how we see many people in real life similar to those characters in attitude and behavior!

We see how dharma can be wrongly interpreted by many people to suit their own whims and fancies; how deep wisdom about life and living is so intrinsically woven with the story and characters.

Then comes the bombshell – The Bhagavad Gita in Mahabharata! Does it not totally shake up our whole perception about God, religion and spirituality? Does it not turn the ‘fairy tales’ to one grand discourse to grasp the intricate and profound spiritual wisdom of Hinduism?

Unfortunately, so many of us are still kids when it comes to sticking to the fairy tales part of Hinduism and refuse to grow up. Like little kids fighting to establish that their favorite cinema Hero is the greatest, we keep still fighting about supremacy of Shiva over Vishnu and so on!

For those who refuse to grow up from the shackles of ‘fairy tale’ part of Hinduism and for those who never get exposed to the great saints and sages of Hinduism and their teachings, Hinduism will only look like a fantasy.

Loading

Is karma endowed with intelligence? Has it free will to judge our souls?

/0 Comments/in /by

This is what Bhagwan Ramana Maharshi states to answer your question in his poetic work Upadesa Saram:

கன்மம் பலன் தரல் கர்த்தனது ஆணையால்
கன்மம் கடவுளோ உந்தீபற
கன்மம் சடமதாம் உந்தீபற

Kanmam palan tharal kartthanathu aaNaiyaal
Kanmam kadavuLO untheepaRa
Kanmam jadapathaam untheepaRa

Meaning: “Karma is just jata — insentient. Do you think it is God?! Karma’s fruits are effected only by the will of God.”

This concept had been endorsed in the distant past by both Shankaracharya and Ramanujacharya.

To understand more in detail on how Karma concept works, you may please read this —-> Understanding the concept of Karma & rebirth in Hinduism

Loading

Purusharthas – Dharma, Artha, Kama & Moksha

/0 Comments/in , /by

The purpose of a religion is basically to pave a way for leading a meaningful, smooth and joyous life without sacrificing mental peace and without too much pain and suffering.

Hinduism which is sanatana dharma — the way of righteous living contains more than enough guidelines for the above purpose.

Purusharthas

Hindhu dharma outlines four Purusharthas — meaningful pursuits for life: Dharma, Artha, Kama & Moksha.

Dharma (Righteousness)

Righteousness and duties in life. Hinduism places highest importance to following righteousness in life. Whatever be your activity in life, if it confirms to right dharma, it brings in peace and harmony in life. The Hindu dharma does not permit an unbridled life of carefree enjoyment; everything has its preset boundaries. ‘Eat, drink and be merry’ is never considered the goal of life. Every individual is bound by his duties and responsibilities towards his family, to the society, to the nation and to the entire nature and universe even encompassing the departed souls of forefathers and devatas (demigods controlling the nature) in the upper worlds. In ancient Hindu civilization, Manu Smriti was the scripture elaborating the dharmas to be followed in life by different classes of people.

Artha (Wealth)

Going in pursuit of money, wealth, comforts and possessions is indeed considered as an essential aspect of human life. But it shall not be the only goal of life and whatever one does to acquire Artha should be bound by dharma. Else, one is sure to end up in a chaotic life of suffering.

Kama (Pleasure)

Seeking pleasure through the 5 senses including sexual pleasure is the very nature of all creatures. Again Hinduism permits enjoyment within boundaries. Any hunt for joy ignoring dharma is highly discouraged because such a pursuit may bring short term joy but end up in pain in the long run.

Moksha (Liberation)

Of all the acceptable pursuits of life, seeking Moksha (liberation from the Samsara — from the cycle of births and deaths) is considered the highest goal of life. Man, after pursuing a life of seeking artha (wealth) and kama (pleasures) and even leading a life of strict dharma (righteousness) is bound to feel a shallowness in life at some point of time or other. Even within one’s life time, the process of ending up in old age deprives one from enjoying artha and kama to any level of reasonable satisfaction and  a sense of dejection of not having enjoyed enough lingers in the mind even at the death bed.

This causes subsequent births and the cycle keeps on continuing, because the the fundamental nature of wealth or sensual enjoyments is such that practically no one ever gets a feeling “enough is enough”. This aspect of creation is known as maya. Maya always deludes people to indulge in more and more enjoyment leading only to more and more suffering or dissatisfaction.

At some point of other in life, at some birth or other, man starts wondering whether his hunt for wealth and enjoyment is fundamentally flawed somewhere. He starts seeking more clear answers for the true meaning of birth. It is at this point, a man grows from the clutches of religious faith to spirituality. From the Karma Kanda in Vedas (that gave all the procedures for seeking worldly enjoyments) a seeker elevates himself to Jnana Kanda — Vedanta /Upanishads  and he gets the right answers and clarifications now.

He gets mentally prepared to leave behind Artha and Kama and goes behind Moksha as the only meaningful pursuit in life.

Loading

The concept of Avatar in Hinduism

/0 Comments/in , , /by

A fundamental belief in Hinduism is that God descends to earth to take birth as human (or other) forms whenever the good and pious people suffer and the evil ones have an upper hand. The word Avatar means descending (to earth). God descends to earth based on the needs of time, protects the good, destroy the evil and restore dharma (righteousness). Such a person/ being is known as an avatar. An Avatar of God takes birth in earth in some form (human form and also other forms) and carry out a specific mission and then return to the heavenly abode.

At the core of Hinduism, God is only one. He is called Brahman in Upanishads. Brahman is beyond name and form, all pervading, all encompassing and all knowing. Everything living and non-living are verily different expressions of Brahman. The entire cosmos is an expression of Brahman. Brahman is smaller than the atom and yet bigger than the cosmos.

Since Brahman encompasses everything, any concept of God with name and form is also within the scope of Brahman only. In Hinduism God with name and form is also real and such a God is known as Ishwara.

Brahma (the creator), Vishnu (the sustainer) and Shiva (the destroyer) are the three prime forms of God conceived in Hinduism. In Hinduism’s Vaishnava tradition, Vishnu is considered the one and only prime God and he is verily the Brahman. In this tradition, Brahma was created by Vishnu for the purpose of creating the entire universe. In Shaiva tradition, Shiva is considered the one and only prime God and He is verily the Brahman. He is the Supreme Reality; He is the one who creates, sustains and destroys.

We also have Shakta tradition where Divine mother Parashakti is considered the Prime God and she is the one who creates, sustains and destroys.

As per the above concept, the Prime Gods (be it Brahma, Vishnu, Shiva or Shakti) are NOT really avatars (even though some scriptures call them Gunaavatars (Brahma representing Satva Guna, Vishnu, the Rajo Guna and Shiva, the Tamo Guna). They are eternal Gods, not subjected to birth cycle.

Interestingly,  in the 4 Vedas inclusive of  Vedanta (Upanishads) which are the earliest sources of spiritual scriptures, there is no concept of Avatar being mentioned! The concept of Avatars came into vogue only in later historic periods of Itihas and Puranas (scriptural mythologies).

In Bhagavad Gita, which is part of the Itihas Mahabharata (that is like a Purana containing historical cum mythological story), the concept of God arriving from time to time to protect the righteous people and punish the evil doers gets mentioned. It comes through the statement of Lord Krishna, who is considered the Avatar of Vishnu:

“Whenever there is decay of righteousness, O Bharata,
And there is exaltation of unrighteousness, then I Myself come forth ;

For the protection of the good, for the destruction of evil-doers,
For the sake of firmly establishing righteousness, I am born from age to age.”

                                                                                              –  Bhagavad Gita 4-7&8

Avatars Of Vishnu

In Puranas primarily, Lord Vishnu has been attributed to taking Avatars. His 10 Avatars are considered to be important which are listed below:

(You can click on the respective names to know more details)

1) Matsya  2) Kurma  3) Varaha    4) Narasimha   5) Vamana 6) Parashurama  7) Rama  8) Krishna   9) Balarama  10) Kalki.

Kalki Avatar is yet to happen and is expected to take place in this yuga (Kali Yuga).

However, Srimad Bhagavatam which is one of the most widely accepted Puranas as an important reference book in the matters of Hinduism’s mythologies associated with practical  teaching of devotion, dharmas and philosophies, Vishnu’s avatars are not restricted to 10, but the following 14 more are also included.

(You can click on the respective names to know more details)

11) Sanaka 12) Sananda 13) Sanatana 14) Sanatkumara, 15) Narada, 16) Nara, 17) Narayana 18) Kapila, 19) Dattatreya, 20) Yajna, 21) Rshabha, 22) Prthu, 23)  Mohini, 24) Garuda, 25) Dhanvantri, 26) Vyasa, 27) Buddha

Scope of divine expression in Avatar – Purna, Amsa and Kala

In scriptures it is said that divine/spiritual power (Chaitanya Shakti)  in the various creations gets expressed in different measures. They are expressed in kalas. As per this concept, plants have 2 kalas, animals 2 to3 kalas, human beings 5 to 6 kalas, saints and sages 7 to 8 kalas and so on. Sri Rama Avatar is said to have taken place with 12 kalas. Sri Krishnavatar is hailed as a Purna Avatar  where the highest measure of 16 kalas got expressed through this avatar.

An Amsa Avatar is where a partial divinity gets expressed. Thus Kapila, Kurma, Balarama etc are considered to be Amsa Avatars.

Then there is also a mention of Shaktiavesha Avatar where in God’s ferocious aspect gets expressed in an Avatar that engages in large scale destruction of evil forces. Parashurama Avatar is stated to be such.

Avatars are countless

Srimad Bhagavatam also states that Avatars are countless. Such a statement too is logical considering the fact that Puranas were written thousands of years ago. Naturally, more Avatars coming to earth is quite in order because Avatars, by definition come to earth whenever dharma is in danger and the wicked and evil forces are in the rise. Avatars do come to show the right path of dharma suited to changing times.

Avatara Purushas

Thus in Hinduism, ardent devotees hail several Mahatma’s of later periods as Avatara Purushas. Their lives and teachings too become extremely important as puranas and scriptures. Unlike old puranas and shastras that are in Sanskrit language, the Avatara Purushas give teachings in their local languages and their teachings are far more simpler to comprehend and to put to practice in life because they are in tune with the needs of the time. Invariably, their teachings are totally in resonance with the different aspects of scriptures.

  • Shri Shankaracharya is hailed as an Avatar of Lord Shiva
  • Sri Chaitanya Mahaprabhu is hailed as an Avatar of Radha.
  • Sri Ramakrishna Paramahamsa is considered a divine Avatar with Devi’s amsa.
  • Shirdi Saibaba is considered an Avatar of God, whose appeal broke the barriers of Hindus and Muslims
  • Sri Satya Saibaba is considered an Avatar of Shiva-Shakti
  • Swami Vivekananda is hailed as an Avatar of Shiva by some of his guru bhais and devotees.
  • Bhagwan Ramana Maharshi – though he is a Purna Jnani (who is beyond the concept of Avatars) , there are some devotees who consider him an Avatar of Lord Subrahmanya.
  • Mata Amritanandamayi (Amma) is considered an the Avatar of Devi Parashakti.

One commonly observed feature amidst these Avatara Purushas is that even though they may appear to follow a specific religious path, practice or worship during their evolving stages, their demeanor as realized mahatmas will not get cocooned to any limited school, sect or traditional compartments. Their  appeal and attraction towards earnest devotees will cut across all barriers; their level of spiritual knowledge will be so elevated and all pervading that they would be able to drive away doubts from the minds of different seekers with different tastes, temperaments and affinity to philosophies and concepts. Their appeal is universal. They attract people from other religious faith too.

Most of these Avatara Purushas are in fact swayambus — meaning, they were self-made, born with wisdom (not acquired through the teachings of a guru).

Please Note

It is quite natural in a vast and complicated religion like Hinduism (that has so many facets, tenets and schools) that there will be conflicts and disputes in accepting some great saints who are hailed as Avatara Purushas by one group of devotees, by the followers of other saints or people belonging to different other sects or schools of philosophies.

Instead of breaking our heads about these disputes, it is always better to focus on the core teachings of these great Mahatmas and see whether they are in tune with Sanatana Dharma’s time tested truths given in the various  scriptures and whether they are elevating their respective followers towards the higher goal of life — God realization/ self-realization.

 

Loading